Tip:
Highlight text to annotate it
X
Napisy utworzone przez ziar25.
MISTRZOWIE PIENIĘDZY Jak Międzynarodowi Bankierzy Zdobyli Kontrolę *** Amerykš
Co się dziœ dzieje w Ameryce (jest rok 1996)?
Dlaczego jesteœmy zadłużeni po uszy?
Dlaczego politycy nie mogš opanować długu publicznego?
Dlaczego tak wielu ludzi - często oboje rodziców teraz
- pracuje na nisko płatnych, bez perspektyw stanowiskach i stale ledwo wišżšcych koniec z końcem.
Jaka jest przyszłoœć amerykańskiej gospodarki i stylu życia?
Dlaczego rzšd mówi nam, że inflacja jest niska, kiedy nasza siła nabywcza
maleje do alarmujšcego poziomu?
Jednš generację temu, chleb kosztował ćwierć dolara i mogłeœ mieć nowy samochód za 1995 dolarów !
Problem w tym, że od 1864 mamy system bankowy oparty na długu.
Wszystkie nasze pienišdze sš oparte na rzšdowym długu.
Nie możemy zlikwidować rzšdowego długu bez zlikwidowania naszej podaży pieniędzy.
To dlatego mówienie o spłaceniu narodowego długu,
bez zreformowania naszego systemu bankowego, jest niemożliwoœciš.
To dlatego rozwišzanie nie leży w dyskutowaniu o wielkoœci narodowego długu,
a raczej leży w reformowaniu naszego systemu bankowego.
To jest kwatera główna Rezerwy Federalnej (bank centralny USA) w Waszyngtonie.
Znajduje się pod robišcym wrażenie adresie,
na prawo od Alei Konstytucyjnej, na prawo od pomnika Lincolna.
Ale czy jest ona federalna?
Czy jest naprawdę częœciš rzšdu USA?
Zamierzamy Ci pokazać
że nie ma nic federalnego zwišzanego z Rezerwš Federalnš,
i że nie ma żadnych rezerw.
Nazwa jest oszustwem
stworzonym przed uchwaleniem ustawy o Rezerwie Federalnej w 1913 roku,
żeby Amerykanie myœleli, że nowy amerykański bank centralny
działa w interesie publicznym.
Prawda jest taka, że Fed (Rezerwa Federalna) jest prywatnym bankiem,
posiadanym przez prywatnych akcjonariuszy
i działajšcym dla ich prywatnego zysku.
To prawda,
Fed jest prywatnie posiadanš, dla zysku korporacjš, która nie ma rezerw,
przynajmniej żadnych rezerw do wsparcia banknotów Rezerwy Federalnej,
które sš naszš powszechnš walutš.
W rzeczy samej. Fed nie jest federalny i ma budzšce wštpliwoœci rezerwy.
To jest prywatny bank, który jest posiadany przez kartel bankowy
i został uchwalony przez członków parlamentu przez ustawę Kongresu w 1913 roku.
Jeżeli sš nadal jakieœ wštpliwoœci, czy Rezerwa Federalna jest częœciš rzšdu USA,
sprawdŸ swojš lokalnš ksišżkę telefonicznš.
W większoœci miast, nie znajduje się ona na niebieskich "rzšdowych stronach".
Znajduje się ona na biznesowych, białych stronach,
zaraz obok Federal Express, kolejnej prywatnej firmy.
Ale bardziej dokładnie, amerykańskie sšdy ogłaszały to wielokrotnie,
że Fed jest prywatnš korporacjš.
Dlaczego Kongres nie może zrobić czegoœ z Fedem?
Większoœć członków Kongresu nie rozumie systemu,
i niewielu, którzy go rozumiejš bojš się mówić.
Na przykład, poczštkowo weteran Kongresu z Chicago
zapytał się nas, czy mógłby udzielić wywiadu dla tego filmu.
Mimo że nasza ekipa filmowa dwukrotnie przybyła do jego biura, żeby zrobić wywiad.
To było wszystko, co byliœmy w stanie sfilmować.
Kongresmen nigdy się nie pojawił,
i w końcu zdecydował, że nie chce więcej w tym uczestniczyć.
Ale kilku innych w Kongresie było bardziej odważnych na przestrzeni omawianych lat.
Tutaj sš trzy szybkie przykłady.
W 1923 roku, reprezentant Charles A. Lindbergh, republikanin z Minnesoty,
ojciec słynnego lotnika, Lucky Lindy, tak to okreœlił:
"System finansowy ... został przekazany do ... Rady Rezerwy Federalnej.
Ta Rada administruje system finansowy dzięki zwierzchnictwu ... grupy czerpišcej zyski.
System ten jest prywatny, zarzšdzany w celu otrzymania największych, możliwych zysków
z wykorzystywania pieniędzy innych ludzi".
Jednym z największych krytyków Fedu w Kongresie
był były prezes Komisji ds. Bankowoœci i Waluty
w czasach Wielkiej Depresji, Louis T. McFadden powiedział 1932 roku:
"Mamy w tym kraju jednš z najbardziej skorumpowanych instytucji, jakš œwiat
kiedykolwiek znał. Mam tu na myœli Radę Rezerwy Federalnej...
Ta szatańska instytucja zubożyła ludzi w USA...i praktycznie doprowadziła do bankructwa nasz rzšd.
Zrobiła to poprzez skorumpowane praktyki finansowych sępów, które niš kontrolujš".
Senator Barry Goldwater był częstym krytykiem Fedu:
"Większoœć Amerykanów nie ma zielonego pojęcia o operacjach
międzynarodowych pożyczkodawców. ... Konta systemu Rezerwy Federalnej
nigdy nie zostały poddane kontroli. Działa on poza kontrolš Kongresu i...
manipuluje kredytem USA".
Fed naprawdę, mimo że nie jest częœciš federalnego rzšdu,
jest bardziej potężny, niż rzšd federalny.
Jest bardziej potężny, niż prezydent, Kongres lub sšdy.
Wielu ludzi sprzecza się ze mnš o to. Pozwól, że ci to udowodnię.
Fed ustala jaka będzie œrednia rata za samochód,
jak wysokie będš raty za dom
i czy będzie praca, czy nie.
I zasugeruję ci - to jest totalna kontrola.
Fed jest największym pojedynczym wierzycielem rzšdu USA.
Co mówi nam powiedzenie? Pożyczkobiorca jest sługš pożyczkodawcy.
Musisz zrozumieć, że od dnia przyjęcia Konstytucji,
ludzie którzy majš zysk z prywatnie posiadanych centralnych banków,
jak prezydent Madison okreœlił ich, "spekulanci finansowi",
toczyli zaciętš walkę o to, kto będzie drukował pienišdze dla Ameryki.
Dlaczego jest tak ważne kto drukuje pienišdze?
Pomyœl o pienišdzach jak o kolejnym towarze.
Jeœli masz monopol na towar, który każdy potrzebuje, każdy chce,
i którego nikt nie ma za dużo, jest mnóstwo sposobów na odniesienie korzyœci
i również olbrzymiego politycznego wpływu.
To jest tym, o co toczy się walka.
W historii USA,
kontrola *** pieniędzmi przechodziła z ršk do ršk, między Kongresem
i pewnym rodzajem prywatnie posiadanego prywatnego banku.
Ojcowie założyciele znali zło wynikajšce z prywatnie posiadanych banków centralnych.
Po pierwsze, widzieli jak prywatnie posiadany brytyjski bank centralny,
Bank Anglii, wygenerował angielski dług narodowy
do takiego stopnia, że parlament został zmuszony
nałożyć niesprawiedliwe podatki na amerykańskie kolonie.
W rzeczywistoœci, jak zobaczymy póŸniej, Ben Franklin twierdził,
że to był prawdziwy powód Amerykańskiej Rewolucji.
Większoœć ojców założycieli uœwiadamiała sobie potencjalne niebezpieczeństwo banków,
i bała się akumulacji bogactwa i potęgi bankierów.
Jefferson okreœlił to tak:
"Szczerzę wierzę, że instytucje bankowe sš bardziej niebezpieczne
dla naszej wolnoœci, niż armie.
Emisja pieniędzy powinna być odebrana bankom i przywrócona ludziom
do których te pienišdze należš.
To zwięzłe oœwiadczenie Jeffersona, w rzeczywistoœci,
jest dziœ rozwišzaniem dla wszystkich naszych ekonomicznych problemów.
To pomaga w powtarzaniu: Emisja pieniędzy powinna być odebrana bankom
i przywrócona ludziom, do których te pienišdze należš.
James Madison, główny autor Konstytucji, zgodził się z tym.
Interesujšce, nazwał tych stojšcych za planem stworzenia banku centralnego spekulantami finansowymi.
Madison stanowczo krytykował ich działania:
"Historia pokazała, że spekulanci finansowi użyli każdej formy
nadużycia, intrygi, oszustwa i wszelkich możliwych œrodków
do zachowania kontroli *** rzšdami poprzez kontrolę
pieniędzy i ich emisję.
Walka o to, kto dostanie prawo do emisji naszych pieniędzy
była decydujšcym zagadnieniem w historii USA
Wojny sš toczone o nie.
Kryzysy sš powodowane by pozyskać to prawo.
Teraz po pierwszej wojnie œwiatowej, ta walka była rzadko wspominana
w prasie i ksišżkach historycznych.
Dlaczego?
Do pierwszej wojny œwiatowej, spekulanci finansowi z ich dominujšcym bogactwem,
przejęli kontrolę *** większoœciš narodowej prasy.
W trakcie historii USA,
walka o kontrolę emisji naszych pieniędzy została wzmożona.
W gruncie rzeczy przechodziła ona z ršk do ršk 8 razy od 1764 roku.
Do tej pory, ten fakt praktycznie zaniknšł wœród opinii publicznej przez trzy pokolenia.
za sprawš zasłony dymnej emitowanej przez media Fedu.
Do czasu, aż przestaniemy mówić o deficytach i wydatkach rzšdu
i zaczniemy mówić o tym, kto kontroluje ile mamy pieniędzy,
to jest tylko gra w skorupki - totalne i okropne oszustwo.
Nie ma znaczenia, czy uchwalimy poprawkę do Konstytucji
narzucajšcš zbalansowany budżet.
Nasz sytuacja będzie się pogarszać, do czasu, aż zlikwidujemy problem u jego podstawy.
Jakie jest rozwišzanie dla naszego narodowego problemu?
Po pierwsze, edukacja.
Jest tym, czym jest ta prezentacja.
Ale po drugie, musimy działać,
musimy odzyskać prawo do emisji naszych własnych pieniędzy.
Emisja naszych pieniędzy nie jest radykalnym rozwišzaniem.
To jest to samo rozwišzanie proponowane w różnych punktach historii USA,
przez ludzi takich, jak: Benjamin Franklin, Thomas Jefferson, Andrew Jackson,
Martin Van Buren i Abraham Lincoln.
Podsumowujšc, w 1913 roku, Kongres uchwalił niezależny bank centralny,
zwodniczo nazwany Rezerwš Federalnš,
z monopolem na emisję amerykańskich pieniędzy,
i dług generowany przez tę prywatnš korporację
jest tym, co zabija amerykańskš gospodarkę.
Chociaż Rezerwa Federalna jest jednym z dwóch
najpotężniejszych banków centralnych na œwiecie, nie była pierwszym.
Więc skšd pochodzi ta idea?
Żeby dobrze zrozumieć wielkoœć tego problemu,
musimy cofnšć się w czasie do Europy.
2. Spekulanci finansowi
Więc kim sš ci spekulanci finansowi, o których mówił James Madison?
Biblia mówi nam, że dwa tysišce lat temu,
Jezus Chrystus podróżował do spekulantów finansowych ze œwištyni.
To był jedyny przypadek, kiedy Jezus użył siły podczas swego kapłaństwa.
Co robili spekulanci finansowi w œwištyni?
Kiedy Żydzi przybywali do Jeruzalem, żeby płacić podatek œwištynny,
mogli go płacić jedynie za pomocš specjalnych monet, pół szekla sanktuaryjnego.
To było pół uncji czystego srebra, mniej więcej tej wielkoœci
To była jedyna okršgła moneta w tamtych czasach,
która była czystym srebrem, o zapewnionej wadze,
bez wizerunku pogańskiego imperatora.
Dlatego, dla Żydów pół szekla było jedynš monetš akceptowalnš przez Boga.
Ale tych monet nie było zbyt dużo.
Spekulanci finansowi zmonopolizowali rynek tymi monetami.
W ten sposób zwiększali ich wartoœć - tak jak inne towary
których brakowało na rynku.
Innymi słowy, spekulanci finansowi odnosili
niebotyczne zyski, ponieważ posiadali monopol na pienišdze.
Żydzi musieli płacić tyle, ile od nich zażšdali spekulanci finansowi.
Dla Jezusa, to totalnie naruszało œwiętoœć Domu Boga.
3. Imperium Rzymskie
Ale oszustwo spekulantów finansowych nie wywodzi się z czasów Jezusa.
200 lat przed Chrystusem,
Rzym miał problemy ze spekulantami finansowymi.
Dwóch imperatorów Rzymu próbowało osłabić władzę spekulantów finansowych,
poprzez reformę prawa pożyczek i ograniczajšc posiadanš ziemię do 500 akrów.
Obaj zostali zamordowani.
W 48 p.n.e., Juliusz Cezar odebrał prawo emisji monet od spekulantów finansowych
i wybijał monety dla korzyœci wszystkich.
Z nowš, zwiększonš podażš pieniędzy,
wprowadził wielkie, społeczne projekty.
Sprawiajšc, że pienišdze stały się łatwiej dostępne, Cezar zdobył sobie miłoœć przeciętnego człowieka.
Ale spekulanci finansowi nienawidzili go.
Niektórzy twierdzš, że to był powód jego zabójstwa.
Jedno jest pewne: ze œmierciš Cezara
nastšpiło w Rzymie zmniejszenie pieniędzy w obiegu.
Podatki wzrosły, jak i korupcja.
Tak jak w przypadku dzisiejszej Ameryki, lichwa i denominacja waluty stały się regułš.
W końcu, podaż rzymskich pieniędzy została zredukowana o 90%.
W rezultacie, przeciętni ludzie stracili swoje ziemie i domy,
tak jak to się stanie wkrótce w Ameryce.
Z wycofaniem znacznych pieniędzy z obiegu,
masy straciły wiarę w rzymski rzšd i odmówiły jemu wsparcia.
Rzym pogršżył się w mrokach wczesnego œredniowiecza.
4. Złotnicy
Tysišc lat po œmierci Chrystusa,
spekulanci finansowi - ci, którzy zmieniajš, tworzš i manipulujš iloœciš pieniędzy
- byli aktywni w œredniowiecznej Anglii.
W zasadzie, byli tak aktywni, że działajšc wspólnie
mogli manipulować całš, angielskš gospodarkš.
Nie byli prawdziwymi bankierami.
Spekulanci finansowi byli głownie złotnikami.
Oni zostali pierwszymi bankierami, ponieważ
przechowywali - ze względów bezpieczeństwa - złoto ludzi w swoich skarbcach
Pierwsze papierowe pienišdze
były tylko pokwitowaniem za przechowywane złoto u złotników.
Pienišdze papierowe weszły w użycie ponieważ były bardziej wygodne i bezpieczne
niż noszenie sporej iloœci ciężkich złotych i srebrnych monet.
W końcu złotnik zauważył, że tylko mały ułamek deponentów
przychodził i żšdał swojego złota w tym samym czasie.
Złotnik zaczšł oszukiwać system.
Odkryli, że mogš drukować więcej pieniędzy, niż majš pokrycia w złocie
i nikt się nie zorientuje.
Następnie, mogli pożyczać dodatkowe papierowe pienišdze i pobierać za nie odsetki.
To były narodziny częœciowej rezerwy pożyczkowej która jest,
pożyczaniem pieniędzy znacznie większych, niż ma się w depozycie.
Więc, dla przykładu, jeżeli tysišc dolarów w złocie zostało zdeponowanych u nich,
mogli pożyczyć około 10,000 dolarów w papierowych pienišdzach i pobierać od tego odsetki,
i nikt nie zauważyłby oszustwa.
W ten sposób złotnik stopniowo gromadził coraz więcej bogactwa
wykorzystywał to bogactwo do gromadzenia coraz więcej złota.
Dzisiaj, ta praktyka pożyczania większej iloœci pieniędzy, niż posiadanych w rezerwie
jest znana jako bankowoœć oparta na częœciowej rezerwie.
Każdy bank w USA jest upoważniony do pożyczenia przynajmniej
dziesięciokrotnie więcej pieniędzy, niż aktualnie posiada.
Dlatego bogacš się oni, na pobieraniu, powiedzmy oprocentowania w wysokoœci 8%.
To nie jest tak naprawdę 8% rocznie, które jest ich zyskiem. To jest 80%.
To dlatego budynki banków sš zawsze największe w mieœcie.
Ale, czy to oznacza, że wszystkie odsetki i cała bankowoœć powinna być nielegalna?
Nie. W œredniowieczu prawo kanoniczne - prawo koœcioła katolickiego -
zabraniało nakładania odsetek na pożyczki.
Ta koncepcja podšżała za nauczeniami Arystotelesa,
jak również œw. Tomasza z Akwinu.
Nauczali oni, że celem pienišdza jest służenie członkom społeczeństwa,
żeby ułatwić wymianę dóbr niezbędnych do prowadzenia prawego życia.
Odsetki - w ich opinii - utrudniały ten cel,
poprzez nałożenie niepotrzebnego problemu na użytkowanie pieniędzy.
Innymi słowy, odsetki były przeciwieństwem rozsšdku i sprawiedliwoœci.
Przestrzegajšc prawo koœcielne w œredniowieczu,
Europa zabroniła nakładania odsetek na pożyczki i uczyniła z tego przestępstwo zwane lichwš.
Ponieważ handel rósł i możliwoœci inwestycyjne
pojawiły się w póŸnym okresie œredniowiecza,
zaczęto zdawać sobie sprawę, że pożyczkodawca narożny jest
na ryzyko i na stratę okazji.
Więc, niektóre opłaty były dozwolone, ale nie odsetki.
Ale wszyscy moralizatorzy, niezależnie od religii, potępili oszustwo,
ucisk biednych i niesprawiedliwoœć, jako nieetyczne.
Jak zobaczymy, pożyczanie oparte na częœciowej rezerwie ma swoje korzenie w oszustwie,
skutkujšcym szerzejšcš się biedš.
i redukcjš wartoœci pieniędzy.
Starożytni złotnicy odkryli, że dodatkowy zysk może być osišgnięty
poprzez manipulację ekonomiš między łatwym i trudnym okresem dostępu do pienišdza.
Kiedy sprawili, że kredyty były łatwo dostępne,
wtedy iloœć pieniędzy w obiegu wzrastała.
Pieniędzy było dużo.
Ludzie pożyczali więcej pieniędzy, żeby poszerzać swoje biznesy.
Ale następnie spekulanci finansowi ograniczali podaż pieniędzy.
Sprawili, że pożyczki były trudniej dostępne.
Co się stało?
To co się dzieje dzisiaj.
Pewien procent ludzi nie mógł spłacić swoich pożyczek,
i nie mógł wzišć nowych pożyczek, żeby spłacić stare.
Dlatego zbankrutowali, i musieli sprzedać swoje dobra złotnikom
za niewielki procent ich wartoœci.
To samo dzieje się dzisiaj,
tylko, że dzisiaj nazywamy to koniunkturš gospodarki w górę i w dół - cyklem ekonomi.
5. Kije rejestrujšce
Tak, jak Cezar, Henryk I Anglii w końcu postanowił
o odebraniu złotnikom władzy *** pieniędzmi, około roku 1100 n.e.
Henryk mógł użyć wszystkiego jako pienišdze: muszli, piór, a nawet języka jaka
jak jest często robione w odległych tybetańskich prowincjach.
Ale wymyœlił on jeden z najbardziej niezwykłych systemów monetarnych w historii.
Zwany był kijem rejestrujšcym.
Tutaj mam jeden z kilku ocalałych egzemplarzy tej formy brytyjskich pieniędzy,
który funkcjonował przez 726 lat, do 1826 roku.
Kij rejestrujšcy.
System pokrywajšcy się został wprowadzony, żeby uniknšć manipulacji pieniędzmi przez złotników.
Kije rejestrujšce były robione z polerowanego drewna.
Karby były nacinane wzdłuż jednej krawędzi kija, w celu nadania mu nominału.
Następnie kij był rozdzielany wzdłuż karbów,
Tak aby obie połówki posiadały karby.
Król zatrzymywał jednš połówkę, w celu uniknięcia fałszerstwa.
Następnie wprowadzał drugš połówkę do obiegu
i one były używane jako pienišdze.
Ten konkretny kij jest duży i miał wartoœć 25,000 funtów.
Pierwsi akcjonariusze Banku Anglii
kupowali jego akcje za pomocš takiego kija.
Innymi słowy, można było kupić akcje najbogatszych
i najpotężniejszych korporacji, za pomocš drewnianego kija.
Ironiš losu jest fakt, że po utworzeniu Banku Anglii w 1694 roku
Bank Anglii zaatakował system kija rejestrujšcego.
ponieważ był to pienišdz poza kontrolš spekulantów finansowych,
tak, jak chciał tego król Henryk.
Dlaczego ludzie zaakceptowali drewniane kije jako pienišdze?
To wielkie pytanie.
W historii, ludzie używali wszystkiego
co myœleli, że ma wartoœć i używali tego jako pieniędzy.
Widzisz, pienišdze sš tylko tym, na co ludzie się zgodzš, żeby używać ich jako pieniędzy.
Czym sš nasze papierowe pienišdze dzisiaj?
Sš tylko papierem.
Ale tutaj jest trik: król Henryk rozkazał by kij rejestrujšcy
był używany do płacenia podatków.
To spowodowało popyt na kije rejestrujšce
co spowodowało, że natychmiast trafiły do obiegu i zostały zaakceptowane jako pienišdze.
I funkcjonowały dobrze.
Faktycznie, żadne inne pienišdze nie funkcjonowały tak dobrze i tak długo jak kije rejestrujšce.
Zapamiętaj: Imperium Brytyjskie zostało zbudowane na systemie kija rejestrujšcego.
System kija rejestrujacego odniósł sukces, mimo faktu że
spekulanci finansowi nieustannie go atakowali,
oferujšc metalowe monety, jako konkurencję.
Innymi słowy, metalowe monety nigdy nie wyszły całkowicie z użytku,
ale kij rejestrujšcy utrzymał się, ponieważ był niezbędny do płacenia podatków.
Ostatecznie, w XVI wieku,
król Henryk XIII złagodził prawo dotyczšce lichwy
i spekulanci finansowi nie zmarnowali czasu i wzmocnili się.
Sprawili, że ich złote i srebrne pienišdze stały się dostępne przez kilka dekad.
Kiedy królowa Maria objęła tron i ograniczyła prawo lichwy ponownie,
spekulanci finansowi rozpoczęli gromadzenie złotych i srebrnych monet,
sprawiajšc, że gospodarka skurczyła się.
Kiedy przyrodnia siostra królowej Marii, królowa Elżbieta I, objęła tron
była zdeterminowana, żeby odzyskać kontrolę *** angielskš walutš.
Jej rozwišzaniem była emisja złotych i srebrnych monet z publicznego skarbca
i w ten sposób przejęła kontrolę *** podażš pienišdza z dala od spekulantów finansowych.
Jednakże kontrola *** pieniędzmi nie była jedynš przyczynš Angielskiej Rewolucji w 1642 roku
- religijne podziały podsyciły ten konflikt
- polityka monetarna odegrała głównš rolę.
Finansowany przez spekulantów finansowych
Oliver Cromwell w końcu obalił króla Karola
przeprowadzajšc czystkę w parlamencie i zgładzajšc króla.
Spekulantom finansowym pozwolono natychmiast skonsolidować ich potęgę finansowš.
W rezultacie przez następne 50 lat
spekulanci finansowi wcišgnęli Wielkš Brytanię w serie kosztownych wojen.
Przejęli milę kwadratowš posiadłoœci w centralnym Londynie,
znanš jako City of London.
Ten teren jest do dzisiaj znany
jako jeden z trzech dominujšcych centrów finansowych na œwiecie.
Konflikt z królami Stuartów doprowadził spekulantów finansowych w Anglii
do zjednoczenia z tymi w Holandii,
żeby sfinansować inwazję Williama Orańskiego,
który obalił Stuartów w 1688 roku i objšł angielski tron.
6. Bank Anglii
Do końca XVII wieku, Anglia była finansowš ruinš.
50 lat wojen z Francjš i Holandiš osłabiło jš.
Zdesperowani przedstawiciele rzšdu spotkali się ze spekulantami finansowymi,
żeby błagać ich o pożyczki niezbędne do osišgnięcia ich politycznych celów.
Cena była wysoka:
usankcjonowany prawnie, prywatnie posiadany bank
który mógł tworzyć pienišdze z niczego.
To miał być pierwszy, nowoczesny, prywatnie zarzšdzany centralny bank na œwiecie
-Bank Anglii.
jednakże, był zwodniczo nazwany Bankiem Anglii,
żeby ludzie myœleli, że jest on częœciš rzšdu.
Ale nim nie był.
Tak jak inne prywatne korporacje
Bank Anglii sprzedawał akcje, żeby zaczšć działać.
Inwestorzy, których nazwiska nie zostały nigdy ujawnione,
mieli wyłożyć 1,25 milionów funtów w złotych monetach
żeby kupić swoje akcje w banku.
Ale uzyskano tylko 750,000 funtów.
Mimo to, Bank Anglii został wykupiony zgodnie z planem w 1694.
i zaczšł udzielać pożyczek kilkanaœcie razy większych.
niż pienišdze znajdujšce się w rezerwach, wszystko na procent.
W zamian, nowy bank pożyczał pienišdze brytyjskim politykom,
tyle ile potrzebowali.
tak długo jak politycy zabezpieczš dług poprzez bezpoœrednie opodatkowanie Brytyjczyków.
Tak więc, legalizacja Banku Anglii była niczym innym, jak
zalegalizowanym oszustwem narodowej waluty, w celu prywatnych korzyœci.
Na nieszczęœcie, prawie każdy naród teraz
ma prywatnie kontrolowany bank centralny,
używajšc Banku Anglii jako podstawowego modelu.
Potęga centralnych banków jest tak duża,
że wkrótce przejęły kontrolę *** narodowymi gospodarkami.
Wkrótce było to jednoznaczne z niczym innym, jak plutokracjš zarzšdzanš przez bogaczy.
To było jak oddanie kontroli *** armiš
w ręce mafii.
Zagrożenie tyraniš byłoby ogromne.
Tak, potrzebujemy centralnych banków,
nie, nie potrzebujemy ich w prywatnych rękach!
Przekręt banku centralnego jest naprawdę ukrytym podatkiem.
Naród sprzedaje obligacje centralnemu bankowi,
żeby płacić za rzeczy, których rzšd nie ma,
Więc politycy będš podnosić podatki, żeby za nie płacić.
Ale te obligacje sš kupowane za pienišdze, które bank centralny tworzy z niczego.
Więcej pieniędzy w obiegu sprawia, że twoje pienišdze sš warte mniej.
Rzšd dostaje tyle pieniędzy, ile chce.
ale ludzie płacš za to w postaci inflacji.
Piękno planu polega na tym, że ani jedna osoba na tysišc tego nie odkryje,
ponieważ jest to zwykle ukryte za złożenie brzmišcym, ekonomicznym jazgotem.
Wraz z utworzeniem Banku Anglii,
naród został wkrótce spłukany.
Ceny w całym kraju podwoiły się.
Duże pożyczki były oferowane na każde, dziwne przedsięwzięcie.
Jeden œmiałek zaproponował osuszenie Morza Czerwonego, żeby odzyskać złoto
domniemanie utracone, kiedy armia egipska utonęła
œcigajšc Mojżesza i Izraelczyków.
Do 1698 roku, dług rzšdu wrósł z poczštkowych 1,25 miliona funtów
do 16 milionów.
Naturalnie, podatki wzrastały, żeby za to wszystko zapłacić.
Z mocno zaciœniętš podażš pieniędzy w ich pięœci,
brytyjska gospodarka zaczęła jazdę kolejkš górskš, z wzniesieniami i spadkami,
dokładnie te same rzeczy, do których bank centralny został powołany, w celu uniknięcia ich.
Sš dwie rzeczy, które sš nieodłšczne
nie tylko dla Angielskiego Banku, ale ogólnie dla centralnej bankowoœci.
Pierwszym jest tworzenie polityki monetarnej
z konkretnym celem w osišgnięciu stabilnoœci monetarnej.
Aczkolwiek, kiedy Bank Anglii przejšł kontrolę,
funt brytyjski rzadko był stabilny.
A teraz przyjrzyjmy się roli rodziny Rothschildów,
uważanej za najbogatszš na œwiecie.
7. Powstanie rodziny Rothschildów
To jest Frankfurt, Niemcy.
50 lat po tym jak Bank Anglii otworzył swoje drzwi,
złotnik nazywajšcy się Amschel Moses Bauer
otworzył sklep z monetami w 1743 roku,
i *** drzwiami umieœcił znak przedstawiajšcy rzymskiego orła na czerwonej tarczy.
Sklep był znany jako Czerwona Tarcza,
lub po niemiecku, Rothschild.
Kiedy jego syn, Amschel Meyer Bauer odziedziczył interes,
postanowił zmienić swoje nazwisko na Rothschild.
Amschel wkrótce nauczył się, że pożyczanie pieniędzy rzšdom i królom
było bardziej dochodowe, niż pożyczanie prywatnym jednostkom.
Nie tylko pożyczki były większe,
ale były zabezpieczone narodowymi podatkami.
Meyer Rothschild miał pięciu synów.
Wyszkolił ich w kreowaniu pieniędzy,
następnie wysłał ich do głównych stolic Europy,
żeby otworzyli oddziały rodzinnego biznesu bankowego.
Jego pierwszy syn, Amschel, został we Frankfurcie, żeby zajšć się rodzinnym bankiem.
Jego drugi syn, Salomon został wysłany do Wiednia.
Jego trzeci syn, Nathan był najmšdrzejszy.
Został wysłany do Londynu w wieku 21 lat w 1798 roku, sto lat po utworzeniu
Banku Anglii.
Jego czwarty syn, Karl, pojechał do Neapolu.
Jego pišty syn, Jakub, pojechał do Paryża.
w 1785 roku, Meyer Amschel przeniósł całš swojš rodzinę do swojego wielkiego domu,
Pięciopiętrowego mieszkania, które dzielił z rodzinš Schiffów.
Dom był znany jako "Zielona Tarcza".
Rothschildowie i Schiffowie odegrali głównš rolę
w pozostałej częœci europejskiej, finansowej historii
i w zwišzku z tym, także historii USA.
Rothschildowie weszli w interesy z europejskimi rodzinami królewskimi, tutaj w Wilhelmshohe,
w pałacu najbogatszego człowieka w Niemczech.
w zasadzie, najbogatszego monarchy w całej Europie
- księcia Williama Hesse-Kassela.
Na poczštku, Rothschildowie pomagali tylko Williamowi w spekulacji drogocennych monet.
Ale kiedy Napoleon wygnał księcia Williama, wysłał on 550,000 funtów
- gigantycznš kwotę w tamtych czasach-
do Nathana Rothschilda w Londynie
z instrukcjami od niego, żeby kupił konsole
- angielskie obligacje rzšdowe, zwane również obligacjami skarbu państwa.
Ale Rothschild użył tych pieniędzy dla własnych celów.
Dzięki wojnom Napoleońskim
okazje na inwestycje wojenne były niemalże nieograniczone.
William powrócił tutaj, trochę wczeœniej przed bitwš pod Waterloo w 1815 roku.
Wezwał Rothschilda i zażšdał zwrotu swoich pieniędzy.
Rothschildowie zwrócili pienišdze Williamowi.
Odsetki za angielskie obligacje skarbu państwa przyniosły mu
50% zysk.
Ale Rotchildowie zatrzymali cały zysk z użycia pieniędzy Williama dla siebie.
Nathan Rothschild przechwalał się póŸniej, że
przez 17 lat, które spędził w Anglii,
zwiększył swoje 20,000 funtów, dane mu przez ojca
2,500 razy.
Współpracujšc razem, Rothschildowie wkrótce stali się niewiarygodnie bogaci.
Do połowy XIX wieku, zdominowali bankowoœć europejskš,
i byli z pewnoœciš najbogatszš rodzinš na œwiecie.
Oni sfinansowali Cecila Rhodesa,
sprawiajšc, że ustanowił on monopol
*** terenami obfitymi w diamenty i złoto w Południowej Afryce.
W Ameryce, finansowali Hermanów w przemyœle kolejowym,
Van Der Biltów w przemyœle kolejowym i wydawniczym,
Rodzinę Carnegie w przemyœle stalowym,
i wielu innych.
Faktycznie, podczas pierwszej wojny œwiatowej, J.P. Morgan był uważany za najbogatszego człowieka w Ameryce.
Ale po jego œmierci, zostało odkryte,
był on tylko "półkownikiem" Rothschildów.
Kiedy wola Morgana została upubliczniona, zostało odkryte
że posiadał on tylko 19% firm J.P. Morgan.
Do 1850 roku, James Rothschild, spadkobierca francuskiego oddziału rodzinnego,
którego wartoœć oszacowano na 600 milionów francuskich franków, 150 milionów więcej,
niż majštek wszystkich, pozostałych bankierów we Francji razem wziętych.
Zbudował tę posiadłoœć, zwanš Ferričres, na wschód od Paryża.
Wilhelm I, ujrzawszy jš powiedział:
"Królowie nie mogš sobie pozwolić na coœ takiego. To może należeć tylko do Rothschildów".
Inny XIX wieczny komentator okreœlił to tak:
"Jest tylko jedna władza w Europie i sš niš Rothschildowie".
Nie ma dowodów na to, że dominujšca pozycja
w europejskich lub œwiatowych finansach uległa zmianie.
Spójrzmy teraz na rezultaty,
jakie Bank Anglii spowodował brytyjskiej gospodarce
i jak póŸniej stało się to głównš przyczynš Amerykańskiej Rewolucji.
8. Amerykańska Rewolucja
Do połowy XVIII wieku
Brytyjskie Imperium dochodziło do szczytu swojej potęgi na całym œwiecie.
Brytania brała udział w czterech kosztownych wojnach w Europie, od czasu utworzenia
prywatnie posiadanego, centralnego banku - Banku Anglii
Koszt był wysoki.
Żeby sfinansować te wojny, brytyjski parlament pożyczał dużo od banku.
do połowy XVIII wieku, dług rzšdowy wynosił 140,000,000 funtów-
olbrzymia kwota na tamte czasy.
W konsekwencji, rzšd brytyjski przyjšł program
próbujšcy podnieœć wpływy z podatków nałożonych na amerykańskie kolonie,
w celu spłaty odsetek bankowi.
Ale w Ameryce, to była inna historia.
Godzina prywatnie posiadanego centralnego banku jeszcze nie wybiła.
To jest sala niepodległoœci w Filadelfii,
gdzie została podpisana Deklaracja Niepodległoœci i Konstytucja.
W połowie XVIII wieku, przedrewolucyjna Ameryka była nadal relatywnie biedna.
Był tam poważny niedobór cennych metalowych monet do wymiany handlowej,
więc wczeœni koloniœci byli zmuszeni do eksperymentu
z drukowaniem własnych papierowych pieniędzy.
Niektóre z tych eksperymentów były zakończone sukcesem.
Franklin był wielkim zwolennikiem kolonii drukujšcych własne, papierowe pienišdze.
W 1757 roku, Franklin został wysłany do Londynu.
Pozostał tam przez 18 lat,
prawie do czasu rozpoczęcia Amerykańskiej Rewolucji.
Podczas tego okresu, amerykańskie kolonie zaczęły emisję swoich własnych pieniędzy.
zwanych kolonialnym œwiadectwem. Próba była bardzo udana.
To zapewniło wiarygodny œrodek wymiany
i również pomogło w zjednoczeniu kolonii.
Pamiętaj, większoœć œwiadectw kolonialnych była tylko papierowymi pieniędzmi,
wolnymi od długu,
drukowanych w publicznym interesie i nie majšcych pokrycia w srebrnych lub złotych monetach.
Innymi słowy, była to totalnie bezwartoœciowa waluta.
Pewnego dnia, oficjele z Banku Anglii
zapytali Franklina, jak osišgnšł dobrš koniunkturę w koloniach.
Bez zastanowienia odpowiedział:
"To jest proste. W koloniach emitujemy nasze własne pienišdze.
Nazywane sš kolonialnym œwiadectwem. Emitujemy je w odpowiednich proporcjach
na zapotrzebowanie handlu i przemysłu, żeby produkty przechodziły łatwo
od producentów do konsumentów. W ten sposób tworzymy dla nas samych
nasze własne, papierowe pienišdze, kontrolujemy ich siłę nabywczš
i nie musimy nikomu płacić odsetek".
To było logiczne dla Franklina,
ale możesz sobie wyobrazić, jakie zrobiło to wrażenie na Banku Angielskim.
Ameryka zrozumiała sekret pieniędzy.
I ten dżin musiał powrócić do swojej butelki jak najszybciej.
W rezultacie, parlament pospiesznie uchwalił ustawę walutowš w 1764 roku.
Zabraniała ona koloniom prawa do emisji własnych pieniędzy
i nakazywała im płacenie w przyszłoœci podatków złotymi i srebrnymi monetami.
Innymi słowy, to zmusiło kolonie do przyjęcia standardu złota i srebra.
Dla tych, którzy nadal wierzš, że standard złota jest rozwišzaniem
dla obecnych amerykańskich problemów monetarnych,
spójrzcie co stało się z Amerykš póŸniej.
Piszšc swojš autobiografię, Franklin powiedział:
"W jeden rok, warunki tak się odwróciły, że okres
dobrej koniunktury skończył się, i nastał kryzys o takich rozmiarach,
że ulice kolonii były wypełnione bezrobotnymi".
Franklin twierdził, że to było nawet podstawowš przyczynš Amerykańskiej Rewolucji.
Jak Franklin ujšł to w swojej autobiografii:
"Kolonie chętnie naniosłyby mały podatek na herbatę i inne dobra,
gdyby nie fakt, że Anglia odebrała koloniom ich pienišdze,
który spowodował powstanie bezrobocia i niezadowolenia.
Niezdolnoœć kolonii do emisji własnych pieniędzy,
na stałe z dala od ršk Jerzego III i międzynarodowych bankierów,
był głównym powodem rewolucyjnej wojny".
Do czasu, kiedy oddano pierwsze strzały
w Lexington, Massachusetts 19. kwietnia 1775 roku,
kolonie zostały pozbawione złotych i srebrnych monet z powodu brytyjskiego opodatkowania.
W rezultacie, kontynentalny rzšd nie miał wyboru, jak
drukowanie swoich własnych pieniędzy w celu finansowania wojny.
Na poczštku rewolucji, iloœć pieniędzy w obiegu w USA wynosiła 12 milionów dolarów.
Do końca wojny, było ich blisko 500 milionów dolarów.
W rezultacie, waluta była wirtualnie bezwartoœciowa.
Buty sprzedawano po 5,000 dolarów za parę.
Kolonialne œwiadectwa działały, ponieważ emitowano je w iloœciach potrzebnych do ułatwienia handlu.
Jak G. Washington lamentował: "Wagon pieniędzy
był niemalże kupowany za wagon prowizji".
Dziœ, ci co wspierajš walutę pokrytš w złocie
wskazujš na okres podczas rewolucji
żeby dowieœć słusznoœć zła waluty bez pokrycia.
Ale pamiętajcie, ta sama waluta działała tak dobrze
20 lat wczeœniej, w czasach pokoju,
że Bank Anglii zmusił parlament do zdelegalizowania jej.
9. Bank Północnej Ameryki
Pod koniec rewolucji, Kongres Kontynentalny
zgromadzony w hali niepodległoœci, potrzebował desperacko pieniędzy.
W 1781 roku, pozwolili Robertowi Morrisowi, ich skarbnikowi
na otwarcie prywatnie posiadanego banku centralnego.
Przypadkowo, Morris był bogaty,
który stał się jeszcze bardziej bogaty podczas rewolucji,
handlujšc sprzętem wojennym.
Nazwany Bankiem Północnej Ameryki, nowy bank był wzorowany
na Banku Anglii.
Pozwolono mu prowadzić bankowoœć opartš o częœciowš rezerwę,
to znaczy, mógł pożyczać pienišdze, których nie miał.
a następnie pobierać od nich odsetki,
Jeœli ty lub ja robilibyœmy to, oskarżono by nas o oszustwo, ciężkie przestępstwo.
Bank poprosił prywatnych inwestorów
do wyłożenia 400,000 dolarów poczštkowego kapitału.
Ale gdy Morris nie był w stanie zebrać pieniędzy,
bezwstydnie użył swoich politycznych wpływów, żeby mieć złoto zdeponowane w banku,
które zostało pożyczone Ameryce przez Francję.
PóŸniej pożyczył te pienišdze sobie i swoim przyjaciołom.
żeby ponownie zainwestować w akcje banku,
i tak, jak Bank Anglii, bank dostał monopol na narodowš walutę.
Wkrótce, niebezpieczeństwo stało się jasne.
Wartoœć amerykańskiej waluty nieustannie spadała,
więc cztery lata póŸniej, w 1785 roku
działalnoœć banku nie została odnowiona.
Lider wysiłków w zamknięciu banku,
William Findley, z Pensylwanii
wyjaœnił problem w ten sposób:
"Ta instytucja, nie majšca zasad z wyjštkiem chciwoœci,
nigdy nie zmieni swojego celu ... którym jest pochłonięcie
całego bogactwa, władzy i wpływu na państwo".
Osoby stojšce za Bankiem Północnej Ameryki:
Alexander Hamilton, Robert Morris i prezes banku Thomas Willing
nie poddawali się.
Tylko szeœć lat póŸniej, Hamilton - wtedy sekretarz skarbu -
i jego mentor Morris
przepchnęli w nowym Kongresie ustawę o nowym, prywatnie posiadanym banku centralnym.
Nazwany Pierwszym Bankiem Stanów Zjednoczonych
Thomas Willing pracował ponownie, jako prezes banku.
Gracze byli ci sami, tylko nazwa banku została zmieniona.
10. Konwencja konstytucyjna
W 1787 roku, przywódcy kolonii zebrali się w Filadelfii,
żeby zastšpić nie działajšce Artykuły Konfederacji (konstytucja tamtych czasów).
Jak zobaczyliœmy wczeœniej, obaj Thomas Jefferson i James Madison
byli nieustannie przeciwni prywatnie posiadanemu bankowi centralnemu.
Widzieli wczeœniej problemy spowodowane przez Bank Anglii.
Nie chcieli żadnego z nich.
Jak Jefferson okreœlił to póŸniej:
"Jeœli Amerykanie kiedykolwiek pozwolš prywatnym bankom kontrolować emisję
ich pieniędzy, najpierw przez inflację, póŸniej przez deflację,
banki i korporacje, które wyrosnš się dookoła nich, pozbawiš ludzi
wszystkich posiadłoœci do czasu, aż ich dzieci obudzš się bezdomne
na kontynencie, który podbili ich ojcowie".
Podczas debaty *** przyszłoœciš systemu monetarnego,
kolejny z ojców założycieli, gubernator Morris,
ostro krytykował uzasadnienia utworzenia Banku Północnej Ameryki.
Gubernator Morris przewodził komitetowi który napisał
ostateczny projekt Konstytucji.
Morris znał dobrze motywacje banku.
Razem ze swoim byłym szefem, Robertem Morrisem,
Gubernator Morris and Aleksander Hamilton byli tymi,
którzy zaprezentowali oryginalny plan dla Banku Północnej Ameryki
Kontynentalnemu Kongresowi w ostatnim roku rewolucji.
W liœcie napisał on do Jamesa Madisona 2. lipca 1787 roku
Gubernator Morris wyjawił co się wówczas działo:
"Bogaci będš dšżyć do ustanowienia ich dominacji i zniewolenia reszty.
Zawsze to robili i będš robić ... Odniosš taki sam efekt tutaj, jak
gdziekolwiek, jeœli nie utrzymamy ich (dzięki władzy rzšdu) w ich właœciwej sferze działań".
Mimo odejœcia gubernatora Morrisa z szeregów banku
Hamilton, Robert Morris, Thomas Willing, i ich europejscy zwolennicy
nie zamierzali się poddać.
Przekonali oni większoœć delegatów konwencji konstytucyjnej
żeby nie dawać Kongresowi prawa do emisji pieniędzy.
Większoœć delegatów wcišż bazowała
na dzikiej inflacji papierowej waluty z czasów rewolucji.
Zapomnieli oni, jak dobrze kolonialne œwiadectwo spisywało się przed wojnš.
Ale Bank Anglii nie zapomniał.
Spekulanci finansowi nie mogliby znieœć faktu,
że Ameryka znowu drukuje swoje pienišdze.
Konstytucja milczy w tym punkcie.
Ten błšd zostawił otwarte drzwi dla spekulantów finansowych,
tak jak to sobie planowali.
11. Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych
W 1790 roku, mniej niż trzy lata póŸniej od podpisania Konstytucji,
spekulanci finansowi uderzyli ponownie.
Nowo zaprzysiężony pierwszy sekretarz skarbu, Alexander Hamilton
zaproponował ustawę Kongresowi
wzywajšcš do utworzenia nowego, prywatnie posiadanego banku.
Przypadkowo, był to ten sam rok, w którym Amschel Rothschild
wygłosił przemówienie ze swojego sztandarowego Banku we Frankfurcie:
"Pozwól mi emitować i kontrolować walutę narodu, a nie będzie mnie obchodzić, kto tworzy jego prawo".
Alexander Hamilton był narzędziem w rękach międzynarodowych bankierów.
Chciał stworzyć Bank Stanów Zjednoczonych, i uczynił to.
Interesujšce, że jednš z pierwszych jego prac po ukończeniu szkoły prawniczej w 1782 roku,
było stanowisko asystenta Roberta Morrisa - głowy Banku Północnej Ameryki.
Faktycznie, rok wczeœniej, Hamilton napisał list do Morrisa:
"Narodowy dług, jeżeli nie jest za duży, będzie dla nas narodowym błogosławieństwem".
Błogosławieństwem od kogo?
Po roku intensywnej debaty w 1791 roku
Kongres uchwalił ustawę i nadał jej moc prawnš na okres 20 lat.
Nowy bank był zwany Pierwszym Bankiem Stanów Zjednoczonych lub BUS (Bank of United States)
Jesteœmy przed Pierwszym Bankiem Stanów Zjednoczonych w Filadelfii.
Ten bank otrzymał monopol na drukowanie pieniędzy USA.
mimo że 80% jego akcji była posiadana przez prywatnych inwestorów,
Następne 20% było kupionych przez rzšd USA,
ale powodem tego nie było danie rzšdowi częœci kontroli.
Powodem tego było zapewnienie kapitału dla 80% właœcicieli.
Jak z poprzednim Bankiem Północnej Ameryki i Bankiem Anglii przed nim,
akcjonariusze nigdy nie zapłacili całej kwoty za swoje akcje.
Rzšd USA wyłożył swoje poczštkowe 2,000,000 dolarów w gotówce,
PóŸniej bank za pomocš starej sztuczki z częœciowš rezerwš pożyczkowš,
dał pożyczki jego akcjonariuszom, w ten sposób mogli pojawić się
z pozostałymi 8,000,000 dolarów kapitału,
niezbędnymi na inwestycję pozbawionš ryzyka.
Tak jak Bank Anglii,
nazwa Bank Stanów Zjednoczonych była celowo wybrana
w celu ukrycia faktu, że był on prywatnie kontrolowany.
I tak jak Bank Anglii, nazwiska inwestorów tego banku
nie zostały nigdy ujawnione.
Wiele lat póŸniej mówiło się powszechnie, że
Rothschildowie byli siłš stojšcš za starym Bankiem Stanów Zjednoczonych.
Bank został przedstawiony Kongresowi, jako rozwišzanie na stabilnoœć
systemu bankowego i eliminację inflacji.
Więc co się wydarzyło?
Na poczštku pierwszych pięciu lat, rzšd USA pożyczył 8.2 milionów dolarów.
Z Banku Stanów Zjednoczonych.
W tym samym okresie, ceny wzrosły o 72%.
Jefferson, jako nowy sekretarz stanu,
obserwował pożyczanie z przykroœciš i frustracjš,
niezdolny do powstrzymania tego.
"Chciałbym, aby było możliwe uchwalenie jednej poprawki do naszej Konstytucji,
umożliwiajšcej rzšdowi odebrania prawa spekulantom finansowym do pożyczania".
Miliony Amerykanów czujš to samo dzisiaj.
Obserwujš z frustracjš, jak rzšd federalny
zapożycza gospodarkę amerykańskš bez opamiętania.
Mimo że, był nazwany Pierwszym Bankiem Stanów Zjednoczonych,
nie był pierwszš próbš do prywatnie posiadanego centralnego banku w tym kraju.
Tak jak z Bankiem Północnej Ameryki,
rzšd wyłożył pienišdze, żeby ten bank centralny zaczšł funkcjonować,
póŸniej bankierzy pożyczali sobie wzajemnie te pienišdze,
żeby kupić pozostałe udziały w banku.
To był przekręt, zwyczajny i prosty.
I nie będš się go mogli pozbyć przez długi okres,
ale najpierw musimy udać się znów do Europy, żeby zobaczyć
jak pojedynczy goœć był w stanie manipulować całš brytyjskš gospodarkš,
poprzez otrzymanie pierwszych wiadomoœci o ostatecznym pokonaniu Napoleona.
12. Roœnięcie w siłę Napoleona
Tutaj w Paryżu, Bank Francji został założony w 1800 roku
tak, jak Bank Anglii.
Ale Napoleon zdecydował o wycišgnięciu Francji z długu.
I nigdy nie ufał on Bankowi Francji.
Oœwiadczył on, że kiedy rzšd jest zależny od pieniędzy bankierów,
bankierzy, a nie liderzy rzšdu sš u władzy:
"Ręka, która daje jest ponad rękš, która bierze.
Pienišdze nie majš ziemi ojczystej; finansjerzy sš bez patriotyzmu
i bez przyzwoitoœci: ich jedynym celem jest zysk".
W Ameryce, nieoczekiwana pomoc miała nadejœć.
W 1800 roku, Thomas Jefferson ledwie pokonał Johna Adamsa,
i został trzecim prezydentem Stanów Zjednoczonych.
Do 1803 roku, Jefferson i Napoleon zawarli układ.
USA dały Napoleonowi 3,000,000 dolarów w złocie
w zamian za ogromnš częœć terytorium na zachód od rzeki Mississippi
- zakup Luizjany.
Z trzema milionami dolarów, Napoleon szybko utworzył armię
i ruszył przez Europę, podbijajšc wszystko na swojej drodze.
Ale Bank Anglii szybko rósł w opozycji do niego.
Finansowali każdy naród na jego drodze, zbierajšc ogromne zyski z wojny.
Prusy, Austria i w końcu Rosja
bardzo się zadłużyli w próbie powstrzymania Napoleona.
Cztery lata póŸniej, z głównš armiš Francji w Rosji,
trzydziesto letni Nathan Rothschild
- głowa londyńskiego oddziału rodziny Rothschildów –
osobiœcie objšł nadzór *** nikczemnym planem
przeszmuglowaniem niezbędnego ładunku złota przez Francję,
żeby sfinansować atak Duke'a Wellingtona z Hiszpanii.
Nathan póŸniej przechwalał się podczas obiadu w Londynie,
że to był najlepszy biznes, jaki kiedykolwiek zrobił.
Zrozumiał, że zrobi znacznie lepsze interesy w najbliższej przyszłoœci.
Ataki Wellingtona z południa, i inne zwycięstwa,
w końcu zmusiły Napoleona do abdykacji,
i Louis XVIII został królem.
Napoleon został wygnany na Elbę, małš wyspę u wybrzeży Włoch,
przypuszczalnie wygnany na zawsze z Francji.
Kiedy Napoleon był na Elbie,
tymczasowo pokonany przez Anglię, z finansowš pomocš Rothschildów,
Ameryka również chciała się oderwać od jej centralnego banku.
13. Œmierć Pierwszego Banku
W 1811 roku została przedłożona ustawa Kongresowi, żeby odnowić
statut Banku Stanów Zjednoczonych.
Debata była bardzo zażarta
i zgromadzenia ustawodawcze Pensylwanii i Wirginii
uchwaliły rezolucję wzywajšcš Kongres do zamknięcia banku centralnego.
Korpus dziennikarski otwarcie zaatakował bank,
nazywajšc go "wielkim oszustwem", "sępem", "żmijš", i "kobrš".
żeby mieć znowu niezależnš prasę w Ameryce!
Kongresmen P.B. Porter
zaatakował bank w Kongresie,
mówišc, że jeżeli ustawa o banku zostanie odnowiona,
Kongres "wyhoduje w łonie Konstytucji żmiję,
która pewnego dnia użšdli w serce praw obywatelskich tego kraju ".
Perspektywy nie wróżyły dobrze bankowi.
Pisarze twierdzili, że Nathan Rothschild ostrzegł,
że Stany Zjednoczone zostanš zaangażowane w najbardziej niszczycielskš wojnę
jeœli ustawa bankowa nie zostanie odnowiona.
Mało tego.
Kiedy opadł dym,
ustawa odnawiajšca została odrzucona pojedynczym głosem
i utkwiła w martwym punkcie w senacie.
Od teraz, czwarty amerykański prezydent, James Madison, znalazł się w Białym Domu.
Pamiętaj, Madison był zagorzałym przeciwnikiem banku.
Jego wiceprezydent, George Clinton, przekonał senat
i wysłał bank w zapomnienie.
W cišgu pięciu miesięcy Anglia zaatakowała USA.
i wybuchła wojna w 1812 roku.
Ale Anglicy byli nadal zajęci walkš z Napoleonem,
w rezultacie wojna z 1812 roku zakończyła się remisem w 1814 roku.
Mimo że, spekulanci finansowi byli chwilowo osłabieni, byli dalecy od wycofania się.
Zajęło im tylko dwa lata do powrotu ich banku.
- większego i silniejszego niż kiedykolwiek.
14. Waterloo
Ale teraz powróćmy do Napoleona.
Ponieważ nic innego w historii bardziej trafnie nie demonstruje
przebiegłoœci rodziny Rothschildów, niż ich kontrola
brytyjskiej giełdy papierów wartoœciowych po bitwie pod Waterloo.
W 1815 roku, jednym roku póŸniej od końca wojny z 1812 roku w Ameryce,
Napoleon uciekł z wygnania i powrócił do Paryża.
francuscy żołnierze zostali wysłani, żeby go pojmać,
ale jego charyzma była tak duża, że żołnierze okršżyli byłego przywódcę
i wykrzykujšc, że znowu jest ich cesarzem.
W marcu 1815 roku, Napoleon wyposażył armię,
którš Duke Wellington pokonał
mniej niż 90 dni póŸniej pod Waterloo.
Niektórzy pisarze twierdzš, że Napoleon pożyczył 5 milionów funtów
z Banku Anglii na uzbrojenie armii.
Ale wyglšda na to, że te fundusze pochodziły z Ouvrard Banking House w Paryżu.
Jednakże, od tej pory
nie było niczym niezwykłym dla prywatnie kontrolowanych prywatnych banków,
żeby finansować obie strony wojny.
Dlaczego centralny bank miałby finansować obie, przeciwne strony konfliktu?
Ponieważ wojna jest największym generatorem długów.
Naród będzie pożyczał każdš kwotę dla zwycięstwa.
Ostateczny przegrany pożycza wystarczajšco,
żeby utrzymać daremnš nadzieję na zwycięstwo,
i ostateczny zwycięzca dostaje wystarczajšco, żeby wygrać.
Ponadto, takie pożyczki sš zwykle uwarunkowane gwarancjš,
że zwycięzca będzie honorował dług pokonanego.
To jest pole bitwy pod Waterloo, około 200 mil na północny-wschód od Paryża,
które znajduję się dziœ na terenie Belgii.
Tutaj, Napoleon doznał ostatecznej porażki,
ale przed tym tysišce francuskich i angielskich żołnierzy
oddało życie w parny, letni dzień w czerwcu 1815 roku.
Zaraz potem, 18. czerwca 1815 roku
74,000 francuskich żołnierzy napotkało na 67,000 żołnierzy
z Brytanii, i innych europejskich krajów.
Wynik był oczywiœcie wštpliwy.
Faktycznie, jeżeli Napoleon zaatakowałby kilka godzin wczeœniej,
prawdopodobnie wygrałby bitwę.
Niezależnie kto wygrał, a kto przegrał, wczeœniej w Londynie,
Nathan Rothschild planował wykorzystać okazję do przejęcia kontroli
*** brytyjskim rynkiem papierów wartoœciowych
i bardzo możliwe, że nawet *** Bankiem Anglii.
Rothschild umieœcił zaufanego agenta, o nazwisku Rothworth,
w północnej częœci pola bitwy - bliżej do Kanału La Manche.
Kiedy bitwa była rozstrzygnięta, Rothworth wyruszył przez Kanał.
Dostarczył wiadomoœci do Nathana Rothschilda w pełne 24 godziny
przed kurierem Wellingtona.
Rothschild udał się szybko na giełdę papierów wartoœciowych i zajšł swoje stanowisko
przed starożytnym filarem.
Wszystkie oczy były skupione ku niemu.
Rothschildowie mieli legendarnš sieć komunikacyjnš.
Jeœli Wellington został pokonany i Napoleon był znowu wolny na kontynencie,
brytyjska sytuacja finansowa ległaby w gruzach.
Rothschild wyglšdał na przygnębionego.
Stał tam bez ruchu, z oczami skierowanymi do dołu.
Wtedy nagle zaczšł on sprzedawać.
Inni zdenerwowani inwestorzy zobaczyli, że Rothschild sprzedaje.
To mogło oznaczać tylko jedno. Napoleon musiał wygrać. Wellington musiał przegrać.
Giełda zawaliła się.
Wkrótce, wszyscy zaczęli sprzedawać konsole - obligacje brytyjskiego rzšdu
i ceny gwałtownie spadły.
Ale potem Rothschild zaczšł potajemnie skupować konsole,
poprzez swojego agenta, za ułamek tego, co były warte parę godzin temu.
Mity, legendy, mówisz?
100 lat póŸniej New York Times opublikował historię,
która mówiła, że wnuk Nathana próbował
uzyskać wyrok sšdu powstrzymujšcy wydanie ksišżki z tš historiš.
Rodzina Rothschildów twierdziła, że historia była nieprawdziwa i oszczercza.
Ale sšd odmówił spełnienia proœby Rothschildów
i nakazał rodzinie pokrycie wszystkich kosztów sšdowych.
Ciekawsze w tej historii jest to, że
niektórzy autorzy twierdzš, że dzień po bitwie pod Waterloo,
w przecišgu kilku godzin, Nathan Rothschild zdominował nie tylko rynek obligacji,
ale również Bank Anglii.
Nie ważne, czy rodzina Rothschildów przejęła kontrolę *** Bankiem Anglii
- pierwszym prywatnie posiadanym prywatnym bankiem w głównym i najbogatszym europejskim narodzie- czy nie.
Jedna rzecz jest pewna.
Do połowy XIX wieku, Rothschildowie byli najbogatszš rodzinš na œwiecie, bez wyjštku.
Zdominowali nowy rynek obligacji rzšdowych
i poszerzyli wpływy w innych bankach i przemysłowych przedsiębiorstwach.
Faktycznie, reszta XIX wieku była znana jako "era Rotchildów".
Mimo tak przytłaczajšcego bogactwa,
rodzina kultywowała generalnie aurę niewidocznoœci.
Mimo że, rodzina kontroluje znacznš częœć przemysłu, handlu, kopalni
i korporacji turystycznych, tylko garstka posiada nazwę Rothschild.
Do końca XIX wieku, pewien ekspert oszacował,
że rodzina Rothschildów kontroluje połowę œwiatowego bogactwa.
Pomimo rozmiarów ich dużego bogactwa,
jest rozsšdnym przypuszczać, że ich procentowy udział w œwiatowym bogactwie
zwiększył się od tamtej pory.
Ale od przełomu wieku, Rothschildowie kultywowali ideę,
że ich władza w jakiœ sposób zmniejsza się, nawet kiedy ich bogactwo roœnie.
15. Drugi Bank USA
Tymczasem w Waszyngtonie w 1816 roku,
zaledwie rok po Waterloo i domniemanym przejęciu przez Rothschildów kontroli *** Bankiem Anglii,
amerykański Kongres uchwalił ustawę
zezwalajšcš na utworzenie kolejnego, prywatnie posiadanego banku centralnego.
Ten bank nazywał się Drugim Bankiem Stanów Zjednoczonych.
Nowy statut banku był kopiš poprzedniego banku.
Rzšd amerykański posiadał 20% udziałów.
Oczywiœcie, za rzšdowe udziały zapłaciło z góry Ministerstwo Finansów, wprost do bankowego skarbca.
PóŸniej dzięki magii z częœciowš rezerwš pożyczkowš,
udziały zostały przekształcone w pożyczki dla prywatnych inwestorów,
którzy póŸniej kupili pozostałe 80% udziałów.
Tak jak poprzednio, głowni udziałowcy utrzymani zostali w tajemnicy.
Ale wiadomo, że większy pakiet akcji - około jedna trzecia wszystkich akcji
- został sprzedany obcokrajowcom.
Jak jeden obserwator okreœlił to:
"Nie ma oczywiœci przesady w stwierdzeniu, że Drugi Bank Stanów Zjednoczonych
został zakorzeniony tak głęboko w Brytanii, jak i w Ameryce".
Więc do 1816 roku, niektórzy autorzy twierdzš, że Rothschildowie
przejęli kontrolę *** Bankiem Anglii,
i wsparli także nowy, prywatnie posiadany bank centralny w Ameryce.
16. Andrew Jackson
Po 12 latach manipulacji gospodarkš USA
przez Drugi Bank USA,
Amerykanie mieli tego dosyć.
Przeciwnicy banku nominowali senatora z Tennessee, Andrew Jacksona
- bohatera bitwy pod Nowym Orleanem - na kandydata na prezydenta.
To jest jego dom, "The Hermitage".
Na poczštku nikt nie dawał szans Jacksonowi.
Bank nauczył się dawno temu, jak procesy polityczne mogš być kontrolowane za pomocš pieniędzy.
Ku zdziwieni i konsternacji spekulantów finansowych,
Jackson wygrał wybory w 1828 roku.
Jackson był zdeterminowany w zamknięciu banku przy pierwszej, nadarzajšcej się okazji,
i nie marnował czasu na zrobienie tego.
Ale 20 letni statut banku trwał do 1836 roku,
do ostatniego roku jego drugiej kadencji - jeœli mógł utrzymać się tak długo.
Podczas pierwszej kadencji, Jackson zadowolił się
usunięciem z rzšdu wielu pochlebców banku.
Zwolnił 2,000 z 11,000 pracowników federalnego rzšdu.
W 1832 roku, ze zbliżajšcš się reelekcjš, bank "oddał pierwszy strzał",
majšc nadzieję, że Jackson nie będzie chciał wzbudzać kontrowersji.
Poprosili Kongres, żeby uchwalił ustawę odnawiajšcš statut, cztery lata wczeœniej.
Kongres uchwalił ustawę, i wysłał jš do prezydenta, w celu podpisania jej.
Jackson przeanalizował tę ustawę.
"Old Hickory (pseudonim Jacksona)" nigdy nie tchórzy. Zawetował ustawę.
Jego veto jest jednym ze wspaniałych, amerykańskich dokumentów.
To jednoznacznie okreœla odpowiedzialnoœć amerykańskiego rzšdu
w stosunku do obywateli, bogatych i biednych.
"Nie tylko nasi obywatele korzystajš ze szczodroœci naszego rzšdu.
Więcej niż osiem milionów akcji banku jest w posiadaniu obcokrajowców. ...
Czy nie ma zagrożenia dla naszej wolnoœci i niepodległoœci w banku,
który w swojej naturze jest tak mało zwišzany z naszym krajem. ...
Kontrola naszej waluty, otrzymywanie naszych publicznych pieniędzy i
i utrzymywanie tysięcy naszych obywateli w zależnoœci ... będzie bardziej potężne
i niebezpieczne od siły militarnej wroga".
"Jeœli [rzšd] ograniczy się sam do takiej samej protekcji
i jak niebo sprawia, że deszcz pada w takim samym stopniu na bogatych i biednych,
tak byłoby to bezwarunkowym błogosławieństwem.
W ustawie przede mnš, wyglšda na to, że jest rozległe i niepotrzebne
odchylenie od tych podstawowych zasad".
PóŸniej tego roku, w lipcu 1832, Kongres nie był w stanie przegłosować veta Jacksona.
Teraz Jackson musiał stanšć do reelekcji.
Jackson skierował argumenty bezpoœrednio do ludzi.
Po raz pierwszy w amerykańskiej historii,
Jackson prowadził swojš kampanię prezydenckš w drodze.
Przedtem, kandydaci na prezydenta zostawali w domu.
Sloganem jego kampanii było: " Jackson i bez banku!"
Narodowa Partia Republikańska wystawiła senatora Henry'ego Claya przeciw Jacksonowi.
Mimo faktu, że bank wpompował 3,000,000 dolarów w kampanię Clay'a,
Jackson wygrał przytłaczajšcš iloœciš głosów w listopadzie 1832 roku.
Mimo zwycięstwa, Jackson wiedział, że bitwa dopiero się rozpoczęła:
"Hydra korupcji jest tylko stłumiona, ale nie martwa,"
powiedział nowo wybrany prezydent.
Jackson rozkazał swojemu nowemu sekretarzowi skarbu, Louisowi McLane'owi,
żeby zaczšł wycofywać rzšdowe depozyty z Drugiego Banku
i zaczšł umieszczać je w banku stanowym.
McLane odmówił zrobienia tego.
Jackson zwolnił go i powołał Williama J. Duane'a
jako nowego sekretarza skarbu.
Duane również odmówił spełnienia proœby prezydenta,
więc Jackson również go zwolnił,
i póŸniej powołał Rogera B. Taney'a.
Taney wycofał rzšdowe fundusze z banku, zaczynajšc 1. paŸdziernika, 1833 roku.
Jackson by był rozradowany:
"Mam bank zakuty w łańcuchy. Jestem gotowy z wkrętami do usunięcia każdego zęba, a póŸniej pniaka"
Ale bank nadal walczył.
Jego prezes, Nicholas Biddle,
użył swoich wpływów w senacie do odrzucenia nominacji Taney'a.
PóŸniej, w rzadkim pokazie arogancji, Biddle zagroził
spowodowaniem depresji, jeœli nie zostanie odnowiony statut banku.
"Ten szlachetny prezydent, myœli tak, ponieważ oskalpował on Indian i uwięził sędziów,
myœli, że ma dobre podejœcie do banku. Myli się".
Następnie, z niewiarygodnš uczciwoœciš jak na centralnego bankiera (bankiera z banku centralnego)
Biddle przyznał, że bank zamierza doprowadzić do niedoboru pieniędzy,
żeby zmusić Kongres do przywrócenia banku:
"Nic tak, jak masowe cierpienie nie wywiera wpływu na Kongres...
Naszš jedynš szansš jest wyznaczenie stałego kursu do znacznych restrykcji -
i nie mam wštpliwoœci, że ten kurs ostatecznie doprowadzi do
zwrotu pieniędzy i odnowienia statutu banku".
Cóż za szokujšce obwieszczenie!
Tutaj była czysta prawda, ujawniona z szokujšcš jawnoœciš.
Biddle zamierzał wykorzystać władzę banku do zmniejszenia pieniędzy w obiegu
do spowodowania dużej depresji do czasu, aż Ameryka ulegnie.
Niestety, to działo się wielokrotnie w historii USA,
i wkrótce stanie się w dzisiejszym œwiecie.
Nicholas Biddle swojš groŸbš odniósł sukces.
Bank szybko ograniczył podaż pieniędzy,
poprzez nawołanie do spłaty pożyczek i odmowę w udzielaniu nowych.
Powstała finansowa panika, w następstwie tego głęboka depresja.
Jak było można się spodziewać, Biddle oskarżył Jacksona za załamanie, mówišc, że to było spowodowane
wycofaniem federalnych funduszy z banku.
Niestety, jego plan działał dobrze.
Pensje i ceny spadły.
Bezrobocie wzrosło wraz z bankructwami firm.
W narodzie szybko powstało oburzenie.
Wydawcy gazet grzmieli na Jacksona w artykułach wstępnych.
Bank zagroził wstrzymaniem płatnoœci,
które póŸniej mogły być wypłacone czołowym politykom za ich wsparcie.
W cišgu kilku miesięcy, Kongres zgromadził się w tzw. "panicznej sesji"
Szeœć miesięcy od wycofania funduszy z banku,
Jackson został oficjalnie skrytykowany przez rezolucję,
którš uchwalił senat głosami 26 do 20.
To był pierwszy raz, w którym prezydent był skrytykowany przez Kongres.
Jackson zaatakował bank.
"Jesteœcie legowiskiem żmij. Zamierzam was rozgromić
i dzięki wiecznemu Bogu rozgromię was".
Przeznaczenie Ameryki stanęło na krawędzi noża.
Jeœli Kongres zbierze wystarczajšcš iloœć głosów do odrzucenia Jacksona,
bankowi zostanie nadany kolejny 20-sto letni lub dłuższy monopol *** pieniędzmi Ameryki
- wystarczajšco dużo czasu na skonsolidowanie i tak dużej już władzy.
Wtedy wydarzył się cud.
Gubernator Pensylwanii pojawił się wspierajšc prezydenta Jacksona
i mocno krytykujšc bank.
W dodatku, Biddle został przyłapany na publicznym przechwalaniu się
o planie banku zniszczenia gospodarki.
Nagle "przypływ" zmienił się.
W kwietniu, 1834 roku, Izba Reprezentantów zagłosowała 134 do 82
przeciwko odnowieniu statutu banku.
W następstwie tego przeprowadzono jeszcze bardziej jednostronne głosowanie,
w celu powołania specjalnej komisji do zbadania, czy bank spowodował kryzys.
Kiedy komisja œledcza przybyła pod drzwi banku w Filadelfii,
uzbrojona w wezwanie sšdu do sprawdzenia ksišg rachunkowych. Biddle odmówił im wydania ich.
Ani nie pozwolił na inspekcję korespondencji z kongresmenami
dotyczšcej ich osobistych pożyczek i zaliczek.
Biddle odmówił składania zeznań przed komisjš w Waszyngtonie.
8. stycznia 1835 roku, Jackson spłacił ostatniš ratę
narodowego długu, który był rezultatem zezwolenia bankom
na emisję waluty, w zamian za rzšdowe obligacje,
raczej niż po prostu emitować banknoty skarbu państwa bez takiego długu.
Był jedynym prezydentem, który kiedykolwiek spłacił narodowy dług.
Kilka tygodni póŸniej, 30 stycznia 1835 roku,
zabójca nazywajšcy się Richard Lawrence próbował zastrzelić prezydenta Jacksona.
Ale za sprawš Boga oba pistolety nie wypaliły.
Lawrence został póŸniej uznany za niewinnego z powodów niepoczytalnoœci.
Po jego uwolnieniu, przechwalał się przyjaciołom, że wpływowi ludzie z Europy
zlecili mu to zadanie i obiecali chronić go, jeœli zostałby złapany.
Następnego roku, kiedy wygasł statut banku,
Drugi Bank Stanów Zjednoczonych przestał funkcjonować, jako narodowy bank centralny.
Biddle został póŸniej aresztowany i oskarżony o oszustwo.
Wytoczono mu proces i uniewinniono, ale zmarł wkrótce po tym, wcišż trudzšcego się z cywilnymi pozwami.
Po drugiej kadencji prezydenckiej,
Jackson udał się na spoczynek do The Hermitage (swojego domu) poza Nashville, żeby prowadzić tam swoje życie.
Jest wcišż pamiętany za swojš determinację w zlikwidowanie banku.
Faktycznie, zlikwidował go tak skutecznie, że spekulantom finansowym zajęło 77 lat odrabianie strat.
Kiedy zapytany, co jest jego największym osišgnięciem, Jackson odpowiedział:
"Ja zabiłem bank".
17. Abraham Lincoln
Niestety, nawet Jackson nie był w stanie całkowicie zlikwidować problemu u jego korzeni.
Mimo że Jackson zlikwidował bank centralny,
najbardziej podstępna broń spekulantów finansowych - częœciowa rezerwa bankowa -
pozostała w użyciu, przez niezliczone banki stanowe.
To powodowało niestabilnoœć gospodarki w czasach przed wojnš domowš.
Nadal centralni bankierzy byli poza grš
i w rezultacie tego Ameryka œwietnie się rozwijała, jak i rozrosła się na zachód.
Podczas tego okresu główni spekulanci finansowi
walczyli *** odzyskaniem swojej scentralizowanej władzy, ale bez rezultatów.
W końcu powrócili do starej metody banku centralnego - finansowania wojny,
żeby stworzyć dług i zależnoœć.
Jeœli nie mogli odzyskać swojego centralnego banku w inny sposób,
Ameryka mogła zostać rzucona na kolana, poprzez wcišgnięcie jej w wojnę cywilnš
tak, jak zrobili to w 1812 roku, jak statut Pierwszego Banku USA nie został odnowiony.
Miesišc po inauguracji Abrahama Lincolna,
oddano pierwsze strzały w wojnie secesyjnej
w forcie Sumter, w Południowej Karolinie, 12 kwietnia 1861 roku.
Oczywiœcie niewolnictwo było przyczynš wojny secesyjnej, ale nie głównš przyczynš.
Lincoln wiedział, że gospodarka południa zależna jest od niewolnictwa,
więc przed wojnš secesyjnš nie miał zamiarów go likwidować.
Lincoln okreœlił to w ten sposób, podczas mowy inauguracyjnej miesišc wczeœniej:
"Nie mam zamiaru, bezpoœrednio lub poœrednio, ingerować w instytucję niewolnictwa
w stanach, w których ona teraz istnieje. Wierze, że nie mam prawnego uzasadnienia
do zrobienia tego i nie mam skłonnoœci do zrobienia tego".
Nawet po tym, jak padły pierwsze strzały pod fortem Sumter,
Lincoln podtrzymywał swój poglšd, że wojna domowa nie toczyła się z powodu niewolnictwa:
"Moim nadrzędnym celem jest ocalenie Unii,
a nie ocalenie lub zlikwidowanie niewolnictwa.
Jeœli mógłbym ocalić Unię bez uwalniania każdego niewolnika, zrobiłbym to".
Więc o co się toczyła wojna secesyjna?
Wchodziło w to wiele czynników.
Północni przemysłowcy stosowali protekcjonizm cenowy,
w celu powstrzymania południowych stanów przed kupowaniem tańszych dóbr z Europy.
Europa wzięła odwet i zaprzestała importować bawełnę z południa USA.
Dla południowych stanów było to finansowš zmorš.
Zmuszeni byli płacić więcej za artykuły pierwszej potrzeby,
podczas gdy ich dochód z handlu bawełnš załamał się. Południe było wœciekłe.
Ale były jeszcze inne powody.
Spekulanci finansowi nadal byli "ukšszeni" przez odebranie im Ameryki spod ich kontroli
25 lat wczeœniej.
Odtšd amerykańska gospodarka uczyniła naród bogaty
- zły przykład dla reszty œwiata.
Centralni bankierzy wypatrzyli okazję do podzielenia nowego, bogatego narodu,
żeby go podbić i podzielić przez wojnę.
Czy to był jakiœ rodzaj teorii spiskowej?
Spójrzmy więc, co dobrze umieszczony obserwator sceny miał do powiedzenia w tamtym czasie.
Był nim Otto von Bismarck, Kanclerz Niemiec,
facet, który zjednoczył regiony Niemiec kilka lat póŸniej.
"Podział Stanów Zjednoczonych na federacje o takim samym statusie prawnym
był zadecydowany na długo przed wojnš cywilnš, przez wpływowych finansistów z Europy.
Ci bankierzy obawiali się, że Stany Zjednoczone, jeżeli pozostałyby jednym blokiem,
i jako jeden naród osišgnęliby ekonomicznš i finansowš niezależnoœć,
która, pokrzyżowałby ich plany finansowej dominacji *** œwiatem".
W cišgu kilku miesięcy od oddania pierwszych strzałów tutaj, w Forcie Sumter,
centralni bankierzy pożyczyli Napoleonowi III Francji
(bratankowi Napoleona)
210 milionów franków na zajęcie Meksyku i stacjonowanie żołnierzy
wzdłuż południowej granicy USA,
czerpišc korzyœć z wojny, poprzez pogwałcenie doktryny Monroe'a
i przywróceniem Meksyku do kolonialnych reguł.
Bez względu na wynik wojny secesyjnej,
osłabiona Ameryka, bardzo zadłużona u spekulantów finansowych,
otworzyła ponownie Œrodkowš i Południowš Amerykę
na europejskš kolonizację i dominację
- tę samš rzecz, której zabraniała amerykańska doktryna Monroe z 1823 roku.
W tym samym czasie, Wielka Brytania przerzuciła 11,000 żołnierzy do Kanady,
i ulokowała ich złowieszczo wzdłuż północnej granicy Ameryki.
Brytyjska flota została postawiona w stan wojny, w razie otrzymania rozkazu do szybkiej interwencji.
Lincoln wiedział o tym.
Dlatego zadręczał się przeznaczeniem Unii.
Było znacznie więcej, niż tylko różnice między Północš i Południem.
To dlatego zawsze kładł nacisk na Unię a nie jedynie na pokonanie Południa.
Ale Lincoln potrzebował pieniędzy do zwycięstwa.
W 1861 roku, Lincoln i jego sekretarz skarbu Salmon P. Chase,
pojechali do Nowego Jorku, żeby ubiegać się o niezbędne pożyczki.
Spekulanci finansowi, zaniepokojeni upadkiem Unii,
zaoferowali pożyczki z oprocentowaniem 24-36%.
Lincoln powiedział: "Dzięki, ale nie dzięki" i powrócił do Waszyngtonu.
Posłał po starego przyjaciela, pułkownika Dicka Taylora z Chicago,
i dał mu problem z finansowaniem wojny.
Podczas jednego spotkania, Lincoln zapytał Taylora, co odkrył.
Taylor powiedział mu:
"Lincoln, to jest proste; poproœ Kongres o uchwalenie ustawy
upoważniajšcej do drukowania banknotów legalnego œrodka płatniczego ...
i opłacaj nimi swoich żołnierzy i wygraj dzięki nim wojnę".
Kiedy Lincoln zapytał, czy ludzie Stanów Zjednoczonych zaakceptujš tę walutę,
Taylor powiedział:
"Naród lub wszyscy pozostali nie będš mieli wyboru w tej sprawie,
jeœli uczynisz je pełnoprawnym œrodkiem płatniczym. Będš miały
pełne usankcjonowanie rzšdu i będš tak dobre jak każde pienišdze;
ponieważ Kongres dostał takie ekspresowe prawo od Konstytucji".
To jest dokładnie tym co Lincoln zrobił.
W latach 1862-63, wydrukował 432 miliony dolarów w nowych banknotach.
W celu wyróżnienia ich w obiegu od banknotów innych banków,
drukował je zielonym tuszem na odwrocie banknotu.
To dlatego banknoty te były nazywane "greenbacks".
Nowymi pieniędzmi, Lincoln opłacał żołnierzy i kupował wyposażenie dla armii.
W trakcie wojny, blisko 450 milionów dolarów - dzięki greenbackom -
zostało wydrukowanych dla rzšdu federalnego bez odsetek.
Lincoln zdał sobie sprawę, kto naprawdę pocišga za sznurki
i co było stawkš dla Amerykanów.
Tak wyjaœnił swoje postępowanie:
"Rzšd powinien tworzyć, emitować i wprowadzać w obieg wszystkie pienišdze i kredyty
potrzebne do zaspokojenia wydatków rzšdu i siły nabywczej konsumentów.
Przywilej tworzenia i emisji pieniędzy jest nie tylko najważniejszym prawem rzšdu,
ale jest dla rzšdu największš szansš na tworzenie ...
Poprzez przyswojenie tych zasad ... podatnicy zaoszczędzš ogromnš sumę.
Pienišdze przestanš być mistrzem i stanš się sługš ludzkoœci".
Naprawdę niewiarygodny artykuł wstępny w the London Times
wyjaœnił stosunek Banku Anglii do Lincolna greenbacków.
"Jeœli ta swawolna polityka finansowa, która ma swoje Ÿródło w Ameryce Północnej,
utrzyma się, wtedy rzšd będzie miał swoje pienišdze, bez płacenia odsetek.
Spłaci wszystkie długi i będzie bez długu.
Będzie miał wszystkie pienišdze do prowadzenia swojej działalnoœci.
Stanie się dobrze prosperujšcy bez precedensu w historii œwiata.
Umysły i bogactwo wszystkich krajów przejdš do Północnej Ameryki.
Ten kraj musi być zniszczony,
albo zniszczy każdš monarchię na kuli ziemskiej".
Program był skuteczny.
Tak skuteczny że następnego roku, w 1863, wojska rzšdowe i konfederatów
zaczęły się gromadzić do decydujšcej bitwy w wojnie secesyjnej,
a Ministerstwo Finansów potrzebowało zgody władz Kongresu
do większej emisji greenbacków.
Lincoln pozwolił bankierom na ustawę o Narodowym Banku.
Te nowe, narodowe banki działały na zasadzie wirtualnego, wolnego od podatku statusu,
i wybiórczo miały wyłšczny monopol na tworzenie
nowej formy pieniędzy - bank notes.
Mimo że greenbacki nadal znajdowały się w obiegu, ich liczba nie była zwiększana.
Ale najważniejsze, od tego momentu cała podaż pieniędzy USA
była tworzona bez długu, przez bankierów kupujšcych obligacje rzšdu USA,
i emitujšc je dla rezerw bank note'ów.
Jak historyk John Kenneth Galbraith wyjaœnił:
"Przez wiele lat po wojnie rzšd federalny miał dużš nadwyżkę.
Nie mógł [jednakże] spłacić swojego długu, wycofać swoich papierów wartoœciowych,
ponieważ gdyby to zrobił, nie byłoby obligacji na pokrycie narodowych banknotów.
Żeby spłacić dług, trzeba było zniszczyć podaż pieniędzy".
W 1863 roku, Lincoln dostał trochę niespodziewanej pomocy od Cara Aleksandra II Rosji.
Car tak, jak Bismarck w Niemczech,
wiedział do czego zmierzajš spekulanci finansowi
i stanowczo odmówił im utworzenia banku centralnego w Rosji.
Jeœli Ameryka przetrwa i będzie w stanie wyrwać się spod ich "szponów",
jego pozycja pozostanie bezpieczna.
Jeœli bankierzy odniosš sukces w podziale Ameryki
i oddadzš częœci Ameryki z powrotem pod władanie Wielkiej Brytanii i Francji
(obu krajów pod kontrolš ich centralnych banków)
w końcu zagrożš ponownie Rosji.
Więc Car wydał rozkazy, że jeœli Anglia lub Francja
aktywnie interweniujš i pomogš Południu,
Rosja uzna takš akcję, jako deklarację wojny.
Wysłał swojš flotę na Pacyfiku do portu w San Francisco.
Lincoln uzyskał reelekcję następnego roku, w 1864.
Jeœli utrzymałby się przy życiu, z pewnoœciš zlikwidowałby
monopol Narodowego Banku, odebrany jemu podczas wojny.
21. listopada1864, napisał do przyjaciela:
"Siła pieniędzy żeruje na narodzie podczas czasów pokoju,
i spiskuje przeciwko niemu w czasach przeciwnych.
To jest bardziej despotyczne niż monarchia, bardziej bezczelne
niż autokracja, bardziej samolubne niż biurokracja".
Krótko przed zabójstwem Lincolna,
jego były sekretarz skarbu, Salmon P. Chase,
lamentował *** swojš rolš w pomocy przepchnięcia
ustawy o Narodowym Banku rok wczeœniej:
"Moje poœrednictwo w przepchnięciu ustawy o Narodowym Banku
było moim największym, finansowym błędem w moim życiu.
To wprowadziło monopol, który wpływa na każdy interes państwa".
14. kwietnia 1865, 41 dni po drugiej inauguracji,
i tylko 5 dni po tym, jak Lee okršżył Granta pod Appomattox,
Lincoln został zastrzelony przez Johna Wilkes Bootha, w Teatrze Forda.
Bismarck, kanclerz Niemiec ubolewał *** œmierciš Abrahama Lincolna:
"Œmierć Lincolna była katastrofš dla chrzeœcijaństwa.
Nie było nikogo w USA, godnego wystarczajšco do noszenia jego butów. ...
Obawiam się, że zagraniczni bankierzy, ze swojš przebiegłoœciš i przekrętami,
całkowicie przejmš kontrolę *** bogactwem Ameryki,
i wykorzystajš go do korumpowania nowoczesnej cywilizacji.
Nie zawahajš się przed wcišgnięciem całego chrzeœcijaństwa w wojny
i chaos, w celu przejęcia kontroli *** Ziemiš".
Bismarck dobrze rozumiał plan spekulantów finansowych.
Zarzuty, że to międzynarodowi bankierzy byli odpowiedzialni za zabójstwo Lincolna
wyszły na œwiatło dzienne w Kanadzie 70 lat póŸniej, w 1934 roku.
Gerald G. McGeer, popularny i powszechnie szanowany kanadyjski adwokat,
ujawnił te zdumiewajšce zarzuty w pięciogodzinnym przemówieniu
przed Izbš Gmin,
rozprawiajšc się ostro z opartym na długu, kanadyjskim systemem finansowym.
Pamiętajcie, że był to rok 1934, szczyt Wielkiej Depresji.
który czynił spustoszenie również w Kanadzie.
McGeer otrzymał dowody usunięte przed opiniš publicznš,
dostarczone mu przez agentów Secret Service,
ze œledztwa Johna Wilkesa Bootha, po œmierci Bootha.
McGeer powiedział, że to materiały te dowodzš, że Booth był najemnikiem
pracujšcym dla międzynarodowych bankierów.
Zgodnie z artykułem w the Vancouver Sun, z 2. maja1934 roku:
"Abraham Lincoln, zmarły œmierciš męczeńskš wyzwoliciel niewolników,
został zamordowany przez machinacje grupy reprezentujšcej międzynarodowych bankierów,
którzy obawiali się ambicji prezydenta USA, co do narodowego kredytu".
"Była tylko jedna grupa na œwiecie, która życzyła sobie œmierci Lincolna.
Byli to ludzie przeciwni do jego programu narodowej waluty,
i którzy walczyli z nim przez całš wojnę secesyjnš, przeciw jego polityce z walutš greenback".
Interesujšcy jest fakt, że McGeer twierdził, że Lincoln nie został zamordowany tylko
dlatego, że międzynarodowi bankierzy chcieli ponownie utworzyć bank centralny w Ameryce,
ale ponieważ oni chcieli również oprzeć walutę amerykańskš na złocie,
złocie które kontrolowali.
Innymi słowy, chcieli ustanowić standard złota.
Lincoln zrobił przeciwieństwo tego, poprzez emisję banknotów USA – greenbacków,
które były oparte na czystej, dobrej wierze i zaakceptowaniu ich przez Stany Zjednoczone.
Artykuł zacytował McGeera mówišcego:
"Byli to ludzie zainteresowani utworzeniem systemu opartego na standardzie złota
i prawie bankierów do zarzšdzania walutš i kredytem każdego państwa na œwiecie".
"Po pozbyciu się Lincolna, byli zdolni wprowadzić swój plan
i zrealizowali go w Stanach Zjednoczonych.
W cišgu oœmiu lat od zabójstwa Lincolna, srebro zostało zdemonetyzowane
i został ustanowiony standard złota w Stanach Zjednoczonych".
A nie odkšd Lincoln zaczšł emitować pozbawione długu banknoty Stanów Zjednoczonych.
Te banknoty z czerwonš pieczęciš, które zostały emitowane w 1963 roku,
nie były nowš emisjš za prezydenta Kennedy'iego,
a jedynie starych greenbacków emitowanych ponownie, rok po roku.
W kolejnej ustawie głupoty i ignorancji, the 1994 Reigle Act
w gruncie rzeczy upoważniał zastšpienie Lincolna greenbacków banknotami opartymi na długu.
Innymi słowy, greenbacki były w obiegu Stanów Zjednoczonych do 1994 roku.
Dlaczego srebro byłe złe dla bankierów, a złoto dobre?
To proste. Ponieważ srebra było pod dostatkiem w USA,
które było doœć trudno kontrolować.
Złota zawsze było i jest mało.
W przecišgu historii było doœć łatwo zmonopolizować złoto,
ale srebra zawsze było około 15 razy więcej.
18. Powrót standardu złota
Po pozbyciu się Lincolna, następnym celem spekulantów finansowych
było przejęcie całkowitej kontroli *** pieniędzmi Ameryki.
To nie było łatwe zadanie.
Podczas eksploracji Zachodniej Ameryki, zostało odkryte srebro w olbrzymich iloœciach.
Na dodatek, Lincolna greenbacki były ogólnie popularne.
Mimo że bankierzy z europejskich centralnych banków umyœlnie atakowali Greenbacki,
stale znajdowały się w obiegu Stanów Zjednoczonych, do czasu sprzed kilku lat.
Według historyka W. Cleona Skousena:
"Zaraz po wojnie cywilnej były znaczšce rozmowy na temat przywrócenia
wytycznych eksperymentu Lincolna z konstytucyjnym systemem finansowym.
Gdyby nie interwencja Europy w zaufanie do waluty
stałby się on bez wštpliwoœci ugruntowanš instytucjš".
Jest jasne, że koncepcja Ameryki na drukowanie pieniędzy pozbawionych długu
wywołała szokujšcš falę wœród europejskiej elity, posiadajšcej centralne banki.
Patrzyli z przerażeniem, jak Amerykanie głoœno domagali się więcej greenbacków.
Mogli zabić Lincolna, ale poparcie dla jego idei monetarnych rosło.
12. kwietnia 1866 roku, blisko rok do dnia zabójstwa Lincolna,
Kongres glosował *** odsetkami europejskich banków centralnych.
Uchwalił the Contraction Act, zezwalajšcy sekretarzowi skarbu
rozpoczęcie wycofania greenbacków z obiegu i wstrzymanie podaży pieniędzy.
Pisarze Theodore R. Thoren i Richard F. Warner
wyjaœnili rezultaty wycofania pieniędzy w swojej ksišżce pt.
"Prawda o pienišdzach":
"Ciężkich czasów, jakie nastały po wojnie secesyjnej
można było uniknšć, jeœli legislacja greenbacków byłaby kontynuowana,
jak zamierzał to uczynić prezydent Lincoln.
Zamiast tego, były serie panik finansowych - co my nazywamy recesjami
- które wywarły nacisk na Kongres do przeprowadzenia legislacji
ustawy o umieszczeniu systemu finansowego pod scentralizowanš kontrolš.
W końcu ustawa o Rezerwie Federalnej została uchwalona 23. grudnia1913 roku"
Innymi słowy, spekulanci finansowi chcieli dwóch rzeczy:
utworzenia centralnego banku pod ich wyłšcznš kontrolš,
i amerykańskiej waluty opartej na ich złocie.
Ich strategia miała dwa etapy:
pierwszy, to spowodowanie serii panik, żeby przekonać Amerykanów,
że tylko scentralizowana kontrola podaży pieniędzy może zapewnić stabilnoœć gospodarce;
i po drugie, usunięcie znacznych pieniędzy z systemu,
żeby większoœć Amerykanów była koszmarnie biedna,
tak aby nie oœmieli się, albo byli za słabi, żeby sprzeciwić się bankierom.
W 1866 roku, było 1,8 miliardów dolarów w obiegu w USA
około 50.46 dolarów na mieszkańca.
W samym 1867 roku, 500 milionów dolarów została usunięta z obiegu USA.
10 lat póŸniej, w 1876roku, amerykańska podaż pieniędzy
została zredukowana do tylko 600 milionów dolarów.
Innymi słowy, dwie trzecie amerykańskich pieniędzy zostały wycofane przez bankierów.
Tylko 14.60 dolarów na mieszkańca pozostało w obiegu.
10 lat póŸniej, podaż pieniędzy została zredukowana do tylko 400 milionów dolarów
mimo, że był wyż demograficzny.
W rezultacie tylko 6.67 dolarów na mieszkańca pozostało w obiegu,
84% spadek siły nabywczej w zaledwie 20 lat.
Dzisiaj, ekonomiœci próbujš sprzedać ideę, że recesje i depresje
sš naturalnš częœciš czegoœ co nazywajš cyklem biznesu.
Prawdš jest, że podaż naszych pieniędzy jest teraz manipulowana,
tak, jak to było przed i po wojnie cywilnej.
Jak to się stało?
Dlaczego powstał strach zwišzany z pieniędzmi?
To proste - bank wezwał do spłacania kredytów i nie dawał nowych.
W dodatku, srebrne monety zostały stopione.
W 1872 roku, mężczyzna o imieniu Ernest Seyd dostał 100,000 funtów
(około 500,000 dolarów wtedy)
przez Bank Anglii i został wysłany do Ameryki, żeby przekupić
kongresmenów niezbędnych do demonetyzacji srebra.
Powiedziano mu, że jeżeli kwota będzie niewystarczajšca, wyœlš mu kolejne 100,000 funtów,
lub tyle ile będzie mu potrzebne.
W następnym roku, Kongres uchwalił the Coinage Act w 1873 roku
i wybijanie srebrnych dolarów gwałtownie wstrzymano.
Faktycznie, republikanin Samuel Hooper, który przedstawił ustawę Kongresowi
przyznał, że Mr Seyd tak naprawdę sporzšdził projekt legislacyjny.
Mało tego.
W 1874 roku, Seyd powiedział, kto stał za planem:
"Pojechałem do Ameryki w zimie 1872-73, upoważniony do
zabezpieczenia, jeœli mógłbym, przepchnięcia ustawy demonetyzujšcej srebro.
To było w interesie tych, których reprezentowałem
- zarzšdców Banku Anglii -żebym to zrobił.
Do 1873 roku, złote monety były jedynš formš monet".
Ale walka *** kontrolš pieniędzy Ameryki jeszcze się nie skończyła.
Tylko 3 lata póŸniej, w 1876 roku,
z jednš trzeciš Amerykanów bez pracy,
społeczeństwo stawało się wzburzone.
Ludzie głoœno domagali się powrotu do greenbacków za prezydenta Lincolna,
albo powrotu do srebrnych pieniędzy,
lub czegokolwiek co sprawiłoby, że pieniędzy byłoby pod dostatkiem.
Tego roku, Kongres utworzył Komisję USA ds. Srebra (the United States Silver Commission) do zbadania problemu.
Ich raport jasno obwiniał międzynarodowych bankierów za wycofanie pieniędzy.
Raport ten jest interesujšcy, ponieważ porównuje
rozmyœlne wycofywanie pieniędzy przez międzynarodowych bankierów po wojnie cywilnej,
do upadku Imperium Rzymskiego.
"Katastrofa wczesnego œredniowiecza była spowodowana poprzez zmniejszenie pieniędzy w obiegu i
spadajšce ceny. ... Bez pieniędzy cywilizacja nie miałaby poczštku i ze zmniejszonš podażš
muszš gnić, i chyba że ożywione, w końcu ginš".
W erze chrzeœcijańskiej było 1.8 mld dolarów w metalicznych pienišdzach Imperium Rzymskiego
Do końca XV wieku skurczyły się do 200 milionów dolarów. ...
Nie ma w historii bardziej katastrofalnego przejœcia, niż to - od Imperium Rzymskiego do wczesnego œredniowiecza".
Mimo raportu Komisji ds. Srebra, Kongres nic nie zrobił.
W następnym roku, 1877, wybuchły zamieszki od Pittsburgha po Chicago.
Pochodnie głodujšcych wandali rozœwietliły niebo.
Bankierzy zebrali się, żeby zdecydować co robić.
Zdecydowali się poczekać.
Teraz, posiadajšc tak ogromnš władzę, nie zamierzali się poddawać.
Na spotkaniu Stowarzyszenia Amerykańskich Bankierów (SAB) tego roku,
nakłonili swoich członków do zrobienia wszystkiego w ich mocy,
w celu osłabienia pomysłu powrotu do greenbacków.
Sekretarz SAB, James Buel, napisał list do członków,
w którym otwarcie wzywa banki
do skorumpowania nie tylko Kongresu, ale także prasę:
"Zalecane jest zrobienie wszystkiego w twojej mocy,
w celu wsparcia dziennych i tygodniowych gazet,
w szczególnoœci rolniczych i religijnych,
jeœli będš się sprzeciwiać emisji papierowych greenbacków
i wstrzymasz również zatrudnianie wszystkich kandydatów,
którzy nie chcš sprzeciwiać się rzšdowi w jego prawach do emisji pieniędzy".
" ... Uchylenie ustawy o tworzeniu bank note'ów lub przywrócenie do obiegu
pieniędzy emitowanych przez rzšd, zapewni ludziom pienišdze
i wpłynie to znacznie na indywidualne zyski bankierów i pożyczkodawców".
"Spotkaj się ze swoim kongresmenem natychmiast i zaangażuj go do
wspierania naszych interesów tak, abyœmy mogli kontrolować legislację".
Ponieważ polityczne naciski - w celu dokonania zmian -na Kongres rosły,
prasa próbowała odwieœć Amerykanów od prawdy.
The New York Tribune tak to okreœlił, 10. stycznia 1878 roku:
"Stolica kraju zorganizowała się wreszcie i zobaczymy,
czy Kongres oœmieli się sprzeciwić temu".
Ale to całkowicie nie zadziałało.
28. lutego 1878, Kongres uchwalił the Sherman Law
zezwalajšc mennicy na limitowanš iloœć srebrnych dolarów,
kończšc pięcioletniš przerwę.
To nie zakończyło waluty opartej na złocie, jednakże
nie spowodowało również całkowitego wprowadzenia waluty opartej na srebrze.
Poprzednio, do roku 1873, każdy kto zaniósł srebro do mennicy USA,
mógł wymienić je na srebrne dolary, bez opłat.
Nie dłużej.
Ale przynajmniej trochę pieniędzy zaczęło wpływać z powrotem do gospodarki.
Nie majšc "sznurków" pod kontrolš, bankierzy poluzowali pożyczki
i depresja po wojnie secesyjnej w końcu się zakończyła.
3 lat póŸniej,
Amerykanie wybrali republikanina Jamesa Garfielda na prezydenta.
Garfield rozumiał jak gospodarka była manipulowana.
Jako kongresmen, był prezesem Komisji ds. Przywłaszczeń (the Appropriations Committee),
i był członkiem Komisji ds. Bankowoœci i Waluty.
Po jego inauguracji, potępił spekulantów finansowych w 1881 roku:
"Ktokolwiek kontroluje iloœć pieniędzy w jakimkolwiek kraju jest absolutnym mistrzem
całego przemysłu i handlu. ... I kiedy uœwiadomisz sobie, że cały ten system
jest bardzo łatwo kontrolować, w jeden sposób lub drugi, poprzez kilku ludzi na górze,
nie będzie Ci powiedziane jakie sš przyczyny inflacji i depresji".
W cišgu kilku tygodni od wygłoszenia tego przemówienia, 2. lipca 1881 roku,
prezydent Garfield został zamordowany.
19. Wolne srebro
Spekulanci finansowi zbierali szybko siły.
Rozpoczęli okres "oskubywania stada" poprzez tworzenie gospodarczych boomów,
i następujšcych po nich depresjach.
W ten sposób mogli wykupił tysišce domów i farm za ułamek ich wartoœci.
W 1891 roku spekulanci finansowi
przygotowywali się do wywołania kolejnej depresji gospodarki
i ich metody i motywy zostały wyłożone z szokujšcš jasnoœciš w notatce służbowej
wysłanej przez Stowarzyszenie Amerykańskich Bankierów
- organizacji, której większoœć bankierów była członkami.
Zauważ, że ta notatka wzywała bankierów do tworzenia depresji w okreœlonej dacie,
za trzy lata.
W archiwum Kongresu, można odczytać z jej stron:
"1. stycznia 1894 nie udzielimy pożyczek pod żadnym pozorem.
1. stycznia będziemy domagać się naszych pieniędzy.
Zajmiemy obcišżone nieruchomoœci pożyczkobiorców.
Możemy wzišć dwie trzecie farm na zachód i tysišce ich na wschód od Mississippi,
po naszej cenie. Wtedy farmerzy stanš się najemcami tak, jak w Anglii".
Te depresje mogły być kontrolowane, ponieważ Ameryka miała standard złota.
Odkšd złoto wywołuje panikę, jest jednym z najprostszych artykułów do manipulowania.
Ludzie chcieli legalizacji srebrnych pieniędzy z powrotem tak, aby mogli uciec
z morderczego uœcisku spekulantów finansowych, posiadajšcych pienišdze oparte na złocie.
Ludzie chcieli przywrócenia srebrnych pieniędzy, poprzez wycofanie ustawy Seyda z 1873 roku,
odtšd nazywanej "Przestępstwem z '73".
Do 1896 roku, rozpoczęła się większa emisja srebrnych pieniędzy
- centralne zagadnienie w prezydenckiej kampanii.
William Jennings Bryan, senator z Nebraski
ubiegał się o prezydenturę, z ramienia demokratów, pod hasłem "Free Silver" .
Podczas narodowej konwencji demokratów w Chicago,
wygłosił emocjonujšce przemówienie,
które dało mu nominację zatytułowanš "Korona z Cierni i Krzyż ze Złota" (Crown of Thorns and Cross of Gold).
Choć Bryan miał tylko 36 lat w tamtym czasie,
to jego przemówienie jest uznawane, za najsłynniejszš orację
kiedykolwiek wygłoszona na politycznej konwencji.
W dramatycznej konkluzji, Bryan powiedział:
"Odpowiemy na ich żšdanie standardu złota, mówišc do nich:
Nie będziesz nakładał na czoło siły roboczej tej korony z cierni
nie będziesz ukrzyżowywał ludzkoœci na złotym krzyżu".
Bankierzy hojnie wspierali kandydata republikanów, Williama McKinley'a,
który popiera standard złota.
W rezultacie kampania wyborcza była jednš z najbardziej zaciekłych,
w wyœcigu po fotel prezydenta Ameryki.
Bryan wygłosił ponad 600 przemówień w 27 stanach.
Kampania McKinley miała producentów i przemysłowców,
którzy informowali swoich pracowników, że jeœli Bryan zostanie wybrany,
wszystkie fabryki i zakłady będš zamknięte i nie będzie pracy.
Podstęp zadziałał. McKinley pokonał Bryana małš iloœciš głosów.
Bryan ubiegał się o prezydenturę ponownie w 1900 i 1908 roku,
ale przegrywał za każdym razem.
Podczas konwencji demokratów w 1912 roku,
Bryan był wpływowš postaciš, która pomogła Woodrowowi Wilsonowi wygrać nominację.
Kiedy Wilson został prezydentem, mianował on Bryana na sekretarza stanu.
Ale Bryan szybko rozczarował się administracjš Wilsona.
Bryan służył tylko dwa lata w administracji Wilsona.
Zrezygnował ze stanowiska w 1915 roku, z powodu bardzo podejrzanego zatonięcia Lusitani
- wydarzenia, które wprowadziło USA do pierwszej wojny œwiatowej.
Mimo że William Jennings Bryan nigdy nie został prezydentem,
jego wysiłki opóŸniły spekulantów finansowych o 17 lat,
od osišgnięcia ich następnego celu
- nowego, prywatnie posiadanego centralnego banku dla Ameryki.
20. J.P. Morgan i krach z 1907 roku.
Teraz nadszedł czas dla spekulantów finansowych na powrót do biznesu
z nowym, prywatnym centralnym bankiem dla Ameryki.
Na poczštku XX wieku facet o nazwisku J.P. Morgan, przewodził tym planom.
Jedna, ostateczna panika będzie niezbędna, żeby skupić uwagę narodu
na potrzebie utworzenia centralnego banku.
Uzasadniajšc to tym, że tylko bank centralny może zapobiec upadkom banków.
Morgan był najpotężniejszym bankierem w Ameryce
i domniemanym agentem Rotchildów.
Morgan pomógł sfinansować imperium naftowe Johna D. Rockefellera,
pomógł również sfinansować monopole Edgara Hermana na drogi kolejowe,
Andrew Carnegie na stal i innych w wielu przemysłach.
Na dodatek tego, ojciec J.P. Morgana, Junius Morgan
był amerykańskim, finansowym agentem Brytyjczyków.
Po œmierci jego ojca, J.P. Morgan zatrudnił brytyjskiego partnera,
Edwarda Grenfella, długoletniego dyrektora Banku Anglii.
Faktycznie, po œmierci Morgana, jego majštek zawierał tylko kilka milionów dolarów.
Większoœć papierów wartoœciowych, które jak ludzie uważali, że je posiada,
były posiadane przez innych.
W 1902 roku prezydent Theodore Roosevelt rzekomo ruszył w pogoń za Morganem i jego przyjaciółmi
wykorzystujšc ustawę Shermana (the Sherman Anti-Trust Act) do rozbicia ich monopolu przemysłowego.
Tak naprawdę, Roosevelt zrobił bardzo mało w przeszkodzeniu rosnšcej monopolizacji
amerykańskiego przemysłu przez bankierów i ich surogatów.
Na przykład, Roosevelt domniemanie rozbił monopol the Standard Oil.
Ale nie został on wcale rozbity.
Został on jedynie podzielony na siedem korporacji,
wszystkie pod kontrolš Rockefellerów.
Opinia publiczna była tego œwiadoma dzięki rysownikom politycznych kreskówek takich,
jak Thomas Nast, który nawišzywał do bankierów w kreskówce "The Money Trust".
Do 1907 roku, jednym roku po reelekcji Teddy'iego Roosevelta,
Morgan zdecydował, że nadszedł czas na kolejnš próbę utworzenia banku centralnego.
Używajšc swoich połšczonych sił finansowych,
Morgan i jego przyjaciele byli w stanie potajemnie doprowadzić do krachu giełdę papierów wartoœciowych.
Tysišce małych banków było nadmiernie rozbudowanych.
Niektóre miały rezerwy mniejsze niż 1%,
dzięki zasadom częœciowej rezerwy.
W cišgu kilku dni, wycofywanie depozytów z banku było powszechne w całym kraju.
Teraz Morgan wkroczył na arenę publicznš
i zaoferował wsparcie słabnšcej, amerykańskiej gospodarce,
poprzez wsparcie upadajšcych banków pieniędzmi które wytwarzał z niczego.
To była szokujšca propozycja,
o wiele gorsza, niż częœciowa rezerwa bankowa.
Ale Kongres pozwolił mu to zrobić.
Morgan wytworzył 200 milionów dolarów
całkowicie pozbawionych rezerw, prywatnych pieniędzy.
I kupował rzeczy za nie, płacił nimi za usługi,
i wysłał częœć z nich do oddziałów swoich banków, żeby je pożyczały na procent.
Jego plan zadziałał.
Wkrótce, opinia publiczna odzyskała zaufanie do pieniędzy,
i porzuciła gromadzenie swoich pieniędzy.
Ale w rezultacie, banki zostały skonsolidowane
przez kilka dużych banków.
Do 1908 panika skończyła się i Morgan został okrzyknięty bohaterem
przez rektora Uniwersytetu Princeton,
faceta o imieniu Woodrow Wilson:
"Wszystkim tym problemom można było zapobiec, jeœli wyznaczylibyœmy
komitet składajšcy się z szeœciu lub siedmiu społecznie uduchowionych facetów takich, jak
J.P. Morgana do rozwišzywania problemów naszego kraju.
Ksišżki ekonomiczne wyjaœniały póŸniej, że
utworzenie systemu Rezerwy Federalnej
było bezpoœrednim rezultatem paniki z 1907 roku. Cytat:
"Z tš alarmujšcš epidemiš upadajšcych banków,
kraj miał dosyć raz i na zawsze
anarchii niestabilnej, prywatnej bankowoœci".
Ale kongresmen z Minnesoty, Charles A. Lindbergh Sr.,
ojciec słynnego lotnika Lucky Lindy,
póŸniej wyjaœnił, że panika z 1907 roku była tak naprawdę oszustwem:
"Ci nieprzychylni do zaufania do pieniędzy mogš być wyparci z biznesu
i przestraszeni ludzie będš domagać się zmian w prawie bankowym i walutowym,
z którego powstanie trust monetarny".
Od czasu uchwalenia ustawy o narodowej bankowoœci (The National Banking Act) w 1863 roku,
spekulanci finansowi byli w stanie koordynować serie boomów i kryzysów gospodarczych.
Celem nie było tylko ograbienie Amerykanów z ich nieruchomoœci,
ale również póŸniejsze twierdzenie, że system bankowy był niestabilny,
i że musi on być znowu skonsolidowany w centralny bank.
21. Wyspa Jekyll
Po krachu, Teddy Roosevelt, w odpowiedzi na panikę z 1907 roku,
podpisał ustawę powołujšcš
Narodowš Komisję Monetarnš (the National Monetary Commission).
Komisja miała przeanalizować problem bankowoœci
i przygotować rekomendacje dla Kongresu.
Oczywiœcie komisja składała się z przyjaciół i kumpli Morgana.
Prezesem był senator Nelson Aldrich z Rhode Island.
Aldrich reprezentował Newport, miasto (w Rhode Island)
amerykańskich, najbogatszych rodzin bankierów.
Jego córka poœlubiła Johna D. Rockefellera Jr. i razem mieli pięć synów:
Johna, Nelsona (który zostanie wiceprezydentem w 1974 roku),
Laurence'a, Winthropa i Davida
- głowa Rady ds. Stosunków Międzynarodowych (Council on Foreign Relations)
i były prezes Banku Chase Manhattan.
Tak szybko, jak Narodowa Komisja Monetarna rozpoczęła prace,
senator Aldrich natychmiast wyruszył w dwuletniš podróż po Europie,
gdzie doœć długo konsultował się z centralnymi bankierami
w Anglii. Francji i Niemczech.
Sama jego podróż kosztowała podatników 300,000 dolarów
- astronomicznš kwotę w tamtych czasach.
Krótko po jego powrocie, wieczorem 22. listopada 1910 roku,
niektórzy z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi w Ameryce
wsiedli do prywatnego pocišgu senatora Aldricha
i w œcisłej tajemnicy wyruszyli do tego miejsca
- na wyspę Jekyll, u wybrzeży Georgii.
Z grupš przybył Paul Warburg.
Warburg dostał 500,000 dolarów rocznego wynagrodzenia
- żeby lobbował za uchwaleniem prywatnie posiadanego, centralnego banku w Ameryce
- od inwestycyjnej firmy Kuhn, Loeb & Company.
Partnerem Warburga w tej firmie był Jacob Schiff,
wnuk faceta, który współdzielił the Green Shield House
z rodzinš Rothschildów we Frankfurcie.
Schiff, jak póŸniej się dowiemy, był zaangażowany w wydanie 20.000,000 dolarów
na sfinansowanie obalenia cara Rosji.
Te trzy europejskie rodziny bankierów: Rothschildowie, Warburgowie, i Schiffowie
były od lat połšczone zwišzkami małżeńskimi
tak, jak ich amerykańscy, bankowi odpowiednicy:
Morganowie, Rockefellerowie i Aldrichowie.
Tajnoœć była tak duża, że siedmiu wszystkich głównych uczestników ostrzeżono,
żeby używać tylko imion, w celu uniknięcia nauczenia się przez służšcych ich tożsamoœci.
Kilka lat póŸniej jeden uczestnik, Frank Vanderlip,
prezes National City Bank of New York
i przedstawiciel rodziny Rockefellerów, potwierdził podróż na wyspę Jekyll,
9. lutego 1935 roku, w The Saturday Evening Post:
"Byłem tak sekretny - naprawdę ukradkowy - jak żaden inny konspirator. ...
Odkrycie, które znaliœmy, nie mogło się wydarzyć,
w przeciwnym wypadku cały nasz czas i wysiłek zostałby zmarnowany.
Jeœli wyszłoby na jaw, że nasza konkretna grupa zebrała się razem i pisała ustawę bankowš,
ta ustawa nie miałaby szans na uchwalenie jej przez Kongres".
Uczestnicy przybyli tutaj, żeby znaleŸć rozwišzanie ich głównego problemu
- jak przywrócić ponownie posiadany bank centralny.
Ale były też inne problemy do rozwišzania.
Po pierwsze, rynek akcji wielkich narodowych banków szybko się kurczył.
W pierwszych dziesięciu latach XX wieku,
liczba banków w USA zwiększyła się ponad dwukrotnie do 20,000.
Do 1913 roku, tylko 29% procent wszystkich banków było bankami narodowymi
i posiadały one tylko 57% wszystkich depozytów.
Jak senator Aldrich póŸniej powiedział w artykule prasowym:
"Przed uchwaleniem tej ustawy, bankierzy z Nowego Jorku mogli tylko zdominować rezerwy Nowego Jorku.
Teraz możemy zdominować rezerwy bankowe całego kraju".
Jednakże, coœ musiało być zrobione, żeby te nowe banki znalazły się pod ich kontrolš.
Jak John D. Rockefeller powiedział: "Konkurencja jest grzechem".
Po drugie, gospodarka kraju była tak silna,
że korporacje zaczynały finansować swojš ekspansje pozbawione zysków,
zamiast brać ogromne pożyczki z dużych banków.
W cišgu 10 lat XX wieku,
70% œrodków na finansowanie korporacji pochodziło z zysków.
Innymi słowy, amerykański przemysł stawał się niezależny od spekulantów finansowych,
i ten trend musiał być powstrzymany.
Wszyscy uczestnicy wiedzieli
że te problemy mogš być wypracowane do praktycznych rozwišzać,
ale najwyraŸniej ich największym problemem były relacje z opiniš publicznš
- nazwa nowego centralnego banku.
Ta dyskusja miała miejsce tutaj, w tym pokoju,
jeden z wielu pokoi konferencyjnych w tym hotelu,
dzisiaj znanym jako the Jekyll Island Club Hotel.
Aldrich uważał, że nawet słowo bank nie powinno znajdować się w jego nazwie.
Warburg chciał nazwać projekt ustawy
narodowa rezerwa lub federalna rezerwa.
Ideš tutaj było nadanie wrażenia, że celem nowego banku
było powstrzymanie wypłacania depozytów z banków, jak i również ukrycie jego monopolistycznego charakteru.
Jednakże to Aldrich, egoistyczny polityk,
nalegał, by nazwać projekt ustawy the Aldrich Bill.
Po dziewięciu dniach spędzonych na wyspie Jekyll, grupa rozproszyła się.
Nowy centralny bank będzie podobny do starego Banku Stanów Zjednoczonych.
Będzie w końcu dany mu monopol *** walutš USA
i możliwoœć tworzenia tych pieniędzy z niczego.
Jak Fed tworzy pienišdze z niczego?
To jest czterostopniowy proces. Ale najpierw słowo o obligacjach.
Obligacje sš po prostu obietnicš do spłaty lub rzšdowym skryptem dłużnym (IOU's, IOU = I owe you).
Ludzie kupujš obligacje, żeby otrzymać póŸniej za nie odsetki.
Pod koniec ważnoœci obligacji, rzšd płaci za obligacje, plus odsetki,
a następnie obligacje sš niszczone.
Jest obecnie 3.6 bilionów dolarów w tych obligacjach.
A to jest proces tworzenia pieniędzy przez Fed:
Krok 1. The Fed Open Market Committee (jeden z oddziałów zarzšdu Fedu) zatwierdza
zakup obligacji USA na otwartym rynku.
Krok 2. Obligacje sš kupowane przez Fed
od każdego, kto chce je sprzedać na otwartym rynku.
Krok 3. Fed płaci za obligacje elektronicznym przelewem do banku sprzedawcy,
który z kolei przelewa pienišdze na konto osobiste sprzedajšcego.
Trik polega na tym, że te przelewy sš oparte na niczym. Fed po prostu je tworzy.
Krok 4. Bank używa tych depozytów jako rezerw.
Banki te mogš pożyczyć ponad dziesięciokrotnie więcej, niż posiadajš rezerw,
nowym pożyczkobiorcom, wszystko na procent.
W ten sposób Fed skupujšc powiedzmy milion dolarów w obligacjach,
zamienia je w 10 milionów dolarów na kontach bankowych.
Fed w rezultacie tworzy 10% tych całkowicie nowych pieniędzy
a banki tworzš pozostałe 90%.
Żeby zmniejszyć iloœć pieniędzy w gospodarce, proces jest odwracany.
Fed sprzedaje obligacje, i pienišdze wypływajš z banku kupujšcego.
Pożyczki muszš być zredukowane o dziesięciokrotnoœć wartoœci sprzedaży.
Więc Fed sprzedajšc milion dolarów w obligacjach,
powoduje, że jest 10 milionów dolarów mniej w gospodarce.
Więc jakš majš z tego korzyœć bankierzy, których przedstawiciele zebrali się na wyspie Jekyll?
Po pierwsze - to odwiodło wysiłki reformy bankowoœci od właœciwego rozwišzania tego problemu.
Po drugie - to zapobiegło właœciwemu - wolnego od długu - systemowi rzšdowych finansów
takich, jak Lincolna greenbacki, od ich powrotu.
System rzšdowych finansów oparty na rzšdowych obligacjach,
- narzucony Lincolnowi, po tym jak stworzył greenbacki
- został teraz ustanowiony.
Po trzecie - to nadało bankierom prawo do tworzenia 90% naszej podaży pieniędzy,
opartej tylko na częœciowych rezerwach,
które mogli pożyczać póŸniej na procent.
Po czwarte - to całkowicie scentralizowało kontrolę naszej narodowej podaży pieniędzy
w rękach kilku facetów.
Po pište - to ustanowiło centralny bank, w dużym stopniu niezależny
od skutecznej, politycznej kontroli.
Wkrótce po jego utworzeniu, znaczne wycofywanie pieniędzy z obiegu przez Fed
na poczštku lat trzydziestych XX wieku, spowodowało wielkš depresję.
Ta niezależnoœć zwiększyła się od tamtych czasów, poprzez dodatkowe prawa.
W celu nabrania opinii publicznej, żeby myœlała, że to rzšd zachowuje kontrolę,
plan dla Fedu zakładał, że będzie on prowadzony przez zarzšd
mianowany przez prezydenta i zatwierdzony przez senat.
Ale wszystko co bankierzy mieli zrobić, to upewnienie się, że ich człowiek
zostanie mianowany do zarzšdu.
To nie było trudne. Bankierzy mieli pienišdze a pienišdze kupujš wpływy u polityków.
Kiedy uczestnicy opuœcili wyspę Jekyll, rozpoczęło się "bombardowanie" opinii publicznej.
Wielkie nowojorskie banki utworzyły razem fundusz edukacyjny
w wysokoœci 5 milionów dolarów, w celu finansowania profesorów
szanowanych uniwersytetów, żeby udzielili poparcia nowemu bankowi.
Woodrow Wilson w Princeton był jednym z pierwszych, który "połknšł haczyk".
Ale podstęp bankierów nie zadziałał.
Projekt ustawy Aldricha został szybko zidentyfikowany, jako projekt ustawy dla bankierów,
projekt, który przynosił korzyœci tylko bankierom - co stało się znane jako trust pieniędzy.
Jak kongresmen Lindbergh powiedział podczas debaty Kongresu:
"Plan Aldricha jest planem Wall Street.
Oznacza kolejnš panikę, jeœli będzie konieczna, żeby zastraszyć ludzi.
Aldrich, opłacany przez rzšd, żeby reprezentował naród, proponuje plan dla trustów".
Widzšc, że nie majšc głosów potrzebnych do wygrania w Kongresie,
kierownictwo republikanów nigdy nie poddało ustawy Aldricha pod głosowanie.
Bankierzy po cichu zdecydowali przejœć do planu b - alternatywy demokratycznej.
Zaczęli oni finansować Woodrowa Wilsona, jako kandydata demokratów do fotela prezydenta.
Jak szanowany historyk James Perloff powiedział,
Finansjer Wall Street, Bernard Baruch objšł kierownictwo *** edukacjš Wilsona:
"Baruch wprowadził Wilsona do kwatery głównej Partii Demokratycznej w Nowym Jorku w 1912 roku,
'sterujšc nim, jak pudlem na smyczy'.
Wilson otrzymał od ludzi tam zebranych 'kurs indoktrynujšcy'..."
Teraz scena została przygotowana. Spekulanci byli gotowi do utworzenia
ich prywatnie posiadanego banku raz jeszcze.
Szkody, jakie wyrzšdził prezydent Andrew Jackson 67 lat wczeœniej
zostały tylko częœciowo naprawione,
poprzez uchwalenie ustawy o Banku Narodowym podczas wojny cywilnej.
Od tamtej pory, rozgorzała walka toczona przez dekady.
The Jacksonians (grupa składajšca się z prezydenta Jacksona i jego doradców) zostali Greebackerami
którzy zostali zagorzałymi zwolennikami Williama Jenningsa Bryana.
Pod kierownictwem Bryana ci przeciwnicy spekulantów finansowych,
nieœwiadomi opieki Barucha, wsparli demokratę - Widrowa Wilsona.
Oni i Bryan wkrótce zostali zdradzeni.
22. Ustawa o Fed z 1913 roku
Podczas kampanii prezydenckiej,
Demokraci byli tak ostrożni, że udawali sprzeciw, co do projektu ustawy Aldricha.
Reprezentant Louis McFadden, zarówno demokrata, jak i prezes
Komisji ds. Banków i Waluty, wyjaœnił to 20 lat póŸniej:
"Projekt ustawy Aldricha został potępiony w partii...
kiedy Woodrow Wilson został nominowany na prezydenta...
Człowiek, który rzšdził Partiš Demokratycznš obiecał ludziom,
że jeœli oni powrócš to władzy, nie będzie tutaj założony centralny bank,
podczas gdy oni trzymajš władzę rzšdu.
13 miesięcy póŸniej ta obietnica została złamana i administracja Wilsona
pod opiekš złowieszczych postaci z Wall Street,
które stojš za Colonel House, ustanowionš tutaj w naszym wolnym kraju,
zrobaczywiałš, monarchistycznš instytucjš banku króla,
żeby nas kontrolować od góry w kierunku dołu,
i żeby zakuć nas w kajdany od kołyski po grób".
Jak tylko Wilson został prezydentem, Morgan, Warburg,
Baruch i spółka wprowadzili nowy plan,
który Warburg nazwał systemem rezerwy federalnej.
Kierownictwo Demokratów obwieœciło nowš ustawę, nazwanš the Glass-Owen Bill,
jako coœ radykalnie odmiennego od projektu ustawy Aldricha.
Ale tak naprawdę, nowy projekt ustawy był praktycznie identyczny w każdym najważniejszym szczególe.
Tak naprawdę, Demokraci tak zaciekle zaprzeczali podobieństwom,
że Paul Warburg - autor dwóch projektów ustaw –
musiał wkroczyć i uspokoić swoich opłaconych przyjaciół w Kongresie,
że te dwa projekty ustaw był w zasadzie identyczne:
"Odsuwajšc na bok zewnętrzne różnice dotyczšce "szkieletów" ustaw,
znaleŸliœmy sedna tych dwóch systemów bardzo przypominajšce i powišzane ze sobš".
Ale to wyznanie było tylko dla prywatnej konsumpcji.
Publicznie, trust pieniędzy - powtarzał w kółko senator Aldrich i Frank Vanderlip,
prezes banku Rockefellera, National City Bank of New York
i jeden z siedmiu będšcych na wyspie Jekyll
- żeby przeciwstawić się nowemu systemowi Rezerwy Federalnej.
Jednakże kilka lat póŸniej Vanderlip przyznał w the Saturday Evening Post
że projekty ustaw były w zasadzie identyczne:
"Mimo że plan rezerwy federalnej Aldricha został odrzucony, ze względu na słowo Aldrich,
jednak jego zasadnicze punkty zostały zawarte w planie, który w końcu został przyjęty".
Kiedy Kongres zbliżał się do głosowania, wezwali oni adwokata z Ohio, Alfreda Croziera, żeby zeznawał.
Crozier zwrócił uwagę na podobieństwa między projektem ustawy Aldricha i the Glass-Owen Bill:
"Projekt ustawy zakładał to,co Wall Street i wielkie banki usiłowały zrobić przez 25 lat
- prywatnš, zamiast publicznš kontrolę waluty".
"Projekt ustawy Glass-Owen uczyni całkowicie to samo, co ustawa Aldricha.
Obie zamierzajš okraœć rzšd i naród ze skutecznej kontroli *** pieniędzmi publicznymi
i nadać wyłšczne prawo bankom, żeby tworzyły pienišdze i ich niedobór lub dostatek wœród ludzi".
Podczas debaty *** tš kwestiš,
senatorowie narzekali, że duże banki używały swojej finansowej siły,
żeby wpłynšć na końcowy wynik.
"Sš bankierzy w tym kraju, którzy sš wrogami publicznego interesu",
powiedział jeden z senatorów. Cóż za powœcišgliwoœć!
Pomimo zarzutów oszustwa i korupcji,
ustawa została uchwalona przez senat 22. grudnia 1913 roku,
po tym jak większoœć senatorów opuœciła miasto ze względu na œwięta,
po tym jak zostali zapewnieni przez kierownictwo, że nic nie będzie robione.
do czasu zakończenia Œwišt Bożego Narodzenia.
W dniu w którym została uchwalona ustawa, kongresmen Lindbergh
proroczo ostrzegł swoich rodaków, że:
"Ta ustawa ustanowi największy trust na Ziemi.
Kiedy prezydent podpisze tę ustawę, niewidoczny rzšd Władzy Pienišdza będzie zalegalizowany.
Naród może tego nie wiedzieć natychmiast, ale dzień Sšdu Ostatecznego jest odsunięty tylko o kilka lat. ...
Największe legislacyjne przestępstwo od wieków jest dopuszczone za sprawš tej bankowej ustawy".
Na dodatek tego wszystkiego, tylko kilka tygodni wczeœniej,
Kongres w końcu uchwalił ustawę legalizujšcš podatek dochodowy.
Dlaczego prawo o podatku dochodowym było tak ważne?
Ponieważ bankierzy w końcu mieli gotowy do wdrożenia system
który spowoduje praktycznie nieograniczony dług federalny.
Jak będš spłacane odsetki za ten dług, pomijajšc kwotę zadłużenia?
Pamiętaj, prywatnie posiadany centralny bank tworzy pienišdze z niczego.
Federalny rzšd był wtedy mały.
Do wtedy, rzšd utrzymywał się jedynie z cła i podatków akcyzowych.
Tak jak w przypadku Banku Anglii,
płacenie odsetek musiało być zagwarantowane poprzez bezpoœrednie opodatkowanie ludzi.
Spekulanci finansowi wiedzieli, że jeœli mieliby polegać na
opłatach od stanów,
w końcu indywidualne zgromadzenia stanowe doprowadziłyby do rewolty,
i albo odmówiłyby płacenia odsetek za ich własne pienišdze,
albo naciskałyby politycznie, żeby utrzymywany był mały dług.
Interesujšcym jest fakt, że w 1895 roku Sšd Najwyższy
uznał, że podobne prawo o podatku dochodowym było niekonstytucyjne.
Sšd Najwyższy uznał nawet prawo o korporacyjnym podatku dochodowym za niekonstytucyjne w 1909 roku.
W rezultacie tego, senator Aldrich przepchnšł ustawę w Kongresie,
wnoszšcš poprawkę do Konstytucji, zezwalajšcš na podatek dochodowy.
Zaproponowana 16. poprawka do Konstytucji
została póŸniej wysłana do stanowych zgromadzeń ustawodawczych, żeby jš zatwierdzili,
ale niektórzy krytycy twierdzš, że 16. poprawka do Konstytucji nie została nigdy ratyfikowana
przez niezbędnš, 3/4 liczbę stanów.
Innymi słowy, 16. poprawka może być nielegalna.
Ale spekulanci finansowi nie byli w nastroju do debaty na ten temat.
Do paŸdziernika 1913 roku, senator Aldrich przepchnšł ustawę o podatku dochodowym przez Kongres.
Bez prawa do bezpoœredniego opodatkowania ludzi i omijajšc stany,
ustawa o Rezerwie Federalnej byłaby znacznie mniej użyteczna dla tych,
którzy chcieli wprowadzić Amerykę głęboko w jej dług.
Po roku od uchwalenia ustawy o Rezerwie Federalnej,
kongresmen Lindbergh wytłumaczył jak Fed tworzy
- co zwykliœmy nazywać - cykl biznesu
i jak wykorzystujš go do swoich celów:
"Aby spowodować wysokie ceny, wszystko co będš musiały zrobić wszystkie Rady Rezerwy Federalnej
to obniżenie stopy redyskontowej..., spowodować ekspansję kredytów
i zwiększenie rynku papierów wartoœciowych; póŸniej gdy ... wszyscy biznesmeni dostosujš się do tych warunków,
można zatrzymać ... dobrš koniunkturę w jej œrodku, poprzez dowolne zwiększenie stopy procentowej".
"To może spowodować wahadło wznoszšcego i upadajšcego rynku,
żeby je lekko odchylić w tył i przód, poprzez zmiany w stopie dyskontowej,
lub może spowodować gwałtowniejsze wahanie, poprzez większš zmianę stopy,
w obu przypadkach to posišdzie wewnętrznš informację na temat finansowych warunków
i wybiegajšcš w przyszłoœć wiedzę o nadchodzšcej zmianie albo w górę, albo w dół".
"To jest najdziwniejsza i najbardziej niebezpieczna przewaga, jakš kiedykolwiek
dano do ršk specjalnie uprzywilejowanej klasie przez jakikolwiek rzšd, który kiedykolwiek istniał".
"System jest prywatny, prowadzony jedynie dla otrzymywania
największych możliwych zysków, z użytkowania pieniędzy innych ludzi.
Z góry wiedzš kiedy wprowadzić panikę dla ich korzyœci.
Oni również wiedzš kiedy zatrzymać panikę.
Inflacja i deflacja pracujš tak samo dobrze dla nich, kiedy oni kontrolujš finanse".
Kongresmen Lindbergh miał rację we wszystkich punktach.
Nie uœwiadamiał sobie, że większoœć europejskich narodów
padło łupem bankierów dekady lub wieki wczeœniej.
Wspomniał również o interesujšcym fakcie, że tylko jeden rok póŸniej
Fed zmonopolizował rynek złotem. Tak to powiedział:
"Właœnie banki Rezerwy Federalnej zmonopolizowały złoto i certyfikaty złota".
Ale kongresmen Lindbergh nie był tylko krytykiem Fedu.
Kongresmen Louis McFadden, prezes
Komisji ds. Bankowoœci i Waluty od 1920 to 1931 roku
zauważył do czego może doprowadzić ustawa o Rezerwie Federalnej:
"Super-stan kontrolowany przez międzynarodowych bankierów i międzynarodowych przemysłowców
współpracujšcych ze sobš, żeby zniewolić œwiat dla ich własnej przyjemnoœci".
Zwróć uwagę, że McFadden zauważył międzynarodowy charakter
akcjonariuszy Rezerwy Federalnej.
Inny prezes Komisji do Bankowoœci i Waluty w latach szeœćdziesištych XX wieku,
Wright Patman z Teksasu, tak to wyjaœnił:
"Dzisiaj w USA mamy w rezultacie dwa rzšdy. ...
Mamy zgodnie z planem rzšd konstytucyjny. ...
Następnie mamy niezależny, niekontrolowany i nieskoordynowany rzšd w systemie Rezerwy Federalnej,
posiadajšcy władzę *** pieniędzmi, która jest zarezerwowana dla Kongresu przez Konstytucję.
Nawet wynalazca œwiatła elektrycznego, Thomas Edison,
przystšpił do walki i krytykował system Rezerwy Federalnej:
"Jeœli nasz naród może emitować dolary w obligacjach, może również emitować dolary w banknotach.
Czynnik sprawiajšcy, że obligacja jest dobra, również sprawia, że banknot jest dobry.
Różnica między obligacjš i banknotem jest taka, że obligacja pozwala maklerowi walutowemu
odebrać dwukrotnie wartoœć obligacji, plus dodatkowe 20%,
podczas gdy waluta nie płaci nikomu, oprócz tych, którzy wpłacajš bezpoœrednio na jakiœ pożyteczny cel.
"Jest absurdem mówić, że nasz kraj może emitować 30 milionów w obligacjach,
a nie może emitować 30 milionów w walucie.
Oba sš obietnicš do zapłaty, ale jedna obietnica tuczy lichwiarzy, a druga pomaga ludziom".
Trzy lata po uchwaleniu ustawy o Rezerwie Federalnej,
nawet prezydent Wilson zaczšł mieć podejrzenia,
co do wydarzeń z jego pierwszej kadencji.
"Staliœmy się jednym z najgorzej zarzšdzanych, jednym z najbardziej kontrolowanych rzšdów
w cywilizowanym œwiecie - nigdy więcej rzšdem wolnej opinii, nigdy więcej rzšdem...
głosu większoœci, ale rzšdem opinii i przymusu małej grupy dominujšcych facetów."
"Niektórzy z największych ludzi w USA, w dziedzinach handlu i produkcji, obawiajš się czegoœ.
Wiedzš, że jest gdzieœ władza tak zorganizowana, tak subtelna, tak obserwujšca,
tak wewnętrznie zamknięta, tak kompletna, tak wszechobecna, że lepiej aby nie rozmawiali
głoœniej, niż ich oddech, kiedy mówiš słowami potępiajšcymi jš."
Przed swojš œmierciš w 1924 roku, prezydent Wilson zdał sobie sprawę
z rozmiaru zniszczeń, jakie wyrzšdził Ameryce, kiedy powiedział:
"Nieœwiadomie zrujnowałem mój rzšd".
W końcu spekulanci finansowi,
ci, którzy czerpiš korzyœci z manipulacji iloœciš pieniędzy w obiegu,
mieli swój prywatnie posiadany bank centralny zainstalowany ponownie w Ameryce.
Główne gazety, które także posiadali
ogłosiły uchwalenie ustawy o Rezerwie Federalnej z 1913 roku, mówišc opinii publicznej, że
"od teraz depresjom można naukowo zapobiegać".
Prawda jest taka, że od tego momentu depresje mogš być naukowo powodowane.
23. Pierwsza wojna œwiatowa
Władza była teraz scentralizowana do olbrzymich rozmiarów.
Teraz nadszedł czas na wojnę, naprawdę dużš wojnę - pierwszš wojnę œwiatowš.
Oczywiœcie, dla bankierów od centralnych banków,
polityczne problemy wojny nie majš takiego znaczenia jak potencjalne zyski,
i nic tak nie tworzy długu tak, jak wojna.
Anglia była najlepszym tego przykładem w tamtych czasach.
Podczas 119-letniego okresu od czasu założenia Banku Anglii
do pokonania Napoleona pod Waterloo,
Anglia była na wojnie przez 56 lat.
I przez większoœć pozostałego czasu, przygotowywała się do wojny.
W pierwszej wojnie œwiatowej, niemieccy Rothschildowie pożyczali pienišdze Niemcom,
brytyjscy Rothschildowie pożyczali pienišdze Brytyjczykom,
i francuscy Rothschildowie pożyczali pienišdze Francuzom.
W Ameryce J.P. Morgan był agentem do sprzedaży sprzętu wojennego
dla Brytyjczyków i Francuzów.
Tak naprawdę, w 6 miesięcy przed wojnš, Morgan stał się największym konsumentem na Ziemi,
wydajšc 10 milionów dolarów dziennie.
Jego biuro przy 23 Wall Street
było oblegane przez poœredników handlowych i sprzedawców starajšcych się zrobić interes.
Było tak oblegane, że bank musiał postawić ochroniarza w każdych drzwiach
i również przy domach wspólników.
Wielu z nowojorskich bankierów dostrzegło korzyœci wynikajšce z wojny.
Prezydent Wilson mianował Bernarda Barucha na przewodniczšcego Rady ds. Przemysłu Zbrojeniowego.
Według historyka Jarnesa Perloffa, Baruch i Rockefellerowie
wzbogacili się o 200 milionów dolarów podczas wojny.
Ale zyski nie były jedynym motywem ich działań, była również nim zemsta.
Spekulanci finansowi nigdy nie wybaczyli carowi
jego wsparcia dla Lincolna podczas wojny secesyjnej.
Rosja była również ostatnim, znaczšcym, europejskim narodem,
który odmówił utworzenia prywatnie posiadanego centralnego banku.
Trzy lata po wybuchu pierwszej wojny œwiatowej,
Rosyjska Rewolucja doprowadziła do obalenia cara i powstania komunizmu.
Jacob Schiff od Kuhn, Loeb & Co. przechwalał się *** łożem swojej œmierci,
że wydał 20 milionów dolarów na pokonanie cara.
Pienišdze na wsparcie rewolucji zostały wysłane też z Anglii.
Dlaczego najbogatsi ludzie na œwiecie mieliby finansować komunizm,
system, który otwarcie wzywał do zniszczenia kapitalizmu,
który uczynił z nich bogaczy?
Badacz Gary Allen wyjaœnił, to w ten sposób:
"Jeœli ktoœ zrozumie, że komunizm nie ma na celu podzielenia bogactwa,
ale jest w rzeczywistoœci metodš na konsolidację i kontrolę bogactwa,
wtedy pojawiajšcy się paradoks z bogaczami finansujšcymi socjalizm nie staje się w ogóle paradoksem.
Staje się logiczne, że jest perfekcyjnym narzędziem dla poszukujšcych władzy megalomanów.
Komunizm, a bardziej dokładnie socjalizm,
nie jest ruchem uciskanych mas, a ekonomicznej elity".
Jak W. Cleon Skousen wyjaœnił to w swojej ksišżce z 1970 roku, pt. "The Naked Capitalist":
"Władza z jakiegokolwiek Ÿródła tworzy apetyt na dodatkowš władzę. ...
Jest niemalże nieuniknione, że super bogaci będę pewnego dnia aspirować
do kontroli nie tylko ich bogactwa, ale i bogactwa całego œwiata.
Żeby to osišgnšć, perfekcyjnie wspierali ambicje żšdnych władzy, politycznych konspiratorów,
którzy byli zobligowani do obalenia wszystkich istniejšcych rzšdów
i establishmentów głównych œwiatowych dyktatur".
Ale co, jeœli ci rewolucjoniœci wydostanš się spod kontroli
i spróbujš przejšć władzę super bogatych?
Mao Tse Tung w 1938 roku wygłosił swojš opinię dotyczšcš władzy:
"Władza polityczna wyrasta z lufy pistoletu".
Oœ Wall Street-Londyn zdecydowała się zaryzykować.
Głowni planiœci próbowali kontrolować grupy rewolucjonistów komunistycznych
poprzez wspieranie ich dużymi œrodkami finansowymi, kiedy się podporzšdkowali,
i ograniczali im podaż pieniędzy lub nawet wspierali opozycję,
kiedy wymykali się spod kontroli.
Lenin zaczšł to rozumieć.
Mimo że był absolutnym władcš ZSRR,
nie pocišgał za finansowe sznurki
- ktoœ inny był niezauważalnie u władzy.
"Państwo nie funkcjonuje tak jak sobie życzyliœmy. Samochód jest poza kontrolš.
Facet jest za kierownicš i wyglšda tak, jakby nim sterował, ale samochód nie jedzie w zaplanowanym kierunku.
Porusza się tak, jak życzy sobie tego inna siła".
www.OpenSubtitles.org
Kto za tym stał?
Republikanin Louis T. McFadden, prezes Komisji ds. Bankowoœci
i Waluty w latach 20. XX wieku
i podczas Wielkiej Depresji z lat 30. XX wieku, tak to wyjaœnił:
"Kurs rosyjskiej historii, został w rzeczy samej, wyznaczony w dużej mierze przez operacje międzynarodowych bankierów. ...
Rzšd Zwišzku Radzieckiego dostał fundusze Skarbu Państwa USA
od Rady Rezerwy Federalnej ... przy udziale The Chase Bank.
Anglia wycišgnęła od nas pienišdze dzięki bankom Rezerwy Federalnej
i ponownie je pożyczyła na większy procent rzšdowi ZSRR.
The Dnieperstory Dam(?) został(a) zbudowany(a) z funduszy nielegalnie wziętych od
Skarbu Państwa USA przez skorumpowanš i nieuczciwš Radę Rezerwy Federalnej i banki Rezerwy Federalnej".
Innymi słowy, Fed i Bank Anglii,
z polecenia międzynarodowych bankierów, którzy kontrolowali ich,
tworzyli potwora, który podsycany przez siedem dekad
przez bezprecedensowš Rewolucję Komunistycznš, sztukę wojennš i najważniejsze - dług.
Na wypadek gdybyœcie twierdzili, że spekulanci finansowi
stworzyli komunizm i stracili *** nim kontrolę,
w 1992, The Washington Times donosił, że rosyjski prezydent Borys Jelcyn
był zdenerwowany, ponieważ, większoœć z przychodzšcej pomocy zagranicznej trafiła
"wprost do szkatuł zachodnich banków za obsługę długu".
Nikt poprawnie myœlšcy, nie twierdziłby, że tak wielka wojna, jak pierwsza wojna œwiatowa
posiadała jednš przyczynę. Wojny to złożone rzeczy z wieloma wpływajšcymi czynnikami.
Ale z drugiej strony, byłoby tak samo głupie
zignorowanie faktu, że za głównš przyczynš pierwszej wojny œwiatowej stojš ci, którzy zyskujš na wojnie najwięcej.
Rola spekulantów finansowych nie jest dzikš teoriš spiskowš.
Oni mieli motyw - krótkoterminowy, przynoszšcy im korzyœci
jak i również długoterminowy, polityczny motyw z rozwijajšcym się totalitarnym rzšdem,
ze spekulantami finansowymi zachowujšcymi finansowe wpływy,
żeby kontrolować każdego polityka, który może wyłonić się jako lider.
Dalej zobaczymy jaki jest ostateczny, polityczny cel spekulantów finansowych dla œwiata.
24. Wielka depresja
Krótko po pierwszej wojnie œwiatowej, ogólny, polityczny program
spekulantów finansowych dla œwiata stawał się jasny.
Teraz oni kontrolowali gospodarki narodów indywidualnie,
następnym ich krokiem była ostateczna forma konsolidacji
- œwiatowy rzšd.
Propozycji nowego œwiatowego rzšdu został nadany najwyższy priorytet
podczas paryskiej konferencji pokojowej po pierwszej wojnie œwiatowej.
Nazywała się Ligš Narodów.
Ale ku zaskoczeniu Paula Warburga i Bernarda Barucha,
którzy uczestniczyli w pokojowej konferencji z prezydentem Wilsonem,
nowy œwiat nie był jeszcze gotowy na zlikwidowanie narodowych granic.
Nacjonalizm nadal był mocno zakorzeniony w ludzkich sercach.
Na przykład Lord Curzon, brytyjski sekretarz spraw zagranicznych
nazwał Ligę Narodów dobrym żartem.
Mimo że była ona zawarta w polityce brytyjskiego rzšdu, żeby jš poprzeć.
W celu upokorzenia prezydenta Wilsona,
Kongres USA również nie ratyfikował Ligi Narodów.
Mimo faktu, że była ona ratyfikowana przez wiele innych narodów,
bez pieniędzy płynšcych ze Skarbu Państwa USA, Liga umarła.
Po pierwszej wojnie œwiatowej, Amerykańska opinia publiczna była zmęczona
międzynarodowš politykš demokraty Woodrowa Wilsona.
Podczas wyborów prezydenckich w 1920 roku,
republikanin Warren Harding odniósł przytłaczajšce zwycięstwo z 60% głosów poparcia.
Harding był gorliwym zwolennikiem bolszewizmu i Ligi Narodów.
Jego zwycięstwo zapoczštkowało 12-letni okres
republikańskich prezydentów w Biały Domu,
który doprowadził do ery dobrej koniunktury, znanej jako burzliwe lata dwudzieste.
Mimo faktu, że wojna przyniosła Ameryce dług,
10 razy większy, niż podczas wojny cywilnej,
amerykańska gospodarka gwałtownie rosła.
Złoto napływało do kraju podczas wojny,
i ten proces utrzymał się po wojnie.
We wczesnych latach 20. XX wieku, prezes tego banku,
Banku Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku,
facet nazywajšcy się Benjamin Strong,
spotykał się często z tajemniczym i ekscentrycznym prezesem Banku Anglii,
Montague Normanem.
Norman był zdeterminowany, żeby zastšpić złoto
stracone przez Anglię na rzecz USA podczas pierwszej wojny œwiatowej,
żeby Bank Anglii powrócił do swojej dominujšcej pozycji w œwiecie finansów.
Na dodatek, bogata w złoto
amerykańska gospodarka mogła znowu wymknšć się spod kontroli,
tak, jak zrobiła to po wojnie secesyjnej.
Przez następne 8 lat, w czasie prezydentur Hardinga i Coolidge'a,
olbrzymi dług publiczny powstały podczas pierwszej wojny œwiatowej
został zmniejszony o 38%, do 16 miliardów dolarów.
Największy procentowy spadek w historii USA.
Podczas wyborów z 1920 roku, Warren Harding i Calvin Coolidge
zmierzyli się z Jamesem Coxem, gubernatorem Ohio,
i mniej znanym Franklinem D. Rooseveltem,
który wczeœniej objšł stanowisko
asystenta sekretarza marynarki wojennej prezydenta Wilsona.
Po jego inauguracji, Harding przystšpił do formalnej likwidacji Ligii Narodów.
PóŸniej postanowił zmniejszyć szybko krajowe podatki,
podczas, gdy zwiększył cło do rekordowych poziomów.
Od teraz to była polityka podatkowa, którš większoœć z ojców założycieli
na pewno zatwierdziliby.
Podczas drugiego roku urzędowania, Harding zachorował podczas wycieczki pocišgiem na zachód
i nagle zmarł..
Mimo że żadna autopsja nie została przeprowadzona,
powiedziano, że przyczynš tego było zapalenie płuc albo zatrucie pokarmowe.
Kiedy Coolidge objšł władzę, kontynuował politykę Hardinga z krajowš ekonomiš
z wysokim cłem na importowane towary i obniżkš podatku dochodowego.
W rezultacie gospodarka rosła w takim tempie, że dochód netto cały czas rósł.
Teraz to musiało być powstrzymane.
Tak, jak to robili doœć często przedtem,
spekulanci finansowi zdecydowali, że nadszedł czas na zniszczenie gospodarki Ameryki.
Fed zaczšł zalewać kraj pieniędzmi.
Zwiększyli podaż pieniędzy o 62% podczas tych lat.
Pieniędzy było pod dostatkiem.
To dlatego okres ten nazywany jest burzliwymi latami dwudziestymi.
Przed swojš œmierciš w 1919 roku, były prezydent Teddy Roosevelt
ostrzegł Amerykanów o tym, co się działo.
27. marca 1922 w The New York Times, Roosevelt powiedział:
"Ci międzynarodowi bankierzy i interesy Rockefeller-Standard Oil kontrolujš większoœć gazet
i ich zawartoœć, żeby zmusić do uległoœci lub do usunięcia ze stanowisk oficjeli,
którzy odmawiajš wykonania poleceń wszechwładnych, skorumpowanych klik,
które tworzš niewidzialny rzšd".
Zaledwie jeden dzień wczeœniej, w The New York Times, burmistrz Nowego Jorku, John Highland
zacytował Roosevelta i ostro skrytykował tych, którzy przejmowali kontrolę *** Amerykš,
jej polityczne mechanizmy i jej prasę:
"Ostrzeżenie Theodora Roosevelta ma dziœ duże znaczenie,
rzeczš uprzykrzajšcš naszš republikę jest ten niewidzialny rzšd,
który tak jak gigantyczna oœmiornica rozkłada oœlizłe macki *** miastem, stanem i narodem. ...
Przechwytuje ona, dzięki swoim długim i silnym ramionom naszych urzędników na stanowiskach kierowniczych,
ciała ustawodawcze, nasze szkoły, nasze sšdy, nasze gazety
i każdš agencję stworzonš dla ochrony publicznej".
"Odstępujšc od czystej generalizacji, pozwól mi powiedzieć, że głowš tej oœmiornicy sš
interesy the Rockefeller-Standard Oil i małej grupy wpływowych banków,
ogólnie odnoszšcych się do międzynarodowych bankierów. Ta mała grupa międzynarodowych bankierów
w zasadzie steruje rzšdem USA dla ich własnych, samolubnych celów. ...
Oni praktycznie kontrolujš obie partie, piszš programy polityczne,
czyniš kukły z liderów partyjnych, wykorzystujš wpływowych ludzi z prywatnych organizacji
i wykorzystujš każdy sposób, żeby umieœcić na wysokich stanowiskach publicznych
tylko tych kandydatów, którzy będš ulegli na dyktaturę skorumpowanego, dużego biznesu. ...
Ci międzynarodowi bankierzy i interesy Rockefeller-Standard Oil
kontrolujš większoœć gazet i magazynów w tym kraju".
Dlaczego ludzie nie słuchali tak poważnych ostrzeżeń i nie domagali się
od Kongresu zmiany ustawy o Rezerwie Federalnej z 1913 roku?
Ponieważ pamiętaj, były to lata 20. XX wieku
- stały wzrost pożyczek bankowych przyczynił się do wzrostu rynku.
Innymi słowy, tak jak to jest dzisiaj, w czasach dobrej koniunktury,
nikt nie chce martwić się sprawami ekonomicznymi.
Ale była też ciemna strona dobrej koniunktury.
Interesy rozrosły się i były bardzo zależne od kredytów.
Spekulacje w rozwijajšcym się rynku papierów wartoœciowych szerzyły się.
Mimo że wszystko wyglšdało "różowo", był to "zamek zrobiony z piasku".
Kiedy wszystko było przygotowane, w kwietniu 1929 roku, Paul Warburg,
ojciec Fedu, wysłał sekretne zalecenie
ostrzegajšc swoich przyjaciół, że upadek i depresja gospodarki były pewne.
W sierpniu 1929 roku, Fed zaczšł zmniejszać iloœć pieniędzy w obiegu.
To nie przypadek, że biografie
wszystkich gigantów z Wall Street z tamtych czasów:
John D. Rockefeller, J.P. Morgan, Bernard Beruch itd.
wszyscy byli zdumieni, że udało im się wycofać z giełdy papierów wartoœciowych na krótko przed krachem
i zamienili wszystkie swoje aktywa na gotówkę lub złoto.
24. paŸdziernika 1929 roku, wielcy bankierzy Nowego Yorku
wezwali do spłaty swoich 24 godzinnych pożyczek.
To oznaczało, że maklerzy giełdowi i klienci
musieli sprzedać swoje akcje na giełdzie, żeby spłacić swoje pożyczki,
niezależnie od kwoty za jakie musieli je sprzedać.
W rezultacie rynek upadł, a ten dzień był znany jako czarny czwartek.
Według Johna Kennetha Galbraitha, w ksišżce "The great crash 1929",
u szczytu wyprzedaży akcji, Bernard Beruch zaprowadził Winstona Churchilla
do galerii dla goœci nowojorskiej giełdy papierów wartoœciowych,
żeby był œwiadkiem paniki, i żeby zaimponować mu swojš władzš
*** dzikimi wydarzeniami na niższym piętrze.
Kongresmen Louis McFadden,
prezes Komisji ds. Bankowoœci i Waluty od 1920 do 1931 roku,
wiedział kogo za to winić.
Oskarżył Fed i międzynarodowych bankierów o spowodowanie krachu.
"To nie było przypadkowe. To było starannie zaaranżowane wydarzenie. ...
Międzynarodowi bankierzy szukali sposobu na wprowadzenie rozpaczy,
tak, aby mogli się po niej wyłonić jako grupa rzšdzšca nami wszystkimi".
Ale McFadden posunšł się nawet dalej.
Otwarcie oskarżył ich o spowodowanie krachu,
w celu kradzieży amerykańskiego złota.
W lutym 1931 roku, w œrodkowym etapie krachu, powiedział:
"Uważam, że ciężko jest zaprzeczyć faktowi, że mężowie stanu i finansiœci z Europy
sš gotowi do użycia każdego œrodka, żeby szybko odzyskać złoto,
które Europa utraciła na rzecz Ameryki w rezultacie pierwszej wojny œwiatowej".
Curtis Dall, makler giełdowy braci Lehman,
był na giełdzie papierów wartoœciowych w dniu krachu.
W swojej ksišżce z 1970 roku, "F.D.R. My Exploited Father-In-Law",
wyjaœnił, że krach został wywołany
przez planowane, gwałtowne wycofanie krótkoterminowych pożyczek z rynku pieniężnego w Nowym Jorku.
"Tak naprawdę to było okradanie społeczeństwa przez œwiatowych spekulantów finansowych,
poprzez planowane, nagłe zmniejszenie pożyczek krótkoterminowych na rynku pieniężnym w Nowym Jorku."
W przecišgu kilku tygodni 3 miliardy dolarów wyparowały z giełdy.
W przecišgu roku, stracono 40 miliardów dolarów.
Ale czy one naprawdę zniknęły? Czy po prostu uległy konsolidacji wœród kilku osób?
I co zrobił Fed?
Zamiast pomóc gospodarce w wydostaniu się z krachu,
poprzez szybkie obniżenie stóp procentowych, żeby pobudzić gospodarkę,
Fed celowo kontynuował dalsze wycofywanie pieniędzy z obiegu,
pogłębiajšc depresję.
Między 1929 a 1933 rokiem,
Fed zredukował podaż pieniędzy o dodatkowe 33%.
Mimo że Amerykanie nigdy nie usłyszeli,
że Fed był przyczynš kryzysu,
to jest dobrze znany fakt wœród najwybitniejszych ekonomistów.
Milton Friedman, zdobywca Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii, teraz pracujšcy na Uniwersytecie Stanford,
powiedział to samo w wywiadzie udzielonym dla publicznego radia w styczniu 1996 roku:
"Rezerwa Federalna na pewno spowodowała Wielkš Depresję poprzez
zmniejszenie pieniędzy z obiegu o jednš trzeciš od 1929 do 1933 roku".
Ale pienišdze utracone przez Amerykanów podczas depresji
nie wyparowały.
Zostały redystrybuowane do ršk tych, którzy
zdołali wycofać się z giełdy przed krachem i kupili złoto,
w które jest zawsze bezpiecznie ulokować pienišdze, tuż przed kryzysem.
Ale pienišdze Ameryki również poszły za granicę.
Niewiarygodne, kiedy prezydent Hoover próbował heroicznie ratować banki
i wspierać firmy,
z milionami głodujšcych Amerykanów podczas pogłębiania się kryzysu,
miliony dolarów były wydawane na odbudowę Niemiec
ze zniszczeń wojennych odniesionych podczas pierwszej wojny œwiatowej.
8 lat przed inwazjš Hitlera na Polskę,
reprezentant Louis McFadden,
prezes Komisji ds. Bankowoœci i Waluty,
ostrzegł Kongres, że Amerykanie płacš za dojœcie Hitlera do władzy.
"Po pierwszej wojnie œwiatowej Niemcy wpadły w ręce niemieckich międzynarodowych bankierów.
Ci bankierzy zmobilizowali je i teraz posiadajš jej "zamek (pistoletu), osadę i lufę".
Oni wykupili jej przemysły, oni obcišżyli hipotekš jej ziemię,
Oni kontrolujš jej produkcję, oni kontrolujš jej wszystkie przedsiębiorstwa użytecznoœci publicznej."
"Ci niemieccy międzynarodowi bankierzy wspierajš finansowo obecny rzšd niemiecki
i oni również dostarczyli każdego dolara z pieniędzy, których użył Adolf Hitler
w swojej ogromnej kampanii do budowania zagrożenia dla rzšdu Brueninga.
"Kiedy Bruening zawodzi w wykonywaniu rozkazów niemieckich międzynarodowych bankierów,
Hitler został wyniesiony do władzy, żeby wystraszyć Niemców w celu ich uległoœci."
"Poprzez Radę Rezerwy Federalnej ... ponad 30 miliardów dolarów a amerykańskich pieniędzy ...
zostały wpompowane w Niemcy. ... Słyszeliœcie już wszyscy o wydatkach, które majš miejsce w Niemczech ..."
"modernistyczne mieszkania, jej wielkie planetaria, jej sale gimnastyczne, jej baseny,
jej œwietne publiczne autostrady, jej doskonałe fabryki. Wszystko to zostało zrobione za nasze pienišdze.
Wszystko to zostało dane Niemcom przez Radę Rezerwy Federalnej."
"Rada Rezerwy Federalnej ... wpompowała tyle miliardów dolarów w Niemcy, że oni nie oœmielš się wymienić całej kwoty."
Franklin D. Roosevelt został prezydentem po wyborach prezydenckich w 1932 roku,
Kiedy Roosevelt objšł stanowisko prezydenta
natychmiast ogłoszono ustawy majšce na celu ratowanie banków,
które nie uczyniły nic, poza zwiększeniem władzy Fedu *** podażš pieniędzy.
Wtedy, i tylko wtedy Fed w końcu zaczšł
obluzowywać sznurki i zaczšł zwiększać iloœć pieniędzy
dla głodujšcych Amerykanów.
25. Franklin D. Roosevelt/Druga wojna œwiatowa
Po pierwsze Roosevelt przeprowadził rajd przeciw spekulantom finansowym
oskarżajšc ich o spowodowanie depresji.
Wierzcie lub nie, ale to powiedział 4. marca 1933 roku w swojej mowie inauguracyjnej:
"Pozbawione skrupułów działania spekulantów finansowych poddane zostały
pod sšd opinii publicznej, odrzucony przez serca i umysły mężczyzn. ...
Spekulanci finansowi uciekli ze swoich wysokich stanowisk w œwištyni naszej cywilizacji".
Ale dwa dni póŸniej, Roosevelt ogłosił całodzienne zawieszenie wszystkich operacji bankowych i zamknšł wszystkie banki.
PóŸniej tego roku, Roosevelt zakazał prywatnego posiadania złota w sztabach
i wszystkich złotych monet z wyjštkiem bardzo rzadko spotykanych monet.
Większoœć złota posiadanego przez przeciętnego Amerykanina
było w formie złotych monet.
Nowy dekret był w rzeczywistoœci konfiskatš.
Ci którzy się nie zastosowali ryzykowali aż 10 lat pobytu w więzieniu
10,000 dolarów grzywny, odpowiednik dzisiejszych 100,000 dolarów.
W małych miastach Ameryki, niektórzy ludzie nie ufali rozporzšdzeniu Roosevelta.
Wielu ludzi miało dylemat, czy zatrzymać ich ciężko zarobione złoto
czy przestrzegać rozporzšdzeń rzšdu.
Ci którzy oddali swoje złoto, mieli płacone za nie oficjalnš cenę,
20.66 dolarów za uncję.
Polecenie konfiskaty złota było tak niepopularne,
że nikt z rzšdu nie chciał się przyznać do jego autoryzacji.
Żaden kongresmen nie przyznał się do jej poparcia.
Podczas ceremonii podpisania, prezydent Roosevelt wyjaœnił wszystkim obecnym,
że nie był on jej autorem i publicznie ogłosił,
że nawet tego nie przeczytał.
Nawet sekretarz skarbu powiedział, że też tego nie czytał,
mówišc, że było to tym czego chcieli "eksperci".
Roosevelt przekonał opinię publicznš do oddania swojego złota,
mówišc, że zbiórka złota była konieczna,
żeby wydostać Amerykę z recesji.
Z wielkimi fanfarami, zarzšdził depozyt nowych sztab złota,
zbudowany, żeby zatrzymać górę złota, którš rzšd amerykański
nielegalnie konfiskował.
Do 1936 roku, ukończono budowę składu złotych sztab USA w Fort Knox
i w styczniu 1937 roku, złoto zaczęło do niego napływać.
Największy w dziejach rabunek miał być kontynuowany.
W 1935 roku, kiedy zebrano całe złoto,
oficjalna cena złota została nagle podniesiona do 35 dolarów za uncję.
Haczyk polegał na tym, że tylko cudzoziemcy mogli sprzedać swoje złoto po nowej, wyższej cenie.
Spekulanci finansowi, którzy przestrzegali zaleceń notatki od Warburga,
i wycofali się z giełdy papierów wartoœciowych na krótko przed krachem,
i kupili złoto za 20.66 dolarów za uncję a następnie wysłali je do Londynu,
mogli sprowadzić je z powrotem i sprzedać je ponownie rzšdowi,
niemalże podwajajšc swoje pienišdze,
podczas gdy przeciętny Amerykanin głodował.
Skład sztab złota w Fort Knox
znajduje się tutaj, w œrodku kompleksu militarnego Fort Knox,
30 mil na południowy-zachód od Louisville, Kentucky.
To jest najbliższa odległoœć na jakš nam pozwolono zbliżyć się do składu.
pomimo od lat wysyłanych listów od członków Kongresu, z proœbš o zgodę na wejœcie naszej ekipy filmowej do œrodka.
Czteroakrowy grunt otaczajšcy budynek
jest chroniony przez elektryczny, stalowy płot,
fosę i cztery wieżyczki obserwacyjne uzbrojone w karabiny maszynowe, znajdujšce się na rogach obiektu.
Kiedy złoto zaczęło przybywać 13. stycznia 1937 roku,
była tutaj bezprecedensowa ochrona.
Tysišce oficjalnych goœci obserwowało przybycie
9 wagonów z Filadelfii,
ochranianych przez uzbrojonych żołnierzy, inspektorów poczty, służby specjalne
i strażników z mennicy USA.
To był wielki spektakl.
Złoto Amerykanów z całego kraju zostało skonfiskowane,
rzekomo dla dobra publicznego,
a następnie przewiezione do Fortu Knox.
Ale wszystkie zabezpieczenia zostanš wkrótce naruszone przez sam rzšd.
Teraz scena została przygotowana do naprawdę dużej wojny,
której liczba ofiar znacznie przewyższy ofiary pierwszej wojny œwiatowej.
Na przykład w samym 1944 roku, PKB USA wynosiło 183 miliardy dolarów,
a do tej pory wydano na wojnę 103 miliardy dolarów.
Wydatki były 30-krotnie wyższe od tych z czasów pierwszej wojny œwiatowej.
Tak naprawdę, amerykańscy podatnicy ponosili 55% wszystkich kosztów wojennych aliantów.
Ale równie istotnym jest fakt, że w zasadzie każdy naród zaangażowany w drugš wojnę œwiatowš
znacznie zwiększył swój dług.
Dla przykładu, w USA dług publiczny zwiększył się z 43 miliardów w 1940 roku
do 257 miliardów dolarów w 1950 roku, wzrost o 598%.
Pomiędzy 1940 a 1950 rokiem, japoński dług powiększył się o 1348%.
Francuski dług wzrósł o 583%, a kanadyjski o 417%.
Po wojnie, œwiat został podzielony na dwa ekonomiczne obozy.
Gospodarki pod dowództwem komunistów z jednej strony
kontra monopolowi kapitaliœci z drugiej strony,
zwalczajšcy się w jednym, nieustannym i przynoszšcym wysokie zyski wyœcigu zbrojeń.
Nadszedł w końcu czas dla bankierów, żeby rozpoczšć na dobre
ich trzystopniowy plan centralizacji systemu ekonomicznego
dla całego œwiata
i w końcu powołania ich œwiatowego rzšdu lub Nowego Porzšdku Œwiata.
Fazami tego planu były:
Etap 1: Dominacja banku centralnego *** gospodarkami całego œwiata.
Etap 2: Centralizacja regionalnych gospodarek przez organizacje
takie, jak Europejska Unia Monetarna i regionalne unie handlowe takie, jak NAFTA.
Krok 3: Centralizacja gospodarki œwiatowej poprzez Œwiatowy Bank Centralny,
jednš œwiatowš walutę i koniec z narodowš niezależnoœciš poprzez abolicję
wszystkich opłat celnych dzięki traktatom takim, jak GATT.
Etap 1 został ukończony dawno temu.
Etapy 2 i 3 sš dalece zaawansowane, bliskie ukończenia.
A co ze złotem?
Wœród banków centralnych, największym posiadaczem złota jest teraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW).
On i centralne banki kontrolujš teraz 2/3 œwiatowych zapasów złota,
co daje im możliwoœć do manipulacji rynkiem złota.
Zapamiętaj złotš zasadę spekulantów finansowych:
"Ten kto ma złoto ustala reguły".
Zanim dojdziemy do rozwišzania naszego problemu,
spójrzmy co stało się z całym złotem z Fortu Knox.
Ponieważ jeœli nie zrozumiemy, że złoto zostało skradzione,
pozwolimy sami sobie narzucić złe rozwišzanie
- waluty opartej na złocie.
Większoœć Amerykanów nadal wierzy, że złoto nadal tutaj jest, w Forcie Knox.
Pod koniec drugiej wojny œwiatowej, Fort Knox zawierał ponad 700 milionów uncji złota,
niewiarygodne 70% całego złota na œwiecie.
Ile pozostało? Nikt nie wie.
Mimo faktu, że prawo wymaga
corocznš fizycznš kontrolę złota w Forcie Knox,
Skarb Państwa cišgle odmawia przeprowadzenia kontroli.
Prawdš jest, że wiarygodna kontrola tego co tutaj się znajduję,
nie była przeprowadzona tutaj odkšd prezydent Eisenhower rozkazał przeprowadzenie kontroli w 1953 roku.
Dokšd poszło złoto Ameryki z Fortu Knox?
Przez te wszystkie lata zostało sprzedane do europejskich spekulantów finansowych
po cenie 35 dolarów za uncję.
Pamiętaj, że to było w czasach kiedy było nielegalne dla Amerykanów
kupowanie ich własnego złota z Fortu Knox.
Jest faktem, że był bardzo niesławny przypadek,
w którym rodzina Firestone'ów utworzyła serię podstawionych korporacji,
żeby zakupić złoto z Fortu Knox i przechowywać je w Szwajcarii,
nigdy nie będšc w Ameryce.
W końcu zostali złapani i skutecznie doprowadzeni przed wymiar sprawiedliwoœci.
W końcu, do 1971 roku całe złoto zostało potajemnie usunięte z Fortu Knox,
i przeniesione z powrotem do Londynu.
Odkšd złoto wyparowało z Fortu Knox,
prezydent Nixon zamknšł problem ze złotem
uchylajšc ustawę Roosevelta o rezerwie złota z 1934 roku,
czynišc ponownie legalnym zakup złota przez Amerykanów.
Oczywiœcie ceny złota zaczęły natychmiast rosnšć.
9 lat póŸniej złoto było sprzedawana za 880 dolarów za uncję,
25 razy więcej od ceny za którš zostało sprzedane złoto z Fortu Knox.
Ktoœ pomyœli, że ktoœ z rzšdu
zaalarmowałby o tym co się działo i poinformowałby opinię publicznš.
Największa fortuna w historii œwiata skradziona.
Przypomina to stary film z Jamesem Bondem "Goldfinger".
No cóż, tak naprawdę Ian Flaming, autor serii z Jamesem Bondem,
był głowš brytyjskiego wywiadu MI5 od oszustw skarbowych.
Niektórzy spoœród pracowników wywiadu twierdzš
że pisał tyle o fikcji, jako ostrzeżenie tak, jak robi to wielu autorów fikcji.
Jeœli usunięcie całego złota z Fortu Knox
może być postrzegane jako celowy rajd na skarbiec USA,
wtedy wykonanie takiej operacji może zajšć lata.
Mianowicie 40 lat.
Oczywiœcie wystarczajšco czasu dla Fleminga, żeby to odkryć i temu zapobiec.
Więc jak opowieœć o rabunku złota z Fortu Knox wydostała się do opinii publicznej?
To wszystko zaczęło się od artykułu w nowojorskim periodyku z 1974 roku.
Artykuł mówił, że rodzina Rockefellerów manipulowała Rezerwš Federalnš
żeby odsprzedać złoto z Fortu Knox po bardzo okazjonalnych cenach
anonimowym, europejskim spekulantom.
Trzy dni póŸniej, anonimowy informator opowieœci,
Louise Auchincloss Boyer, zginęła wypadajšc
z 10. piętra ze swojego apartamentu w Nowym Jorku.
W jaki sposób pani Boyer wiedziała
o powišzaniach rodziny Rockefellerów z rabunkiem złota z Fortu Knox?
Była ona od dłuższego czasu sekretarkš Nelsona Rockefellera.
Przez następne 14 lat, ten facet Ed Durell, bogaty przemysłowiec z Ohio,
poœwięcił się poszukiwaniu prawdy dotyczšcej złota z Fortu Knox.
Napisał on tysišce listów do ponad tysišca rzšdowych i bankowych urzędników,
starajšc się ustalić ile jeszcze naprawdę pozostało złota
i co się stało z resztš złota.
Edith Roosevelt, wnuczka prezydenta Teddy'ego Roosevelta,
zapytana o działania rzšdu z marca 1975 roku, w edycji
The New Hampshire's Sunday news odpowiedziała:
"Zarzuty dotyczšce brakujšcego złota z naszego skarbca z Fort Knox
sš poddane szerokiej dyskusji w europejskich kręgach finansowych.
Zagadkowym jest to, że rzšd nie zaprzecza pospiesznie, że nie ma przyczyny
do obaw dotyczšcych naszego złota - jeœli rzšd ma naprawdę zamiar zrobienia tego".
Niestety Ed Durell nigdy nie osišgnšł swojego głównego celu
- pełnej kontroli złota w Forcie Knox.
Niewiarygodnym jest fakt, że największy skarb œwiata ma znikomš księgowoœć i kontrolę.
To złoto należało do Amerykanów,
a nie do Rezerwy Federalnej i ich zagranicznych właœcicieli.
Jedna rzecz jest pewna: rzšd mógłby rozwiać wszelkie wštpliwoœci
w kilka dni z dobrze upublicznionš kontrolš
pod okiem kamer mediów.
Zdecydowano tego nie robić.
Ktoœ musi wycišgnšć wniosek, że bojš się oni prawdy,
jakš wykazałaby kontrola.
Czego boi się tak rzšd?
Tutaj jest odpowiedŸ. Kiedy prezydent Ronald Reagan objšł stanowisko w 1981 roku,
jego konserwatywni przyjaciele namówili go do przestudiowania realnoœci
powrotu do standardu złota,
jako jedynej drogi do ograniczenia wydatków rzšdu.
To brzmiało jak rozsšdna alternatywa,
więc prezydent Reagan wyznaczył grupę mężczyzn nazwanš Złotš Komisjš (Gold Commission),
żeby zbadała sytuację i złożyła raport Kongresowi.
Złota Komisja Reagana złożyła raport Kongresowi w 1982 roku,
mówišcy o szokujšcej rewelacji dotyczšcej złota:
skarb państwa nie posiada w ogóle złota.
Całe złoto pozostawione w Forcie Knox,
było teraz posiadane przez Rezerwę Federalnš
- grupę prywatnych bankierów - jako zabezpieczenie przed narodowym długiem.
Prawda jest taka, że nigdy wczeœniej
tyle pieniędzy nie zostało skradzionych od społeczeństwa
i złożonych do ršk małej grupy prywatnych inwestorów
- spekulantów finansowych.
26. Międzynarodowy Fundusz Walutowy/Bank Œwiatowy
Stoję przed głównš siedzibš Międzynarodowego Funduszu Monetarnego,
usytuowanš w Waszyngtonie.
Po drugiej stronie ulicy, dokładnie tam, jest siedziba główna Banku Œwiatowego.
Czym sš te organizacje i kto je kontroluje?
I najważniejsze, czy one powstały by stworzyć
olbrzymiš, œwiatowš depresję?
Pozwól nam się cofnšć w czasie na moment do skutków pierwszej wojny œwiatowej.
Ludzie byli zmęczeni wojnš.
Więc pod przykrywkš kolesi od tworzenia pokoju,
międzynarodowi bankierzy opracowali plan
konsolidacji władzy jeszcze bardziej.
Twierdzšc, że tylko międzynarodowy rzšd może powstrzymać wojny œwiatowe,
spekulanci finansowi zaproponowali œwiatowy rzšd,
który miał się opierać na trzech filarach:
œwiatowym centralnym banku, nazwanym Bankiem Międzynarodowej Ugody (BMU),
œwiatowym sšdownictwie, nazwanym Sšdem Œwiatowym położonym w Hadze, w Holandii
i ze œwiatowego organu wykonawczego i legislacyjnego, nazwanym Ligš Narodów.
Jak mentor prezydenta Clintona, historyk z Georgetown Carrol Quigley,
napisał w swojej ksišżce z 1966 roku "Tragedy and Hope":
"Władza œwiatowego kapitalizmu ma dalekosiężny plan,
nie inny jak stworzenie œwiatowego systemu finansowej kontroli w prywatnych rękach,
zdolnego do dominacji *** systemem politycznym każdego kraju i gospodarkš całego œwiata.
"System ten miał być kontrolowany w feudalistycznym stylu przez banki centralne z całego œwiata,
działajšcych jednomyœlnie, dzięki tajnym porozumieniom
ustalanym podczas częstych spotkań i konferencji."
"Szczytem tego systemu miał być Bank Międzynarodowej Ugody w Bazylei w Szwajcarii,
prywatny bank posiadany i kontrolowany przez œwiatowe banki centralne,
które same byłyby prywatnymi korporacjami."
"Każdy centralny bank ... miałby zdominować swój rzšd poprzez: kontrolę pożyczek dla Skarbu Państwa,
manipulacje zagranicznymi walutami, wpływ na poziom ekonomicznej aktywnoœci w kraju
i poprzez wpływ na współpracujšcych polityków, którzy byli póŸniej wynagradzani ekonomicznymi nagrodami w œwiecie biznesu,"
Pomimo zintensyfikowanych nacisków ze strony międzynarodowych bankierów i prasy,
garstka senatorów z USA, dowodzona przez senatora Henriego Cabbota Lodge'a,
trzymała USA z dala od tych planów.
Bez udziału USA, Liga umarła.
Niewiarygodne, mimo że USA odrzuciły œwiatowy bank centralny, MBU,
nowojorska Rezerwa Federalna zignorowała swój rzšd
i postępujšc arogancko wysłała swoich przedstawicieli do Szwajcarii,
żeby uczestniczyli w spotkaniach centralnych bankierów
aż do roku 1994,
kiedy to USA zostały oficjalnie wcišgnięte do nich.
Ich plany œwiatowego rzšdu zostały pokrzyżowane,
więc bankierzy powrócili do starego sposobu,
kolejnej wojny, żeby znieœć opór do œwiatowego rzšdu
podczas zbierania przyzwoitych zysków.
W tym celu Wall Street pomogło w odrodzeniu Niemiec
poprzez the Thissen Banks,
który został przyłšczony do interesów the Herman w Nowym Jorku,
Tak jak the Bank Chase asystował w finansowaniu
Rewolucji Bolszewickiej w Rosji podczas pierwszej wojny œwiatowej.
Bank Chase był kontrolowany przez rodzinę Rockefellerów.
PóŸniej został on połšczony z bankiem Warburga Manhattan Bank,
pod nazwš Chase-Manhattan Bank.
Teraz połšczył się on z Chemical Bank z Nowego Jorku
czynišc z niego największy bank na Wall Street.
Ich strategia działała. Nawet przed końcem drugiej wojny œwiatowej,
œwiatowy rzšd "powrócił na swojš œcieżkę".
W 1944 roku w Bretton Woods, New Hampshire,
Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Œwiatowy zostały zatwierdzone z pełnym zaangażowaniem USA.
Druga Liga Narodów, ze zmienionš nazwš, Organizacja Narodów Zjednoczonych
została zatwierdzona w 1945 roku.
Wkrótce nowy system sšdowniczy zaczšł również funkcjonować.
Cała, skuteczna opozycja do tych międzynarodowych ciał przed wojnš
"wyparowała pod wpływem ciepła wojny", tak jak to planowano.
Te nowe organizacje zostały skopiowane na œwiatowš skalę
z ustaw o Narodowej Bankowoœci (National Banking Act) z 1864 roku
i Rezerwie Federalnej z 1913 roku,
które zostały założone w USA.
Stworzyli oni kartel bankowy składajšcy się z banków centralnych całego œwiata,
które stopniowo obejmowały władzę *** dyktowaniem polityki kredytowej
bankom wszystkich narodów.
Na przykład, ustawa o Rezerwie Federalnej
upoważniała do tworzenia nowej, narodowej, bezwartoœciowej waluty,
zwanej banknotami Rezerwy Federalnej,
Międzynarodowy Fundusz Został upoważniony do emisji bezwartoœciowej, œwiatowej waluty
zwanej Special Drawing Rights lub SDR.
Do chwili obecnej (do roku 1996), MFW stworzył ponad 30 miliardów dolarów w SDR.
Narody członkowskie zostały namówione, żeby ich waluty były
w pełni wymienialne na SDR.
W 1968 roku, Kongres zatwierdził ustawę
upoważniajšcš Fed do akceptacji SDR jako rezerw USA,
i żeby emitował banknoty Fedu w zamian za SDR.
Co to oznacza?
To oznacza, że w USA SDR sš częœciš pełnoprawnych pieniędzy.
A co ze złotem?
SDR sš częœciowo oparte na złocie,
i z 2/3 œwiatowego złota teraz w rękach centralnych banków,
spekulanci finansowi mogš kierować przyszłoœciš œwiatowej gospodarki,
w sposób, który uznajš za najbardziej korzystny dla ich zysków.
Zapamiętaj, tak jak Fed jest kontrolowany przez swój zarzšd,
MFW jest kontrolowany przez swój zarzšd,
w którego skład wchodzili albo głowy różnych centralnych banków
albo głowy wielu narodowych departamentów skarbu państwa,
które sš zdominowane przez ich centralne banki.
Głosowanie w MFW daje USA i Wielkiej Brytanii,
(Fedowi i Bankowi Anglii),
skutecznš kontrolę.
Tak jak Fed kontroluje iloœć pieniędzy w obiegu USA,
BMU, MFW i Bank Œwiatowy kontrolujš podaż pieniędzy dla œwiata.
Więc widzimy powtórkę z oszustwa złotników,
skopiowanš na narodowš skalę, z centralnymi bankami takimi, jak Fed,
i na międzynarodowš skalę poprzez trzy ramiona Œwiatowego Banku Centralnego (ŒBC).
Tymi ramionami sš BMU, MFW i Bank Œwiatowy,
które tworzš wspólnie Œwiatowy Bank Centralny.
Obecnie zwiększajšcym i kurczšcym œwiatowe kredyty?
Tak.
Regulacje weszły w życie w 1988 roku poprzez BMU,
wymagajšc od œwiatowych bankierów zwiększenia swojego kapitału i rezerw
do 8% do 1992 roku.
Wymogi zwiększenia kapitału ustanowiły górny limit
częœciowej rezerwy pożyczkowej
- podobnie do wymogów rezerw gotówkowych.
Co ta pozornie niewielka regulacja,
powstała w Swiss City 8 lat temu oznacza dla œwiata?
To oznacza, że nasze banki nie mogš pożyczać coraz więcej pieniędzy,
żeby kupować coraz więcej, przed następnš depresjš,
ponieważ jest teraz ustanowiony maksymalny pułap pożyczek.
To oznacza, że banki krajów z najniższymi rezerwami bankowymi w swoich systemach
odczuły już okropny skutek ograniczenia kredytów.
ponieważ ich banki zaczęły gromadzić pienišdze, żeby zwiększyć ich rezerwy do 8%.
Żeby zebrać pienišdze, banki musiały sprzedać akcje,
co wprowadziło depresję na giełdach papierów wartoœciowych.
i rozpoczęło depresję w ich krajach.
Japonia, która w 1988 roku miała jedne z niższych wymogów kapitałowych i rezerwowych,
i dlatego była najbardziej dotknięta tš regulacjš,
doœwiadczyła finansowego krachu, który rozpoczšł się niemalże natychmiast w 1989 roku,
i który doprowadził do oszałamiajšcego 50% spadku wartoœci giełdy papierów wartoœciowych Japonii od 1990 roku
i 60% spadku wartoœci rynku nieruchomoœci.
Bank Japonii obniżył swojš stopę procentowš do 0.5%,
praktycznie rozdajšc pienišdze, żeby pobudzić gospodarkę,
ale kryzys wcišż się pogorszał.
Z powodu 20 miliardowej pomocy USA dla Meksyku,
finansowa zapaœć w tym kraju jest już tutaj znana.
Mimo pomocy, gospodarka dšży do katastrofy.
Jeden olbrzymi dług po drugim jest zastępowany,
ponieważ nowe pożyczki zostały udzielone, żeby umożliwić Meksykowi
spłatę odsetek od starych pożyczek.
Na południu Meksyku, biedni przeprowadzili otwartš rewoltę,
ponieważ każde dodatkowe peso było wyprowadzane poza kraj,
w celu spłacenia odsetek.
Wartym zanotowania jest fakt,
że ma miejsce radykalna zmiana władzy,
ponieważ narody stajš się służalcze wobec ponadnarodowego Œwiatowego Banku Centralnego,
kontrolowanego przez garstkę najbogatszych na œwiecie bankierów.
Tak jak MFW tworzy coraz więcej SDR poprzez ruch piórem w głównych księgach MFW,
coraz więcej narodów pożycza te pienišdze, żeby spłacić odsetki od swoich rosnšcych długów,
i stopniowo stajš się kontrolowane
przez anonimowych biurokratów ze Œwiatowego Banku Centralnego.
Wraz z pogarszajšcš i rozszerzajšcš się œwiatowš depresjš,
to da władzę ŒBC *** ekonomicznym życiem lub œmierciš tych narodów.
On będzie decydował, które narody dostanš pozwolenie na otrzymanie dalszych pożyczek,
i które narody będš głodować.
Pomimo całej retoryki odnoœnie rozwoju i zmniejszania biedy,
rezultatem jest stały transfer bogactwa od zadłużonych narodów
do banków centralnych posiadanych przez spekulantów finansowych,
którzy kontrolujš MFW i Bank Œwiatowy.
Na przykład w 1992 roku kraje Trzeciego Œwiata,
które wzięły pożyczki od Œwiatowego Banku,
zapłaciły 198 milionów dolarów więcej bankom centralnym z krajów rozwijajšcych się
- na fundusz Œwiatowego Banku -
niż otrzymały od Œwiatowego Banku.
To wszystko zwiększa ich nieustanny dług
w zamian za chwilowš ulgę w biedzie, spowodowanej w głównej mierze pożyczaniem pieniędzy.
Już, te spłaty przekroczyły kwotę nowych pożyczek.
Do 1992 roku dług zewnętrzny Afryki urósł do 290 miliardów dolarów.
Dwa i pół razy większy niż w 1980 roku,
powodujšc wielki przyrost œmiertelnoœci u małych dzieci
i bezrobocia, pogorszenie się szkolnictwa, warunków mieszkaniowych
i zdrowia u ludzi.
Cały œwiat staje w obliczu niewyobrażalnego cierpienia,
które niszczy Trzeci Œwiat i teraz Japonię,
wszystko dla korzyœci spekulantów finansowych.
Jak jeden prominentny, brazylijski polityk powiedział:
"Wojna Trzeciego Œwiata właœnie się rozpoczęła. To jest cicha wojna.
Nie jest z tego powodu mniej złowieszcza. Wojna ta niszczy Brazylię, Amerykę Łacińskš
i praktycznie cały Trzeci Œwiat. Zamiast umierajšcych żołnierzy sš umierajšce dzieci.
To jest wojna oparta na długu Trzeciego Œwiata, której głównš broniš sš odsetki,
broń ta jest bardziej œmiercionoœna od bomby atomowej, bardziej druzgocšca od wišzki lasera".
27. Wnioski
Jednak byłoby absurdem zignorowanie decydujšcej w tym roli
odegranej przez wpływowe rodziny takie, jak:
Rothschildowie, Warburgowie, Shiffowie, Morganowie i Rockefellerowie,
w jakimkolwiek wglšdzie w historię centralnej i opartej na częœciowej rezerwie bankowoœci.
Pamiętaj, do teraz centralne banki i wielkie komercyjne banki
majš do 300 lat i sš głęboko zakorzenione
w życie gospodarcze wielu narodów.
Te banki nie sš już więcej zależne od mšdrych osób
takich, jak Nathan Rothschild.
Lata temu pytania o właœcicieli banków były ważne, ale nie teraz.
Na przykład oba banki: Bank Anglii i Bank Francji
zostały znacjonalizowane po drugiej wojnie œwiatowej i nic się nie zmieniło
- kompletnie nic.
Banki te przetrwały i stale się rozwijajš, chronione teraz przez liczne przepisy prawne,
przekupionych polityków i obcišżone hipotekami media,
nietknięte przez zmieniajšce się pokolenia.
Trzy wieki przyniosły im powszechny szacunek,
"krawat starej szkoły" jest teraz noszony przez szóste pokolenie synów,
którzy wyroœli w systemie, którego pewnie nigdy nie kwestionowali,
ponieważ zostali wyznaczeni do służby na wysokich stanowiskach
w niezliczonych organizacjach filantropijnych.
Skupienie uwagę dzisiaj na osobach lub rodzinach
lub próba ustalenia obecnych posiadaczy władzy,
przyniosłaby małš korzyœć i byłaby odwróceniem uwagi od œrodka zaradczego.
Problem jest znacznie większy.
Jest nim skorumpowany system bankowy, który był i jest
używany do konsolidacji olbrzymiego bogactwa do ršk coraz mniejszej liczby osób.
To jest nasz obecny ekonomiczny problem.
Zmień nazwiska głównych, dzisiejszych graczy,
a problem ani nie zniknie, ani nawet nie zmieni się o trochę.
Podobnie jest z hordš biurokratów pracujšcych w Banku Œwiatowym,
centralnych i międzynarodowych bankach
- tylko maleńka garstka ludzi ma pojęcie o tym co naprawdę się dzieje.
Bez wštpienia, byliby oni przerażeni faktem,
że ich praca przyczynia się do strasznego zubożenia
i stopniowego zniewalania ludzkoœci w ręce kilku, niewiarygodnie bogatych plutokratów.
Więc naprawdę podkreœlanie ról pojedynczych osób nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.
A problem ten wykracza nawet poza spektrum politycznej prawicy i lewicy.
Oba, komunizm i socjalizm tak, jak monopolistyczny kapitalizm
zostali wykorzystani przez spekulantów finansowych.
Dzisiaj odnoszš oni korzyœci z dwóch stron nowego, politycznego spektrum:
wielkie państwo opiekuńcze na tak zwanym lewym skrzydle,
kontra neokonserwatywny kapitalizm bez interwencji państwa,
który chce jednego wielkiego państwa nie interweniujšcego w życie obywateli, na prawym skrzydle.
W jeden lub drugi sposób bankierzy wygrywajš.
Reforma monetarna jest najważniejszym, politycznym zagadnieniem przed którym stoi USA.
To oczywiste. PrzejdŸmy teraz do konkluzji w duchu wypowiedzianym przez Lincolna:
"ze złoœliwoœciš w kierunku nikogo, z miłosierdziem w kierunku każdego".
Na poczštku tego filmu, zadaliœmy kilka powodujšcych problemy w odpowiedzi pytań.
Upewnijmy się, że na nie odpowiedzieliœmy.
Co dzieje się dziœ w Ameryce?
Dlaczego jesteœmy zadłużeni po uszy?
Dlaczego politycy nie mogš opanować długu publicznego?
Dlaczego jesteœmy zadłużeni po uszy?
Ponieważ pracujemy w systemie monetarnym opartym na długu,
który jest zaprojektowany i kontrolowany przez prywatnych bankierów.
Niektórzy będš się sprzeczać, że system Rezerwy Federalnej
jest częœciowo rzšdowš agencjš.
Ale prezydent wyznacza tylko dwóch z siedmiu członków
z rady zarzšdzajšcej Fedem co cztery lata.
A Fed wyznacza ich na kadencje 14-letnie, znacznie dłuższe niż kadencja prezydenta.
Senat ich zatwierdza,
ale całkowitš prawdš jest, że prezydent nie oœmieliłby się
wyznaczyć kogokolwiek do tej rady, kto nie byłby zatwierdzony przez Wall Street.
Oczywiœcie, to nie wyklucza możliwoœci
że jakiœ honorowy mężczyzna może być wyznaczony do rady zarzšdców.
Ale faktem jest, że Fed jest specjalnie zaprojektowany
żeby działać niezależnie od naszego rzšdu
tak, jak niemalże wszystkie pozostałe centralne banki.
Niektórzy sprzeczajš się, że Fed działa na rzecz monetarnej stabilnoœci.
Widzieliœmy obecnego prezesa Banku Anglii, Eddiego George'a,
twierdzšcego, że to była najważniejsza rola centralnego banku.
Tak naprawdę historia stabilizacji gospodarki przez Fed
pokazała, że to było ponure niepowodzenie w tym przypadku.
W cišgu pierwszych 25 lat swojego istnienia,
Fed spowodował trzy wielkie, gospodarcze przewroty, włšczajšc w to wielkš depresję,
i przez ostatnie 30 lat doprowadził gospodarkę amerykańskš
do okresu bezprecedensowej inflacji.
Po raz kolejny, to nie jest jakaœ dzika teoria spiskowa.
To jest dobrze znany fakt wœród wybitnych ekonomistów.
Jak zdobywca Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii, Milton Friedman powiedział:
"Zapasy pieniędzy, ceny i produkcja były zdecydowanie bardziej niestabilne
po utworzeniu Rezerwy Federalnej, niż przedtem.
Najbardziej dramatycznym okresem niestabilnoœci w produkcji był oczywiœcie
okres między dwiema wojnami, który zawierał poważne dekoniunktury
w latach: 1920-21, 1929-33 i 1937-38".
Żaden inny 20-letni okres w amerykańskiej historii nie ma aż trzech tak poważnych dekoniunktur.
"Te dowody przekonujš mnie, że co najmniej jedna trzecia wzrostu cen podczas i zaraz po
pierwszej wojnie œwiatowej jest zwišzana z utworzeniem Rezerwy Federalnej...
i że powaga każdej znaczšcej dekoniunktury - 1920-21, 1929-33 i 1937-38
jest bezpoœrednio zwišzana z działaniami i zaniedbaniami władz Rezerwy Federalnej..."
"Jakikolwiek system, który daje tyle władzy i tyle praw do podejmowania decyzji kilku facetom,
sprawia, że pomyłki - uzasadnione lub nie - mogš mieć dalece sięgajšcy skutek, jest złym systemem.
To jest zły system dla wierzšcych w wolnoœć, po prostu dlatego, że daje on kilku facetom takš władzę
bez żadnej skutecznej kontroli przez ciało polityczne
- to jest kluczowy polityczny argument przeciwko niezależnemu centralnemu bankowi..."
"Parafrazujšc Clemenceau pienišdze sš zbyt poważnš rzeczš, żeby powierzać je centralnym bankierom".
Musimy wycišgnšć wnioski z naszej historii, zanim będzie za póŸno.
Dlaczego politycy nie mogš opanować długu publicznego?
Ponieważ wszystkie nasze pienišdze powstajš z długu.
Jeszcze raz. To jest system oparty na długu.
Nasze pienišdze sš tworzone na poczštku, poprzez zakup obligacji Skarbu Państwa.
Ludzie kupujš obligacje tak, jak obligacje oszczędnoœciowe,
banki kupujš obligacje, obcokrajowcy kupujš obligacje,
a kiedy Fed chce zwiększyć iloœć pieniędzy w obiegu,
skupuje on obligacje, ale płaci za nie za pomocš prostego wpisu do ksišg rachunkowych,
które tworzy z niczego.
PóŸniej te nowe pienišdze stworzone przez Fed
sš pomnażane 10-krotnie przez banki,
dzięki zasadom częœciowej rezerwy.
Więc, mimo że banki nie tworzš waluty,
to tworzš one pienišdze na ksišżeczkach czekowych lub depozytach poprzez udzielanie kredytów.
Banki nawet inwestujš częœć z tych pieniędzy.
Tak naprawdę ponad bilion dolarów z tych prywatnie utworzonych pieniędzy,
został użyty do zakupu obligacji Skarbu Państwa na otwartym rynku,
co przyniosło bankom około 50 miliardów dolarów z odsetek,
- wolnych od ryzyka, co rocznych, których odsetki sš większe od tych płaconych ich niektórym deponentom
W ten sposób, poprzez pożyczki oparte na częœciowej rezerwie,
banki tworzš ponad 90% pieniędzy,
i przez to powodujš ponad 90% naszej inflacji.
Co możemy z tym wszystkim zrobić?
Na szczęœcie jest doœć prosty sposób na naprawienie problemu,
szybko, i bez poważnych finansowych problemów.
Możemy wydostać nasz kraj całkowicie z długu w 1-2 lata,
po prostu poprzez spłacenie obligacji USA amerykańskimi pieniędzmi wolnymi od długu,
- tak jak zrobił to Lincoln.
Oczywiœcie to stworzyłoby olbrzymiš inflację,
odkšd nasza waluta jest stale pomnażana
poprzez system bankowy oparty na częœciowej rezerwie.
Ale tutaj jest pomysłowe rozwišzanie zaproponowane częœciowo przez Miltona Friedmana,
żeby uczynić stabilnš podaż pieniędzy
i żeby uniknšć inflacji i deflacji, kiedy dług zniknie.
Wraz ze skupowaniem przez Skarb Państwa swoich obligacji za pienišdze USA na otwartym rynku,
wymogi rezerwowe naszych rodzimych, lokalnych banków
będš stopniowo zwiększane,
więc iloœć pieniędzy w obiegu pozostanie stała.
Kiedy posiadacze obligacji zostanš spłaceni walutš USA,
zdeponujš te pienišdze, w ten sposób czynišc walutę dostępnš,
póŸniej potrzebnš bankom do zwiększenia swoich rezerw.
Kiedy wszystkie obligacje USA będš zastšpione walutš,
banki będš musiały posiadać 100% rezerwy,
zamiast obecnego systemu opartego na częœciowej rezerwie będšcego obecnie w użyciu.
Od tego momentu, budynki Fedu będš potrzebne tylko
jako centralne budynki służšce do przeprowadzania kontroli i jako skarbce dla banknotów USA.
Ustawa o Rezerwie Federalnej nie będzie już więcej potrzebna i będzie można jš odwołać.
Władza *** pieniędzmi będzie mogła być przekazana do Departamentu Skarbu Państwa.
Nie będzie już tworzenia i ograniczania pieniędzy przez banki.
Dzięki zrobieniu tego w ten sposób, nasz narodowy dług może być spłacony w rok,
a Fed i bankowoœć oparta na częœciowej rezerwie zniesione,
bez narodowego bankructwa, finansowej zapaœci, inflacji oraz deflacji,
oraz bez żadnej znaczšcej zmiany dla biznesu przeciętnego Amerykanina.
Dla przeciętnej osoby, głównš różnicš będzie to,
że po raz pierwszy od czasu utworzenia ustawy o Rezerwie Federalnej w 1913 roku,
podatki zacznš maleć.
Teraz istnieje narodowe błogosławieństwo dla Ciebie,
raczej niż dla przyjaciół bankowych Hamiltona.
Przyjrzyjmy się teraz tym propozycjš w większych szczegółach.
Tutaj sš główne postanowienia ustawy o reformie monetarnej,
która musi być uchwalona przez Kongres.
Napisaliœmy zaproponowany projekt ustawy o reformie monetarnej,
który znajduje się przy końcu tego filmu.
Oczywiœcie, propozycje zmian prowadzšcych do tych samych rezultatów sš mile widziane.
1. Spłacenie długu wolnymi od długu pieniędzmi.
Jak powiedział to Thomas Edison: "Jeœli USA mogš emitować dolary w obligacjach,
to mogš również emitować dolary w banknotach".
Oba sš wyłšcznie oparte na wierze i zaufaniu do rzšdu USA.
To jest równoważne z prostym zastšpieniem jednego typu rzšdowych obligacji na drugi.
Jeden wišże się z odsetkami, a drugi nie.
Banknoty Rezerwy Federalnej mogłyby być również użyte do tego celu,
ale nie mogš zostać wydrukowane do czasu zdelegalizowania Fedu tak, jak to proponujemy,
więc sugerujemy używanie banknotów USA.
2. Unieważnienie bankowoœci opartej na częœciowej rezerwie. Kiedy zostanie spłacony dług,
wymogi rezerw wszystkich banków i instytucji finansowych
zostałyby zwiększone proporcjonalnie w tym samym czasie,
w celu wchłonięcia nowych amerykańskich banknotów.
które zostałyby zdepozytowane i stałyby się zwiększonymi rezerwami banków.
Pod koniec pierwszego roku transakcji,
pozostałe należnoœci wobec instytucji finansowych
zostałyby przejęte lub nabyte przez rzšd USA w jednorazowej operacji.
Innymi słowy, one również byłyby spłacone wolnym od długu pieniędzmi USA,
w celu utrzymania stabilnej podaży pieniędzy.
Pod koniec pierwszego roku cały narodowy dług zostałby spłacony,
i moglibyœmy zaczšć cieszyć się korzyœciami z bankowoœci opartej na pełnych rezerwach.
Fed stałby się przestarzały, byłby anachronizmem.
3. Odwołanie ustawy o Rezerwie Federalnej z 1913 roku
i ustawy o narodowej bankowoœci z 1864 roku.
Te ustawy przekazujš władzę *** pieniędzmi prywatnemu bankowemu monopolowi.
One muszš zostać odwołane i władza *** pieniędzmi musi być zwrócona
Departamentowi Skarbu Państwa,
gdzie była na poczštku, w czasie prezydentury Abrahama Lincolna.
Żaden bankier ani osoba w jakikolwiek sposób zwišzana z instytucjami finansowymi
nie powinna mieć prawa do regulowania bankowoœci.
Po pierwszych dwóch reformach,
te ustawy stanš się bezużyteczne,
ponieważ odnoszš się one do systemu opartego na częœciowej rezerwie.
4. Wycofanie USA z MFW, BMU i Œwiatowego Banku.
Te instytucje - jak Rezerwa Federalna
- sš zaprojektowane do dalszej centralizacji władzy
przez międzynarodowych bankierów *** œwiatowš gospodarkš
i USA muszš się z nich wycofać.
NiegroŸne funkcje takie jak wymiana walut
mogš być wykonywane albo na szczeblu centralnym,
albo przez nowe organizacje, ograniczone do tych funkcji.
Taka ustawa o reformie monetarnej zagwarantowałaby,
że iloœć pieniędzy w obiegu pozostanie stabilna,
nie powodujšc ani deflacji, ani inflacji.
Zapamiętaj, przez ostatnie trzy dekady
Fed podwajał podaż amerykańskich pieniędzy co każde 10 lat.
Ten fakt i bankowoœć oparta o częœciowš rezerwę sš prawdziwymi przyczynami inflacji
i zmniejszenia naszej siły nabywczej - ukryty podatek.
Te i inne podatki sš prawdziwym powodem tego,
że oboje rodziców muszš pracować, żeby tylko przeżyć.
Podaż pieniędzy powinna rosnšć powoli, żeby utrzymać stabilne ceny,
mniej więcej proporcjonalnie do wzrostu populacji, o około 3% rocznie,
a nie na zachciankę grupy bankierów spotykajšcych się sekretnie.
Tak naprawdę, wszystkie przyszłe decyzje o iloœci pieniędzy w amerykańskiej gospodarce
muszš być podejmowane w oparciu o statystyki wzrostu populacji
i o indeks poziomu cen.
Nowi regulatorzy monetarni i Departament Skarbu Państwa,
(być może nazwani Monetarnym Komitetem)
nie mieliby absolutnie prawa głosu w tej sprawie,
z wyjštkiem czasu wojny.
To zapewniłoby stabilny przyrost pieniędzy o około 3% rocznie,
skutkujšc stabilnymi cenami i niegwałtownymi zmianami w podaży pieniędzy.
Żeby mieć pewnoœć, że proces ten jest całkowicie przejrzysty i uczciwy,
wszystkie obrady byłyby publiczne, a nie tajne tak,
jak spotkania rady zarzšdzajšcej Fedem - jak dzieje się dzisiaj.
Skšd wiemy że to zda egzamin?
Ponieważ te dwa kroki wyeliminujš dwie podstawowe przyczyny gospodarczej niestabilnoœci:
Fed i bankowoœć opartš na częœciowej rezerwie,
i najnowszš przyczynę również, Bank Międzynarodowej Ugody.
Ale, co najważniejsze, niebezpieczeństwo poważnych depresji zostanie wyeliminowane.
Posłuchajmy Miltona Freedmana co miał do powiedzenia o przyczynach
poważnych, gospodarczych depresji:
"Nic nie wiem o żadnej poważnej depresji, w jakimkolwiek kraju i o jakimkolwiek czasie,
która nie zostałaby spowodowana poprzez gwałtowne skurczenie się pieniędzy w obiegu,
i tak samo nie wiem o żadnym gwałtownym zmniejszeniu się pieniędzy w obiegu,
któremu nie towarzyszyła poważna depresja".
Emisja naszej własnej waluty, nie jest radykalnym rozwišzaniem.
Rozwišzanie to zostało poparte przez prezydenta Jeffersona,
Madisona, Jacksona, Van Burena i Lincolna.
I został też wykorzystany w różnych czasach w Europie.
Najprawdopodobniej jednym z najlepszych przykładów jest jedna z małych wysp
u wybrzeży Francji na Kanale La Manche.
Nazywa się Guernsey i emituje wolne od długu pienišdze,
żeby płacić za olbrzymie budowlane projekty przez blisko 200 lat.
Jesteœmy na Guernsey,
a to jest rynek kwiatów i warzyw na Guernsey.
Guernsey jest jednym z najlepszych przykładów jak dobrze
system wolny od długu może działać.
W 1815 roku, został wyznaczony komitet do zbadania
jak najlepiej finansować ten nowy rynek.
Ta uboga wyspa nie mogła sobie pozwolić na nowe podatki,
więc założyciele tej wyspy zdecydowali się wypróbować rewolucyjnš ideę
- emisji ich własnych pieniędzy.
Były one tylko papierowymi banknotami, nie opartymi na niczym,
ale ludnoœć tej małej wyspy zgodziła się je zaakceptować i prowadzić handel za ich pomocš.
Żeby mieć pewnoœć, że sš dobrze rozpowszechnione,
zostały ogłoszone nadajšcymi się do płacenia podatków.
Oczywiœcie ten pomysł nie był niczym nowym.
To było tym samym, co Ameryka zrobiła przed Amerykańskš Rewolucjš
i jest wiele innych przykładów na całym œwiecie.
Ale to było czymœ nowym dla Guernsey i to uczyniło cuda.
Ten rynek jest wcišż w użyciu i pamiętaj,
został on zbudowany bez długu dla ludzi tej małej stanowej wyspy.
A co jeœli podšżymy za przykładem Guernsey?
Jak bankierzy zareagujš na te reformy?
Oczywiœcie międzynarodowy kartel bankierów będzie sprzeciwiał się reformom
które odbiorš im kontrolę *** œwiatowš gospodarkš,
- tak jak robili to w przeszłoœci.
Ale jest równie pewne, że Kongres
ma konstytucyjne prawo i obowišzek
do zatwierdzania emisji wolnych od długu pieniędzy - banknotów USA
- i do reformy każdego bankowego prawa, które nierozważnie uchwala.
Niewštpliwie, bankierzy będš twierdzić, że emisja pieniędzy wolnych od długu
spowoduje poważnš inflację albo wygłoszš jeszcze okropniejsze przepowiednie.
Ale zapamiętaj, że to bankowoœć oparta na częœciowej rezerwie
jest prawdziwš przyczynš ponad 90% inflacji,
niezależnie od tego, że wolne od długu pienišdze byłyby używane, żeby pokryć rzšdowy deficyt.
W obecnym systemie, jakiekolwiek zwiększajšce się wydatki ze strony Kongresu,
zamieniajš się w większš iloœć zadłużajšcych obligacji,
zakupywanych w 10% przez Fed,
następnie pomnażanych wielokrotnie przez bankierów,
powodujšcych ponad 90% inflacji.
Nasz system oparty o częœciowš rezerwę i o bankowoœć opartš na długu jest tym problem.
Musimy zignorować jego nieuniknionš niechęć do reform
i pozostać stanowczym do końca procesu leczniczego.
Jak powiedział to prezes Banku Anglii w 1920 roku, Sir Josiah Stamp,
odnoszšc się do współczesnego systemu bankowego opartego na częœciowej rezerwie:
"Bankowoœć jest stworzona z niegodziwoœci i narodziła się w grzechu.
Bankierzy posiadajš Ziemię. Ale odbierz im jš, ale pozostaw im władzę do tworzenia pieniędzy
i kontroli kredytów, a za pomocš maŸnięcia piórem stworzš oni wystarczajšco dużo pieniędzy,
żeby jš ponownie wykupić. Odbierz bankierom tę wielkš władzę i wszystkie wielkie fortuny jak moja
zniknš i oni też zniknš, a ten œwiat stanie się lepszy i szczęœliwszy.
Ale jeœli chcesz kontynuować niewolę bankierów i płacić koszty swojego własnego niewolnictwa
pozwól im kontrolować pienišdze i kredyty."
Amerykanie zaczynajš powoli to rozumieć.
Dzisiaj ponad 3,200 miast i okręgów administracyjnych udzieliło wsparcia
organizacji nie przynoszšcej dochodu, nazywajšcej się Sovereignty (suwerennoœć).
Ruch Sovereignty wzywa Kongres
do upoważnienia sekretarza skarbu do emisji 90 miliardów dolarów rocznie w banknotach,
- nie będšcych banknotami Fedu ani obligacjami opartymi na długu -
do pożyczania pieniędzy - bez odsetek - miastom, okręgom administracyjnym i szkolnym dystryktom
na niezbędne modernizacje.
Co niezwykłe, i ku ich chwale, stowarzyszenie bankierów z Illinois,
reprezentujšce 515 banków członkowskich, udzieliło poparcia propozycji Sovereignty
- krok w dobrym kierunku.
Jak Milton Friedman nieustannie wskazywał,
żadna poważna depresja nie może się pojawić bez znacznego wycofania pieniędzy z obiegu.
W naszym systemie tylko Fed, BMU z korporacjami bankierów USA
lub kombinacjš największych banków Wall Street
mogli wywołać depresje.
Innymi słowy nasza gospodarka jest tak duża i stabilna,
że depresja nie może wydarzyć się przypadkowo.
Jeœli nie poddamy reformie naszego systemu bankowego, oni zawszę będš mieli takš władzę (do wywoływania kryzysów).
Mogš oni "wycišgnšć wtyczkę z naszej gospodarki" w jakimkolwiek ustalonym przez nich czasie.
Jedynym rozwišzaniem jest obalenie Fedu
i systemu opartego na częœciowej rezerwie
oraz wycofanie z BMU.
Tylko to złamałoby władzę międzynarodowych bankierów *** naszš gospodarkš.
I miej na uwadze, że rynek papierów wartoœciowych, który sam ulegnie krachowi
nie może spowodować poważnej depresji.
Tylko poważne ograniczenie podaży naszych pieniędzy
może spowodować poważnš depresję.
Krach giełdy papierów wartoœciowych z 1929 roku usunšł tylko spekulantów giełdowych,
głównie małych i œrednich,
skutkiem tego 3 miliardy dolarów przeszło do innych ršk.
Ale to służyło jako zasłona dymna dla 33% zmniejszenia
iloœci kredytów przez Fed przez następne 4 lata,
co skutkowało ponad 40 miliardami dolarów - w majštku amerykańskiej klasy œredniej -
przejętymi przez duże banki.
PóŸniej, mimo bezsilnych głoœnych protestów ze strony podzielonego Kongresu,
niezależny Fed utrzymał ograniczonš podaż pieniędzy przez całš dekadę.
Tylko druga wojna œwiatowa zakończyła to straszne cierpienie, jakie Fed zadał Amerykanom.
Podczas kryzysu, pozostałe bogactwo zadłużonych Amerykanów z klasy œredniej
zostanie utracone przez bezrobocie, zmniejszajšce się zarobki, skutkujšce w zajmowaniu nieruchomoœci.
Jeœli nie zaczniemy działać w reformowaniu naszego systemu monetarnego,
spekulanci finansowi mogš zrobić to co zrobili w 1929 roku, a póŸniej w latach 30. XX wieku:
mogš doprowadzić do krachu giełdę papierów wartoœciowych i użyć jej jako zasłony dymnej
do zmniejszenia podaży pieniędzy.
Ale jeœli będziemy zdeterminowani do walki o odzyskanie kontroli *** naszymi pieniędzmi,
możemy wyjœć z tego całkiem szybko, najprawdopodobniej w kilka miesięcy,
jak banknoty USA zacznš kršżyć w obiegu i zastšpiš wycofane przez bankierów pienišdze.
Im dłużej czekamy, tym większe jest niebezpieczeństwo
- utracimy na stałe kontrolę *** naszym narodem.
Ale niektórzy nadal się zastanawiajš, dlaczego międzynarodowi bankierzy
mieliby chcieć spowodować depresję.
Czy nie byłoby to zabiciem kury
składajšcej złote jaja?
Pamiętaj co Larry Bates powiedział na poczštku filmu:
W okresach gospodarczych kryzysów, majštek nie jest niszczony, jest on tylko transferowany.
Czy mamy jakieœ informacje na temat tego, co przygotowujš dla nas spekulanci finansowi?
Tutaj jest to, co David Rockefeller, prezes banku Chase-Manhattan,
największego banku Wall Street, miał do powiedzenia:
"Jesteœmy u progu globalnej transformacji.
To czego potrzebujemy, to wielki kryzys i naród zaakceptuje Nowy Porzšdek Œwiata.
Więc, kryzys jest niezbędny do spełnienia ich planów szybko.
Jedynym pytaniem jest, kiedy ten kryzys się pojawi.
Na szczęœcie mamy najprawdopodobniej trochę czasu.
Jest mało prawdopodobne, że kryzys ten pojawi się przed wyborami w 1996 roku,
ale po nich, niebezpieczeństwo zaczyna rosnšć.
Ale niezależnie od tego, czy oni zdecydujš spowodować krach lub depresję, czy nie,
przez niepowstrzymywany wzrost podatków i utratę
setek tysięcy miejsc pracy będšcych wysyłanych za granicę,
dzięki umowom handlowym takim, jak GATT lub NAFTA,
amerykańska klasa œrednia jest "zagrożonym gatunkiem".
Tańsza sił robocza, uwzględniajšc niewolniczš siłę roboczš w czerwonych Chinach,
- którš Harry Wu bohatersko udokumentował
- jest używana do konkurowania z amerykańskš siłš roboczš.
Innymi słowy, pienišdze sš konsolidowane w coraz mniejszej iloœci ršk
jak nigdy przedtem w historii tego narodu lub tego œwiata.
Bez reformy, amerykańska klasa œrednia wkrótce wyginie,
pozostawiajšc tylko kilka bardzo bogatych osób i bardzo wielu biednych,
- jak się już zaczęło w większej częœci œwiata.
Zostaliœmy ostrzeżeni przez wszystkich tych kongresmenów, prezydentów,
przemysłowców i ekonomistów przez te wszystkie lata.
Religijni przywódcy również dostrzegli niebezpieczeństwo.
Około 1898 roku, w czasach Williama Jenningsa Bryana, papież Leo XIII powiedział:
"Z jednej strony jest grupa, która posiada władzę, ponieważ posiada bogactwo;
która ma w swojej garœci całš siłę roboczš i cały handel; która manipuluje - dla ich własnego zysku
i dla ich własnego celu - wszystkimi Ÿródłami zaopatrzenia, i która jest silnie reprezentowana w samorzšdach stanowych.
Z drugiej strony jest potrzebujšcy i bezsilny tłum, obolały i cierpišcy."
"Pazerna lichwa, która mimo że została potępiona więcej niż raz przez Koœciół,
jest mimo wszystko w innej formie, ale z tš samš winš,
stale praktykowanš przez chciwych i pazernych facetów...
w ten sposób mała liczba bardzo bogatych facetów była w stanie
narzucić na biedne masy jarzmo, trochę lepsze od niewolnictwa."
Trochę wczeœniej, podczas amerykańskiej wielkiej depresji,
Papież Pius XI mówił o tym samym problemie:
"W naszych czasach nie tylko bogactwo jest skumulowane, ale również
ogromna władza i despotyczna, ekonomiczna dominacja sš skupione w rękach kilku osób...
Ta władza staje się szczególnie nie do powstrzymania kiedy jest ćwiczona przez tych którzy jš majš,
ponieważ oni posiadajš i kontrolujš pienišdze, sš zdolni do zarzšdzania kredytami
i ustalania ich dystrybucji, z tego powodu dostarczajš, jak ktoœ mógłby powiedzieć,
œwieżš krew do całego ekonomicznego ciała,
i œciskajš- jak to bywało - swoimi rękoma każdš częœć gospodarki
tak, aby nikt nie oœmielił się przeciwstawić ich woli."
Edukuj swoich przyjaciół.
Nasz kraj potrzebuje solidnej grupy, która naprawdę rozumie jak nasze pienišdze sš manipulowane
i jakie sš prawdziwe rozwišzania, ponieważ, jeœli przyszłaby depresja,
pojawiš się ci, którzy nazywajš siebie konserwatystami,
którzy zaproponujš rozwišzanie stworzone przez międzynarodowych bankierów.
Wystrzegaj się nawoływań do powrotu do standardu złota.
Dlaczego?
To proste: ponieważ nigdy w historii tyle złota nie zostało skoncentrowane
poza zasięgiem Amerykanów.
I nigdy wczeœniej nie było tyle złota w rękach
międzynarodowych, rzšdowych ciałach takich, jak Bank Œwiatowy
i Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
Waluta oparta na złocie zwykle przynosi narodom rozpacz
i przywrócenie jej byłoby oczywiœcie fałszywym rozwišzaniem w naszym przypadku.
Pamiętaj, mieliœmy walutę opartš na złocie w 1929 roku
i podczas pierwszych czterech lat wielkiej depresji.
Podobnie, uważajcie na plany rozprzestrzeniajšcej się regionalnej i œwiatowej waluty.
To jest koń trojański międzynarodowych bankierów.
Edukuj swojego deputowanego do Kongresu.
Potrzeba tylko kilku elokwentnych deputowanych, żeby zwrócić uwagę innych.
Większoœć kongresmenów po prostu nie rozumie systemu.
Niektórzy rozumiejš go, ale ponieważ ich kampanie wyborcze sš sponsorowane przez banki,
więc ignorujš ten problem, nie zdajšc sobie sprawy z powagi ich zaniedbania.
Mamy nadzieję, że wnieœliœmy cenny wkład
do narodowej debaty *** reformš monetarnš.
To pozostaje w obowišzku każdego faceta, zgodnie z wyborem jego wartoœci w życiu.
Niech Bóg sprzyja nam w reformowaniu naszego narodu i nas samych.
Mówimy nas samych, ponieważ ostatecznie szeroki tłum facetów
będzie doprowadzony do coraz większej desperacji
poprzez akumulację œwiatowego bogactwa w coraz mniejszej iloœci ršk.
MężczyŸni będš mieli tendencję, jak ich ciemiężcy, do stawania się samolubami i chciwcami.
Miejmy na uwadze, żeby podczas tego okresu reform
(przestroga) nie utracić widoku na większe rzeczy.
Jak powiedział Papież Pius XI:
"Co przyniesie większe zyski facetom, jeœli nie bardziej rozważna dystrybucja, i wykorzystanie bogaczy
sprawi, że stanie się dla nich możliwe zdobycie całego œwiata,
jeœli tym samym mieliby cierpieć z powodu utraty ich dusz.
Jakie skutki da nauczanie ich zasad ekonomii,
jeœli oni pozwolili sobie na bycie tak podekscytowanymi samolubstwem, poprzez bezgranicznš
i wstrętnš chciwoœć, że słyszšc przykazania Boże, robiš wszystkie rzeczy wbrew nim."
Subtitles by the Amara.org community