Tip:
Highlight text to annotate it
X
Witajcie!
Nazywam się Klaus Stoll.
Od dawna pracuję z Orkiestrą Filharmonii Berlińskiej.
Spędziłem w niej łącznie 43 lata. Jest moim muzycznym domem.
Ten domowy nastrój
i wspomnienia wiążą się z wieloma wykonaniami V Symfonii Beethovena.
Sama symfonia daje duże pole do popisu dla kontrabasu.
Są w niej dwa niezwykłe pasaże reprezentujące technikę kontrabasu,
która przeszła istotne zmiany w czasach Beethovena.
Pierwszy to motyw scherzo. 0:01:01.120,0:01:04.4400:01:04.440,0:01:20.320 ♪ (gra)
Brzmi bardzo powściągliwie,
bardzo cicho,
jednak Beethoven napisał „pianissimo”.
Dlatego w ciągu sekundy,
i to jest trudna część pasażu,
w ciągu sekundy,
gram „legato” na 4 różnych strunach
i robię to „pianissimo”. To bardzo trudne wyzwanie,
zwłaszcza dla smyczka i bardzo grubych strun kontrabasu.
♪ (gra)
Teraz przechodzę do taktu 27.
♪ (gra)
Tymi szorstkimi dźwiękami,
♪ (gra)
wspieram tylko motyw grany przez instrumenty dęte.
Oznacza to, że muszę tu być bardzo elastyczny,
♪ (gra)
ponieważ gram materiał tematyczny,
ale ma to być gra „misterioso”,
bardzo, bardzo, bardzo, bardzo ciemna.
To jedna ze stron emocjonalnych
uzyskanych przez Beethovena w jego muzyce.
Powtórzę to od początku.
♪ (gra)
I tu pojawia się pytanie:
Wielu kontrabasistów próbuje grać ten pasaż od czubka smyczka,
bo oczywiście łatwo w pewnym momencie grać „pianissimo”,
♪ (gra)
ale nie wychodzi im to dobrze.
To dlatego, że trzeba się podnieść z całym ramieniem, trzeba się unieść.
To oznacza, że z punktu widzenia fizyki dużo lepiej jest
po prostu obrócić smyczek,
pionowo lub poziomo,
po prostu wykonać obrót.
Wtedy, i to jest bardzo ważne, liczę podczas przesłuchania * bom bom bom *.
Tempo musi być poprawne.
♪ (gra)
Teraz odliczam dalej.
♪ (gra)
Tyle można powiedzieć o Scherzo, o tym co należy osiągnąć.
Muszę obrócić smyczek na jedną stronę,
aby tylko część włosia dotykała strun kontrabasu, i wtedy powstaje
miękki, cichy dźwięk.
Musi być jak cień.
Cień w „C-moll”.
Po nim następuję trio w „C-dur”.
Oznacza to, że to trio to wyzwanie dla kontrabasisty, aby zagrać taniec,
motyw do tańca.
W naszym świecie,
w świecie kontrabasu, nieczęsto się zdarza, abyśmy grali pasaże tematyczne.
Tutaj jednak mamy znaczący przykład,
gramy motyw w „C-dur”,
który powinien przedstawiać duży taniec w okręgu.
♪ (gra)
Co tam się dzieje?
Muszę podzielić zadanie i wycofać się do „piano”, aż do „pianissimo”.
Mam wyrazić coś muzyką,
coś co optycznie odpowiada
odejściu grupy tancerzy.
Odchodzący tancerze nie tańczą oczywiście wolniej.
Oni tylko opuszczają ten muzyczny obraz.
Odejście, to jest to,
co muszę spróbować przedstawić jako obraz dzięki dużej wariacji dynamicznej.
♪ (gra)
Musiałem tu pokazać
grupę tancerzy odchodzących w dal.
Co muszę zrobić?
Muszę używać smyczka w wyrafinowany sposób.
Gdy tu gram,
ze względu na konstrukcję smyczka
jest dużo drżenia.
♪ (gra)
Siła uderzenia w strunę
i odbicia jest znaczna.
Jeśli chcę ją zmniejszyć
i uzyskać mniejszą siłę dźwięku,
muszę użyć mniejszego punktu.
Patrząc na wklęsły kształt smyczka, widać, że tutaj
jest dokładnie środek, a tutaj mam największą kontrolę.
Jeśli teraz chcę grać naprawdę cicho,
muszę obrócić smyczek na bok.
Teraz nie używam już 140 włosów, ale 20 lub 10.
Oznacza to, że nie gram tego dźwięku,
ale obracam smyczek,
przechodząc do lżejszego punktu.
♪ (gra)
Mogę zachować tak tempo,
podczas gdy wszystko inne, siła i wymowa, zmienia się.
Taki był zamiar Beethovena:
♪ (gra)
i później
♪ (gra)
Smyczek po prostu lekko tańczy.
Myślę, że tak powinniśmy grać. Wówczas,
nie tylko u Beethovena,
znajdziemy dużo fizycznych możliwości,
które znacznie wzbogacą nasze możliwości muzyczne.
Chciałby się pożegnać
i życzyć Wam szczęścia na przesłuchaniu. Zakończę, cytując
sławnego Raya Browna:
„Ćwicz nieustannie,
aż zabrzmi to piękniej”. 0:09:34.760,0:09:36.8000:09:36.800,0:09:38.000 Bardzo dziękuję.