Tip:
Highlight text to annotate it
X
ROZDZIAŁ VII Guest
KIEDY Phoebe obudził - co robiła z początku ćwierkanie małżeńskiej pary
Robins w grusza, - usłyszała ruchy poniżej schodów, i, przyspieszając
w dół, znalazła Hepzibah już w kuchni.
Stanęła przy oknie, trzymając książkę w ścisłej przyległości do nosa, jakby z
Nadzieja uzyskując węchowe znajomość z jego treścią, ponieważ jej
niedoskonała wizja się nie bardzo łatwo je odczytać.
Jeżeli którykolwiek tom mógł objawił jej podstawowe mądrość w trybie zasugerował, że
z pewnością był jeden teraz w ręku Hepzibah s; i kuchnia, w takich
Wydarzenie, które będą niezwłocznie przesyłane
z wonią dziczyzny, indyki, kapłonów, larded kuropatwy, budynie, ciasta,
i placki świąteczne, w wszelkiego rodzaju opracowania mieszanki i mikstury.
To była książka kucharska, pełna niezliczonych dawnych mód angielskich potraw, a
ilustrowane rycinami, które stanowiły aranżacje stołu
w takich bankietów jak mogło przystało
szlachcic dać w wielkiej sali zamku.
A wśród tych bogatych i silnych urządzeń sztuki kulinarnej (a nie jedna z nich,
Prawdopodobnie, został przetestowany w pamięci każdego człowieka dziadka), słaba
Hepzibah szukał dla niektórych mało zwinny
smakołyk, który, z tym, co umiejętność miała, i takie materiały, jak było pod ręką, ona może
rzucać się na śniadanie.
Wkrótce, z głębokim westchnieniem, że odłożenie smaczną głośność, i zapytał Phoebe
czy stary Speckle, jak nazwała jedna z kur, włożył jajko poprzednim
dni.
Phoebe pobiegł zobaczyć, ale wrócił bez oczekiwanego skarbu w ręku.
W tym momencie jednak podmuch ryby,-dealera muszli było słychać, ogłaszając
jego podejście wzdłuż ulicy.
Z energetycznymi rapie w sklepie-okna, Hepzibah wezwał człowieka, a wykonane
zakup z czego gwarancją jak najwyższej makreli w swoim koszyku, a jako tłuszcz jedno jak
kiedykolwiek czuł palcem tak na początku sezonu.
Żądanie Phoebe do pieczeni kawę, - które ona niedbale obserwowany był prawdziwy
Mocha i tak długo trzymane, że każdy z małych jagody powinny być na wagę
w złocie, - panieńskie pani czubate paliwa do
Zdecydowana gniazdo starożytnej kominkiem w takiej ilości, tak szybko jechać
przewlekły zmierzchu z kuchni.
Kraj Dziewczyna, chcąc dać jej największą pomoc, zaproponował, aby
Indian ciasto, po matki osobliwej metody, łatwego wytwarzania, i którą
może ręczyć za jak posiadanie bogactwa,
, a jeśli słusznie przygotowany przysmak, w niezrównany innymi rodzajami śniadania-
ciasto. Hepzibah chętnie uznając, kuchnia była
wkrótce scena pikantne przygotowania.
Ewentualnie, pośród ich prawidłowego elementu dym, który eddied dalej od złego
zbudowany komin, duchy odszedł kucharz-pokojówki spojrzał ze zdumieniem na, lub zaglądał
w dół wielkiej szerokości komina,
nie bacząc na jego prostotę przewidywanego posiłku, ale bezskutecznie tęskni do utopił
ich cieniste ręce do każdego raczkującą potrawy.
Na pół-zagłodzone szczury, w każdym razie, ukradł widocznie z ich kryjówek i usiadł
na ich Hind-nogi, opalanie się dymiący atmosferę i tęsknie czeka
możliwość skubać.
Hepzibah nie miał naturalną kolej na gotowanie, a powiedzieć prawdę, że dość poniesione
Jej obecny meagreness przez często decydują się iść bez jej kolację zamiast być
asystent na rotacji mierzei lub wrzenia puli.
Jej zapał *** ogniem, dlatego był heroiczny test nastrojów.
To poruszające, a pozytywnie warta łez (jeśli Phoebe, tylko widz,
oprócz szczurów i duchów czasowych określonych powyżej, nie został zatrudniony lepiej niż w przelewając
im), aby zobaczyć jej grabie na łożu świeży
i żarzące się węgle, a następnie przejdź do kłótnia makreli.
Jej zwykle blade policzki były w ogniu z ciepła i pośpiechu.
Patrzyła ryby z takim czułą opieką i drobiazgowość uwagi tak, jak gdyby - mamy
nie wiem jak to wyrazić inaczej - jakby jej własne serce było na ruszcie, a
jej nieśmiertelne szczęście były zaangażowane w jego robione dokładnie na kolei!
Życie, w drzwiach, ma gorsze perspektywy przyjemniej niż starannie ułożone i dobrze
wpłatami śniadanie-stół.
Przychodzimy do niej świeżo w świeże jak rosa młodzieży na dzień, a kiedy nasz duchowy i zmysłowy
Elementy są w lepszej zgodzie, niż w późniejszym okresie, tak że materiał zachwyca
z porannego posiłku są zdolne do
w pełni cieszył się, bez żadnych wyrzutów bardzo bolesna, czy żołądka lub
sumienny, do otrzymania nawet zbytnio drobiazg do działu zwierzęcego naszych
natura.
Myśli też, że bieg wokół ringu znanych osób mają pikanterii i
mirthfulness, a często żywa prawda, co więcej rzadko znaleźć drogę do
skomplikowany stosunek płciowy z obiadu.
Hepzibah na małe i starożytny stół, wsparta na smukłych nogach i wdzięku,
i pokryte tkaniną najbogatszych adamaszku, spojrzał godzien być scena i
centrum jednego z cheerfullest stron.
Par pieczonej ryby pojawiły się jak kadzidło z sanktuarium na barbarzyńców
idol, a zapach z Mocha mogło zadowolony nozdrzy
opiekuńczy Lar, czy cokolwiek moc ma zasięg ponad nowoczesny śniadanie-stół.
Indyjskie placki Phoebe była najsłodszą oferowanie wszystkim - ich barwę przystało
Sielankowa ołtarze wieku niewinnej i złoty, - lub tak jaskrawo żółte były
oni, przypominający trochę chleba, który
została zmieniona na błyszczącym złocie, kiedy Midas próbował go jeść.
Masło nie może być zapomniany, - masło, które Phoebe się już pienił, w niej
własny dom na wsi i przyniósł go do swojej kuzynki jako przebłagalną dar - pachnący
koniczyna, kwiaty, i rozpowszechnianie urok
duszpasterskiej sceneria przez salonie ciemny panelami.
Wszystko to z niezwykłej Wystawność starych filiżanek porcelana i spodki, a
grzebieniasta łyżki, a srebrny kremowo-dzbanek (Hepzibah jedyny inny artykuł z blachy,
i kształtowane jak rudest porringer), ustawić
na tablicy, w którym stateliest starego Pyncheon pułkownika goście nie musi mieć
wzgardzony na jego miejsce.
Ale twarz The Puritan w skrzywił się z obrazu, jak gdyby nic na stole
zadowoleni jego apetyt.
W drodze przyczyniając się co łaska mogła, Phoebe zebrał kilka róż i kilka
inne kwiaty, posiadające zarówno zapach lub piękno i ustawił je w szklance
dzban, który już dawno temu straciło
obsłudze, tyle monter na flower-wazonie.
Już słońce - tak świeże, jak ten, który zaglądał do altany Ewy, a ona i Adam
siedzieli przy śniadaniu nie - przyszedł migotliwy przez gałęzie grusza, a
upadł całkiem w poprzek stołu.
Wszystko było już gotowe. Były krzesła i tablice do trzech.
Krzesło i talerz dla Hepzibah - takie same dla Phoebe, - ale co drugi gość zrobił jej
kuzyn szukać?
Przez tego preparatu nie było stałe drżenie w klatce Hepzibah firmy;
pobudzenie tak potężny, że Phoebe widziała drżenie jej Gaunt cieniu, jak
rzucony przez blasku ognia w kuchni
ściana lub przez słońce na podłodze towarzyską.
Jego przejawy były tak różne, i zgodziła tak mało ze sobą, że
Dziewczyna nie wiedziała co zrobić z tym.
Czasami wydawało mi się ekstaza radości i szczęścia.
W takich momentach Hepzibah by rzucać swoje ramiona, i infold Phoebe w nich, a
pocałować ją w policzek, jak czule jak kiedyś jej matka, a ona się do tego przez
nieunikniony impuls, a jakby jej biust
którzy byli pod władzą z czułością, z których musi ona musi wylać trochę, w celu
zdobyć oddechowy-room.
W następnej chwili, bez żadnej widocznej przyczyny zmiany, jej unwonted radość skurczył
z powrotem, przerażony, jak to było, a odziany się w żałobie, albo on pobiegł i schował
się, że tak powiem, w lochach niej
serce, gdzie od dawna leżał przykuty, a zimno, widmowa smutek wziął
miejsce uwięzionego radości, że bał się być enfranchised i - jak smutek
czarny jak to było jasne.
Często włamał się do małego, nerwowych śmiechem histerycznej, bardziej wzruszające niż jakikolwiek
Łzy mogą być, i niezwłocznie, jakby próbować co było najbardziej wzruszające, tryskać
łzy pójdzie, a może śmiech
i łez obu jednocześnie, w otoczeniu naszej biednej Hepzibah, w sensie moralnym, z
rodzaj blado, Rainbow wym.
Ku Phoebe, jak powiedzieliśmy, była czuły, - daleko oferent niż kiedykolwiek
przed, w ich krótkiej znajomości, z wyjątkiem tego jednego pocałunku na poprzedniej nocy -
jeszcze z nieustannie powtarzających pettishness i rozdrażnienia.
Ona mówi ostro do niej, a następnie, rzucając na bok wszystkie wykrochmalonym rezerwę
Jej zwykły sposób, prosić o przebaczenie, a następnej chwili odnowić tylko-odpuszczone
szkoda.
W końcu, gdy ich wzajemne pracy wszystko zostało zakończone, wzięła za rękę Phoebe w swoim
drżenie jeden. "Weź ze mną, moje drogie dziecko" zawołała;
"Zaprawdę moim sercu jest pełna po brzegi!
Pokrywa się ze mną, bo cię kocham, Phoebe, że mówię tak z grubsza.
Pomyśl nic z niego, najdroższe dziecko! W przyszłości, będę miły, a jedynie rodzaj! "
"Mój najdroższy kuzyna, nie możesz mi powiedzieć, co się stało?" Zapytał Phoebe, z słoneczny
i płaczliwy współczucie. "Co to jest, że cię porusza tak?"
"Cicho! cisza!
Idzie! "Wyszeptała Hepzibah, szybko wycierając oczy.
"Niech cię widzieć pierwsze, Phoebe, bo jesteś młody i różowa, i nie może pomóc pozwalając
uśmiechać się wyrwać, czy nie.
Zawsze lubił jasne twarze! A mój jest już stary, a łzy są
trudno wysuszyć na jej temat. On nigdy nie mógł znieść łez.
Tam rysować kurtyny trochę tak, że cień może spaść w całej swojej stronie
stół!
Ale niech będzie sporo słońca, zbyt, bo on nigdy nie lubił ciemności, jak
niektórzy ludzie są.
Miał, ale trochę słońca w jego życiu, - słaba Clifford - i, och, co
czarny cień. Biedny, biedny Clifford! "
Tak mrucząc półgłosem, jakby mówił raczej do własnego serca niż do
Phoebe stara szlachcianka wszedł na palcach po pokoju, czyniąc takie
Ustalenia jak sugeruje się w kryzysie.
Tymczasem nie był to krok w przejściu-way, *** schodami.
Phoebe uznał ją za to samo co przeszedł w górę, jak przez jej śnie, w
w nocy.
Zbliża gość, kto to może być, ukazał się wstrzymać na czele
schody, on zatrzymał dwa lub trzy razy w zejściu; zatrzymał się ponownie na piechotę.
Za każdym razem, gdy opóźnienie wydawało się bez celu, ale raczej z zapomnienia o
Celem, który postawił go w ruchu, lub jeśli osoby stóp przyszedł z własnej woli
do stand-still ponieważ motywem mocy był zbyt słaby, aby utrzymać swoje postępy.
Wreszcie zrobił długą pauzę na progu salonu.
On chwycił gałkę od drzwi, a następnie poluzować swoje horyzonty bez jego otwierania.
Hepzibah, ręce kurczowo zaciśnięte, stał wpatrując się w wejściu.
! "Drogi Kuzyn Hepzibah, módl nie wyglądają tak" mówi Phoebe, drżenie; za jej kuzyna
emocje, a to tajemniczy niechętnie krok, czuła się jakby duch były
przychodzi do pokoju.
"Ty naprawdę przestraszyć mnie! Jest coś okropnego się wydarzy? "
"Cicho!" Wyszeptała Hepzibah. "Bądź wesoły! cokolwiek może się zdarzyć, być
nic, ale wesoły! "
Ostateczna przerwa na progu okazały się tak długo, że Hepzibah, nie mogąc znieść
suspense, rzucili do przodu, otworzył drzwi i poprowadził w obcym za rękę.
Na pierwszy rzut oka, Phoebe zobaczył starszego osobistość, w staromodnym opatrunku-
suknia z wyblakłym adamaszku, a ubrany w szary lub prawie białe włosy niezwykłej długości.
To zupełnie przyćmione czoło, z wyjątkiem gdy pchnął ją z powrotem, i patrzył niejasno
o pokoju.
Po bardzo krótkiej inspekcji twarzy, łatwo było wyobrazić sobie, że jego odgłos kroków
musi być koniecznie taki jeden jak ta, która powoli iz jako nieokreślony w celu
jako dziecko pierwszej podróży po podłodze, właśnie przyprowadził go hitherward.
Jeszcze nie było tokeny, że jego siła fizyczna nie może wystarczyłoby darmo
i zdecydowany chód.
Był to duch mężczyzny, który nie mógł chodzić.
Wyraz jego twarzy - podczas gdy, mimo że miał światło rozumu
w tym - wydawało się chwiać i ognikiem, a prawie na śmierć z dala, a słabo w celu odzyskania
się ponownie.
To było jak płomień, który widzimy wśród migotliwy pół umorzonych żar, a my patrzeć na
bardziej uważnie niż gdyby były pozytywne Blaze, tryskających wyraźnie w górę, - więcej
w skupieniu, ale z pewnym zniecierpliwieniem, jak
czy powinny albo rozpalać sobie w zadowalającym blasku, lub być od razu
ugaszony.
Przez chwilę po wejściu do pokoju, gość zatrzymał się, zachowując Hepzibah-tych
ręka instynktownie, jak dziecko robi to z uprawianych osoba, która prowadzi go.
Widział Phoebe, jednak i wpadł na oświetlenie z jej młodzieńczy i przyjemne
aspekt, który w rzeczywistości rzucił wesołość na temat salonu, jak kręgu
odzwierciedla blask wokół szklanym wazonie
z kwiatów, które stoi w słońcu.
Zrobił pozdrowienie, albo mówić bliżej prawdy, źle zdefiniowanych, próby nieudane
na głęboki ukłon.
Niedoskonały, jak to było, jednak przenoszone na pomysł, albo przynajmniej dał wskazówkę, z
nieopisany wdzięk, jak nie wyćwiczonym sztuki zewnętrznych sposobów może mieć
osiągnięty.
To było zbyt lekkie, aby przejąć na na chwilę, jednak, jak wspominał potem,
wydawało się przeobrazić całego człowieka.
"Drogi Clifford", powiedział Hepzibah, w tonie, z którym jeden łagodzi samowolnego niemowlęciu,
"To jest nasza kuzynka Phoebe - mało Phoebe Pyncheon, - jedynym dzieckiem Artura, wiesz.
Ona pochodzi z kraju, do pozostania z nami trochę czasu, bo nasz stary dom wzrosła do
być bardzo samotny teraz ".
"Phoebe - Pyncheon Phoebe -? Phoebe" powtórzył gość, z dziwnym,
ociężały, źle zdefiniowanych wypowiedź. "Dziecko Artura!
Ach, zapomniałem!
Nieważne. Ona jest bardzo mile widziane! "
"Chodź, kochanie Clifford, weź to krzesło", powiedział Hepzibah, prowadząc go do siebie.
"Módlcie się, Phoebe, obniżyć kurtyny niewiele więcej.
Teraz zacznijmy śniadanie. "Gość usiadł w miejscu
przydzielony mu i dziwnie się.
Był najwyraźniej próbuje zmagać się z obecnej sceny i przynieść go do domu jego
myśl o odrębności bardziej zadowalający.
Pragnął, aby być pewnym, co najmniej, że był tutaj, w niskiej nabijane, cross-belki,
dębowe panelami kosmetyczny, a nie w jakimś innym miejscu, które miało stereotypowe się
w jego zmysłów.
Ale wysiłek był zbyt wielki, aby się utrzymać ponad fragmentaryczne
sukces.
Bez przerwy, jak możemy to wyrazić, że zniknęła z jego miejsca, albo, innymi słowy,
jego umysł i świadomość miała ich wyjazdu, pozostawiając jego zmarnowany, szarym i
melancholia sylwetka - znaczna pustka,
duch materiał - zajmują swoje miejsce przy stole.
Ponownie, po pustej chwili, nie byłoby migotanie stożek-błysk w jego oczy.
To zapowiedz, że jego duchowa część wróciła, i robi wszystko, by rozpalać
w serca ogień gospodarstwa domowego, a zapalają się lampy intelektualnej w ciemności i zgubnych
dwór, gdzie został skazany na być samotny mieszkaniec.
Na jednym z tych momentów mniej letargu, animacji jeszcze wciąż niedoskonała, Phoebe stała
przekonany o tym, co miała na początku odrzucony jako zbyt ekstrawaganckie i zaskakujący pomysł.
Widziała, że osoba przed nią musi być oryginał piękny
Miniaturowy w posiadaniu krewnej Hepzibah na.
Rzeczywiście, z kobiecym okiem na strój, miała od razu zidentyfikował adamaszku
szlafrok, która otoczyła go, jak sam w rysunku, materiału i mody,
że tak bogato reprezentowane na zdjęciu.
Ten stary, wyblakły odzieży, z całym swoim blasku dziewiczy wymarłych, wydawało się, w
jakiś nieopisany sposób tłumaczyć noszącego nieopisane nieszczęście, a potem to
dostrzegalna dla widza oko.
Było lepiej dostrzec, przez tego typu nadwozia, jak zużyte i stare były
dusza jest bardziej bezpośrednie odzież, że forma i oblicze, piękno i wdzięk
który prawie przekroczył umiejętności z najwspanialszych artystów.
To może bardziej odpowiednie będzie wiadomo, że dusza człowieka musi ponieśli pewne
nieszczęśliwy źle, od jego ziemskiego doświadczenia.
Nie wydawało się, siedzieć, przy słabym zasłoną rozkładu i ruiny betwixt go i świata,
ale dzięki któremu, w odstępach fruwające, może być złapany tego samego wyrażenia, więc
wyrafinowane, tak cicho, wyobraźnią, która
Malbone - wyruszą szczęśliwe dotyk, z zawieszonym oddechem - miał przekazywać osobom
miniaturowy!
Nie było coś tak z natury cecha w tym spojrzeniu, że wszystkie
mrocznych lat i ciężar nienadające się nieszczęścia, które spadły na niego, nie
wystarczy całkowicie go zniszczyć.
Hepzibah już teraz wylewa kawę cudownie pachnące, i przedstawione
to jej gościa. Kiedy jego oczy spotkały jej, wydawał się zdezorientowany
i zaniepokojone.
"Czy to ty, Hepzibah" mruknął smutno, a następnie, bardziej od siebie, a może i nieprzytomny
że był usłyszał: "Jak zmienić! Jak zmieniło!
A ona jest na mnie zły?
Dlaczego ona wyginać czoło tak? "Biedny Hepzibah!
To był ten nieszczęsny groźne spojrzenie którym czas i jej pobliżu rozsądkiem, i progu
wewnątrz dyskomfort, oddał więc stałego, że każdy porywczość nastroju niezmiennie
wywołały go.
Ale w niewyraźny szum jego słowach cała jej twarz wzrosła przetarg, a nawet
piękny, z bolesną miłością; surowość rysów znikła, jak
gdyby za blasku ciepłego i mglisty.
! "Zły" powtórzyła, "wściekły z tobą, Clifford!"
Jej głos, bo wypowiedziane okrzyk, miał żałosnej i naprawdę znakomity melodię
porywający przez niego, ale bez czynienia sobie pewien czegoś, co rewidenta rozwarty
może jeszcze się mylić chropowatość.
To tak, jakby jakiś transcendentny muzyk powinien narysować duszy emocjonujący słodycz się
z pękniętej instrumentu, co sprawia, że jego fizycznej niedoskonałości usłyszał w środku
ethereal harmonia - tak głęboka była
wrażliwość, że znalazł organy w głosie Hepzibah firmy!
"Nie ma nic prócz miłości tutaj, Clifford," dodała - "nic, ale miłość!
Jesteś w domu! "Gość odpowiedział na jej tonu przez uśmiech,
które nie pół rozświetlają twarz. Słaby jak to było, jednak i poszedł w
chwila miała urok cudownego piękna.
Został on następnie grubsze wypowiedzi; lub jeden, który miał wpływ chropowatości na
grzywny pleśni i zarys jego twarzy, bo nie było nic
intelektualny hartować ją.
To było spojrzenie apetytu.
Zjadł żywności, co może niemal nazwać żarłoczność, i wydawało się, zapomnieć
sam Hepzibah, młoda dziewczyna, i wszystko inne wokół niego, w zmysłowy
przyjemność który hojnie rozprzestrzeniać tabela zapewniono.
W swoim naturalnym systemie, choć wysokiej kute i delikatnie oczyszczony, wrażliwość na
rozkosze podniebienia była prawdopodobnie nieodłączne.
Byłoby to były trzymane w ryzach, jednak, a nawet przekształcić w realizacji,
i jeden z tysiąca sposobów kultury intelektualnej, miał jego bardziej eteryczna
Charakterystyka zachowały wigor.
Ale jak to miało miejsce teraz, efekt był bolesny i wykonane Phoebe chylić oczy.
Po chwili gość stał się sensowne z wonią jeszcze untasted
kawa.
On quaffed go z niecierpliwością.
Subtelna esencja działała na niego jak urzeczony projektu i spowodował nieprzezroczysty
substancja jego zwierzę jest wzrost przejrzystości, lub przynajmniej, półprzezroczyste, tak
że duchowy blask została przekazana
przez niego, z jaśniejszym blaskiem niż dotychczas.
"Więcej, więcej!" Zawołał z nerwowym pośpiechem w jego wypowiedzi, jak gdyby chcąc zachować
jego ręki z czym starał się mu uciec.
"To, czego potrzebuję! Daj mi więcej! "
Pod tym wpływem delikatnej i potężny siedział wyprostowany więcej, i wyjrzał z jego
oczy skrócie, że zapoznała się z co odpoczął on.
To nie było tak dużo, że wyraz jego twarzy coraz bardziej intelektualny, to, choć miał jej
akcji, nie był najbardziej osobliwy efekt.
Ani to, co nazywamy moralny charakter więc siłą obudził jak prezentuje się
w niezwykłą siłę.
Pewien dobrze temperament bycia nie był już wniesione w pełnej ulgi, ale
zamiennie i niedoskonały zdradził, z czego to funkcja do czynienia ze wszystkimi
piękne i przyjemne rzeczy.
W charakterze, gdzie powinien występować jako główny atrybut, to obdarzyć jego
posiadacz znakomity smak i pozazdroszczenia wrażliwość szczęścia.
Uroda byłoby jego życie, jego aspiracje by wszystko skłania się ku niej, a także, dzięki jego
rama i fizyczne narządy być w zgodzie, by jego własne osiągnięcia
również być piękne.
Taki człowiek powinien mieć nic do czynienia z bólem, nic z walki, nic z
męczeństwo, które w nieskończonej różnorodności kształtów, czeka na tych, którzy mają serce,
i woli, i sumienie, walczyć walkę ze światem.
Do tych bohaterskich opadną, takie męczeństwo jest najbogatszym meed w światowym dar.
Do jednostki przed nami, to może być tylko żal, intensywny w odpowiedniej proporcji z
Nasilenie zadawania.
Nie miał prawo być męczennikiem, i, widząc go tak dopasować, aby być szczęśliwym i tak
słaby do wszystkich innych celów, szczodry, silny i szlachetny duch byłby myślę,
był gotowy poświęcić co nieco
przyjemność może zaplanowaliśmy sobie, - byłoby to rzucił w dół
nadzieje, tak nędzne w zakresie - jeśli w ten sposób zimowej blastów naszej rude kula mogła
przyjść hartowane z takim człowiekiem.
Nie mówiąc to surowo lub pogardliwie, wydawało się, natura Clifforda być sybaryta.
To był wyczuwalny, nawet tam, w ciemnym salonie starego, w nieunikniony polaryzacji z
co oczy pociągał sztuce drżącym promieni słonecznych przez
cienisty liście.
To była widoczna w jego aprecjację powiadomienia o wazon z kwiatami, zapach, którego
wdychane z zapałem prawie osobliwego do fizycznego organizacji tak rafinowanego, który
duchowe składniki są formowane z nim.
Został on wydany w nieświadomym uśmiechem, z którą uważał Phoebe, której świeży
i dziewkę postacią był zarówno słońce i kwiaty, - ich istota, w ładniejszym i
więcej przyjemny sposób manifestacji.
Nie mniej widoczne było to miłość i konieczność Piękna, w
instynktowne ostrzeżenie, z którym, nawet tak szybko, oczy odwrócił się od swoich
hostessa, i wędrował do każdego kwartału, a nie wracać.
To było nieszczęście Hepzibah firmy, - nie wina Clifforda.
Jak on mógł - tak żółte jak była, tak pomarszczona, taka smutna z miną, z tym dziwnie
niezdarność z turbanem na głowie, a najbardziej przewrotny z krzywi contorting ją
czoło - jak mógł kochać się patrzeć na nią?
Ale nie on winien ją bez uczucia do tak samo jak ona cicho dał?
Zawdzięczał jej nic. Charakter jak Clifforda mogą zarazić nie
długów tego typu.
Jest to - mówimy bez nieufności, ani w zmniejszeniu roszczenia, które
indefeasibly posiada na istot innego pleśni - to zawsze są egoistyczne w swej istocie;
i musimy dać mu opuścić się tak, a
kupa do naszej heroicznej i bezinteresownej miłości po to tak bardzo, tym bardziej, bez
odpłacić. Słabe Hepzibah znał tę prawdę, albo w
najmniej, działał na instynkt go.
Tak długo, obcy, co było piękne jak Clifford był, cieszyła - radował,
choć z obecnym westchnieniem i tajnym celu wylewać łzy w jej własnym komory
że miał jaśniejsze obiekty teraz na jego oczach, niż jej twarzy wieku i nieładny.
Oni nigdy nie posiadał uroku, a gdyby mieli, rak jej smutku dla Niego
dawno zniszczyły go.
Gość odchylił się w fotelu. Mieszały się w jego twarzy z marzycielski
zachwycać, nie było niepokoju spojrzenie wysiłku i niepokojów.
Szukał stać się jeszcze bardziej w pełni sens tej sceny wokół niego, lub,
być może, bojąc, że jest to sen, czy gra wyobraźni, był dokuczliwy targi
moment z walki o jakimś dodatkiem blasku i iluzji bardziej wytrzymałe.
"Jak przyjemne -! Jak delightful" mruknął, ale nie jako rozwiązanie nikogo.
"To będzie trwało?
Jak balsamiczny atmosfera przez to otwarte okno!
Otwarte okno! Jak pięknie, że gra słońca!
Te kwiaty, jak bardzo aromatyczne!
Że młoda dziewczyna twarz, jak wesoły, jak kwitną - kwiaty z rosa na nim, a
promienie słoneczne w kropli rosy witrynie Ah! musi to być tylko sen!
Sen!
Sen! Ale to zupełnie ukryte cztery kamienne
ściany! "
Wtedy jego twarz pociemniała, jakby cień jaskini lub lochu przybył *** nim;
nie było więcej światła w swoim wyrazie niż mogło przyjść poprzez żelaza
ruszty o więziennej okna - jeszcze łagodzeniu,
zbyt, jakby zapadały się dalej w głąb.
Phoebe (będąc tego szybkością i działalności temperamentu, że rzadko
długo wstrzymała się od udziału i ogólnie dobry, w co się dzieje
przekazania) teraz poczuła się przeniósł się do zajęcia się nieznajomy.
"Oto nowy rodzaj róży, który znalazłem dziś rano w ogrodzie", powiedziała,
Wybierając małą czerwoną jeden spośród kwiatów w wazonie.
"Nie będzie jednak pięć lub sześć w buszu w tym sezonie.
Jest to najdoskonalszy z nich wszystkich, nie pyłek zarazy lub pleśni w nim.
A jak słodko jest - słodki jak żaden inny róży!
Nigdy nie można zapominać, że zapach! "
"Ach - pokaż mi -! Pozwól mi trzymać go" zawołał gościa, chętnie zajęcia kwiat,
, które z wpływem osobliwego do zapamiętanych zapachów, przyniosła niezliczone skojarzenia
wraz z zapachem że wydychany.
"Dziękuję! To zrobiła mi dobrze.
Pamiętam, jak kiedyś nagrodę ten kwiat, - dawno temu, jak sądzę, bardzo długo
temu - czy to było wczoraj?
To sprawia, że czuję się znowu młody! Jestem młody?
Albo ten pamięć jest wyjątkowo wyraźny, albo ta świadomość dziwnie
ciemny!
Ale jak rodzaj targów młodej dziewczyny! Dziękujemy!
Dziękuję! "
Korzystne podniecenie pochodzące z tej małej pąsowej róży zapewniono Clifford
najjaśniejszy moment, który cieszył się na śniadaniu tabeli.
To może trwać dłużej, ale że jego oczy się stało, wkrótce potem, aby spocząć na
Twarz starego Puritan, którzy, z jego obskurnej płótnie ramki i bez blasku, był
patrząc na scenie jak duch, a najbardziej kłótliwy i ungenial jeden.
Gość dokonał niecierpliwy gest ręki, a skierowana Hepzibah z tym, co
może być łatwo rozpoznany jako licencjonowanego drażliwość o pogłaskał członka
rodzina.
"Hepzibah -! Hepzibah" zawołał z niemałą siłą i wyrazistością, "dlaczego
zachować tę ohydnego obraz na ścianie? Tak, tak - to jest właśnie twój smak!
Powiedziałem wam, tysiąc razy, że był geniuszem zła z domu - moje zło
geniusz szczególnie! Weź go, od razu! "
"Drogi Clifford", powiedział Hepzibah niestety, "wiesz, to nie może być!"
"Wtedy, w każdym razie," kontynuował on, jeszcze mówił z pewną energią, "modlić się przykryć
z czerwonej kurtyny, wystarczająco szeroka, aby zawiesić w fałdy, a ze złotym granicy
frędzle.
Nie mogę tego znieść! Nie wolno patrzeć mi prosto w twarz! "
"Tak, drodzy Clifford, zdjęcie zostanie pokryte," powiedział Hepzibah kojąco.
"Nie ma purpura kurtyna w bagażniku *** schodami - trochę wyblakłe i mole
zjedzony, obawiam się, - ale Phoebe i będzie czynić cuda z nim ".
"To bardzo dzień, pamiętać", powiedział on, a potem dodał, w niskim głosem self-communing "Dlaczego
powinniśmy żyć w tym ponurym domu w ogóle? Dlaczego nie iść na południu Francji - do
Włochy -? Paryż, Neapol, Wenecja, Rzym?
Hepzibah będzie powiedzieć, że nie mają środków. Pomysł żartowniś to! "
Uśmiechnął się do siebie i rzucił spojrzenie grzywny sarkastyczny rozumieniu wobec Hepzibah.
Ale kilka nastroje uczucia, słabo jak zostały one oznaczone, przez które miał
minął, występujące w tak krótkim odstępie czasu, najwyraźniej zmęczony
obcy.
Był prawdopodobnie przyzwyczajeni do smutnej monotonii życia, nie tyle płynący w
strumień, jednak opieszale, a stagnacji w kałuży wokół jego stóp.
Slumberous zasłona rozpowszechniła się na jego twarzy, a miało wpływ, moralnie
mówiąc, na jego zarysu naturalnie delikatny i elegancki, jak to, co rozmyślać
Mgła, bez słońca w nim, rzuca w ciągu cech krajobrazu.
Ukazał się Grosser, - niemal prostacki.
Jeśli coś z odsetek lub piękna - nawet zniszczony piękno - była dotychczas było widoczne w tym
człowiek, obserwator może teraz zacząć wątpić, i oskarżać własną wyobraźnię
zwodzą go co łaska miała
migotały *** tym obliczem, a co znakomity połysk już błyszczały w tych filmy
oczy.
Przed miał całkiem zatopiony daleko, jednak ostry i opryskliwy brzęk ze sklepu-
dzwon wykonany samo słyszalny.
Znalezienie najbardziej niemile na narządy Clifforda słuchowych i charakterystyka
wrażliwość jego nerwów, co spowodowało, że zaczął prosto z krzesła.
"Dobry Boże, Hepzibah! co straszne zaburzenia mamy obecnie w domu? "
zawołał, siejąc swoją urażony niecierpliwość - jako coś oczywistego, a
zwyczaj stary - z jednej osoby na świecie, że go kocha.
"Nigdy nie słyszałem takiej nienawiści jazgot! Dlaczego na to pozwolić?
W imieniu wszystkich dysonans, co to może być? "
To było bardzo niezwykłe w jakim widocznym ulgą - nawet jakby przyciemniony obraz powinien
wyskakują nagle z jego płótnie - postać Clifford został rzucony przez ten pozornie
błahe irytację.
Tajemnica było, że osoba z jego temperamentem zawsze mogą być stojące bardziej dotkliwie
poprzez jego poczucie piękna i harmonii, niż przez jego sercu.
Jest nawet możliwe - na podobnych sprawach często się stało - że jeśli Clifford, w jego
Powyższe życie, cieszył środków kultywowanie jego smak w jego mocy,
doskonałości, że misterny atrybut
może, przed tym okresem, całkowicie zjedzony się lub złożony z dala swoje uczucia.
Będziemy zapuszczać do wymówienia, dlatego, że jego długie i czarne nieszczęście nie może
miał odkupieńczą spadek miłosierdzia na dole?
"Drogi Clifford, Chciałabym zachować dźwięk z Twoich uszu," powiedział Hepzibah,
cierpliwie, ale zaczerwienienie z bolesną przypływ wstydu.
"To bardzo przykre nawet dla mnie.
Ale czy wiesz, Clifford, mam coś do powiedzenia?
To brzydki szum, - módl się run, Phoebe i zobaczyć, kto tam jest - to niegrzeczny mały brzęczenie
to nic innego jak nasz sklep-dzwon! "
"Shop-dzwon!" Powtórzył Clifford, z zdezorientowanej wzrokiem.
"Tak, nasz sklep-dzwon", powiedział Hepzibah, pewna naturalna godność, zmieszane z głęboko
emocje, teraz ingeruje w jej sposób.
"Bo trzeba wiedzieć, drodzy Clifford, że jesteśmy bardzo biedni.
I nie było innych zasobów, ale albo przyjąć pomoc od strony, że
by odsunąć na bok (a więc i prawda!) gdyby do zaoferowania chleb, kiedy ginęli za
to, - no pomocy, ocalić od niego, albo zdobyć naszą egzystencję własnymi rękami!
Sam, może byłem zadowolony z głodu. Ale miały być zwrócone do mnie!
Czy uważasz więc, drodzy Clifford ", dodaje ona, z nędznym uśmiechem", że mam
wniosła niepowetowaną hańbę na starym domu, otwierając mały sklepik w
przedni szczyt?
Nasze pra-pra-dziadek zrobił to samo, kiedy nie było dużo mniej potrzeba!
Czy wstydzisz się mnie? "" Hańba!
Hańba!
? Czy znasz te słowa do mnie, Hepzibah "powiedział Clifford, - nie ze złością, jednak, dla
kiedy człowiek duch został dokładnie zgniecione, może on być opryskliwy dla małych
przestępstwa, ale nigdy urażony wielkich postaci.
Tak mówił tylko z emocji zasmucił. "To nie był łaskawy dla tak powiedzieć, Hepzibah!
Co wstyd może spotka mnie teraz? "
A następnie wytrącony z równowagi człowiek - ten, który urodził się dla przyjemności, ale spotkał zagładę tak
bardzo nieszczęśliwy - wybuchnął kobiecej namiętności łez.
Było to jednak z krótkim kontynuacji, jednak, szybko zostawiając go w stanie spoczynku, a do
Sądząc po jego twarzy, a nie państwa niewygodne.
Z tego nastroju też, że częściowo zebrali się na chwilę i spojrzał na Hepzibah z
uśmiech, chętnie, pół-nieznaczne znaczenie z czego puzzle do niej.
"Czy jesteśmy tak bardzo słaba, Hepzibah?" Powiedział.
Wreszcie, jego krzesło jest głęboko i delikatnie wzmocniona, Clifford zasnął.
Zapoznaniu się z bardziej regularny wzrost i upadek nosem (co jednak, nawet wtedy,
zamiast być mocny i pełny, miał słaby rodzaj drżenia, odpowiadających
brak wigoru w jego charakterze), -
Słysząc te tokeny z utrwalonym snu, Hepzibah wykorzystał okazję do zapoznania
jego twarz bardziej uważnie niż miała jeszcze odważył się zrobić.
Jej serce rozpłynęła ze łzami w oczach, jej najgłębszego ducha wypuścił jęki
głos, niski, łagodny, ale niewypowiedzianie smutny.
W tej głębokości żalu i litości czuła, że nie ma szacunku w wpatrując
Jego zmieniany wieku, wyblakłe, zniszczone twarz.
Ale nie wcześniej była ona trochę z ulgą, niż jej sumienia uderzył ją spoglądając
ciekawie na niego, teraz, że został tak zmieniony, i zwracając się pospiesznie z dala,
Hepzibah spuścili zasłonę ***
słoneczny okno i opuścił Clifford do snu tam.