Tip:
Highlight text to annotate it
X
Wiele elementów tradycyjnej japońskiej kultury,
takich jak kuchnia lub sztuki walki,
takich jak kuchnia lub sztuki walki,
jest dobrze znanych na całym świecie.
Kabuki, forma klasycznego spektaklu teatralnego,
może nie być tak dobrze rozumiana na Zachodzie,
ale rozwija się już od ponad 400 lat,
wciąż jest popularna i ma duży wpływ na sztukę.
Słowo "Kabuki" powstało
od japońskiego czasownika "kabuku",
czyli niezwykle, dziwacznie.
Jego historia zaczęła się w Kioto na początku XVII w.,
gdzie święta dziewica Izumo no Okumi
używała wyschniętego koryta rzeki jako sceny,
by przedstawić nietypowe tańce przechodniom,
parodiując przy tym buddyjskie modły
w sposób zarówno zabawny, jak i fascynujący.
Wkrótce inne zespoły zaczęły występować
w tym samym stylu.
Kabuki zapisało się w historii
jako pierwsze japońskie przedstawienie dramatyczne
dla zwykłych ludzi.
Opierając się na makijażu
i mimice twarzy zamiast masek
oraz skupiając się na wydarzeniach historycznych
i na życiu codziennym, a nie opowieściach ludowych,
Kabuki oddzieliło się
od mniej dostępnej dla ogółu formy teatru,
zwanej Noh,
i dostarczało społecznego komentarza
podczas okresu Edo.
Na początku tańczyły tylko kobiety
powszechnie nazywane Onna-Kabuki.
Wkrótce rozpoczęły się występy grupowe,
stając się przyjętą atrakcją herbaciarni
i przyciągając publiczność ze wszystkich klas społecznych.
Od tego momentu Onna-Kabuki czę***ło niecenzuralne,
gdyż gejsze występowały nie tylko, aby zaprezentować
umiejętności w tańcu i śpiewie,
ale też zareklamować ciała potencjalnym klientom.
Zakaz nałożony przez Tokugawę, konserwatywny szogunat
w 1629 roku,
doprowadził do powstania Wakashu-Kabuki
z młodymi chłopcami w roli aktorów.
Kiedy to również zostało zakazane z podobnych powodów,
nastąpiło przejście do Yaro-Kabuki, przedstawiane przez mężczyzn.
nastąpiło przejście do Yaro-Kabuki, przedstawiane przez mężczyzn.
Trzeba było opracować kostiumy i makijaż
dla aktorów grających role kobiet,
czyli Onnagata.
Próby kontroli Kabuki przez rząd
nie doprowadziły już do zakazu dotyczącego płci
czy wieku aktorów.
Formacja wojskowa o nazwie Tokugawa
lub Bakufu
była zwolennikiem zasad Konfucjanizmu
i często nakładała sankcje
na tkaniny kostiumów,
broń sceniczną,
czy temat przewodni fabuły.
W tym samym czasie
Kabuki związało się blisko
i ulegało wpływom Bunraku,
czyli wyszukanego teatru lalek.
Poprzez to działanie,
spontaniczny, jednoaktowy taniec
ewoluował w złożony, 5-częściowy spektakl,
często oparty o założenia konfucjańskiej filozofii.
Przed 1868, kiedy szogunat Togunawa upadł
i Cesarz Meiji odzyskał władzę,
Japonia zaczęła izolować się od zagranicy.
Jest to tzw. Sakoku.
Dzięki temu rozwój Kabuki
był kształtowany głównie przez Japonię.
Lecz nawet przed tym okresem,
europejscy artyści, tacy jak Claude Monet,
interesowali się i inspirowali japońską sztuką,
interesowali się i inspirowali japońską sztuką,
taką jak drzeworyty,
lub przedstawienia na żywo.
Po 1868 artyści tacy jak Vincent van Gogh
i kompozytor Claude Debussy
zaczęli wplatać Kabuki do swoich prac.
W tym czasie samo Kabuki
przeszło wiele zmian i eksperymentów,
aby dostosować się do ery nowoczesnej.
Jak inne formy sztuki tradycyjnej,
Kabuki ucierpiało na popularności
po II Wojnie Światowej.
Innowacje artystów,
takich jak reżyser Tetsuji Takechi,
wkrótce pozwoliły na odrodzenie gatunku.
Kabuki było nawet uważane
za popularną formę rozrywki
wśród amerykańskich żołnierzy służących w Japonii,
mimo że japońskie tradycje
początkowo podlegały cenzurze.
Dziś Kabuki nadal jest integralną częścią
bogatego dziedzictwa kulturowego Japonii,
rozszerzając swój wpływ poza scenę:
do telewizji,
filmu,
i anime.
Forma sztuki zapoczątkowana przez Okuni
nadal zachwyca publiczność
przez dopracowany makijaż aktorów,
ekstrawagancko i delikatnie haftowane stroje,
a także bardzo wyraźny melodramat
w historiach opowiadanych na scenie.