Tip:
Highlight text to annotate it
X
Był marynarzem Earendil,
W Arvernien mieszkał mieście.
Raz łódź zbudował w Nimbrethil,
By w podróż ruszyć nareszcie.
W żaglach srebrzysta błyska nić,
Gdy czas latarniom gorzeć -
Jak łabędź łódź wypina dziób,
A z masztu spływa proporzec.
W królewski pancerz ukrył pierś
Zbrojny łańcucha pierścieniem
Na tarczy tajemniczy znak,
Co wszystkie ciosy odżenie.
Ze smoczych rogów jego łuk,
Z hebanu wycięte strzały,
Kolczugę srebrny łańcuch splótł,
A w pochwie miecz tkwi zuchwały.
Z najtwardszej stali jego miecz,
A w hełmie miał diamenty -
U czubka kitę z orlich piór
I szmaragd w kolczugę wpięty.
I pod księżyca wpłynął blask
Z dala od brzegów północy,
Zbłąkany wśród zaklętych dróg,
Którymi człowiek nie kroczy.
Od Wąskich Lodów, gdzie się w cień
Mroźne pagóry spowiły -
Od pustyń, które spalił żar,
Uciekł, wiosłując co siły -
Aż płynąc wśród bezgwiezdnych wód
Przybył do Nocy bez Granic -
I ominąwszy czarny brzeg
Płynął nie patrząc już na nic.
Wiatr gniewu chwycił teraz ster;
Z zachodu na wschód - szalony
Marynarz porzuciwszy cel
W rodzinne uciekł strony. Þ
Tu Elwing z chmur przybyła doń -
I stanął mrok w aureoli
Jaśniejszy niż diamenty skier,
Co migotały w jej kolii.
I w pierś mu wpięła Silmaril
Ognikiem wieńcząc czoło -
Aż nieulękły skręcił ster
I łodzią zatoczył koło;
Z drugiego świata, spoza Mórz
Z powrotnym wichrem w zmowie
Szedł Tarmenelu groźny sztorm;
Te szlaki omija człowiek ...
Ów sztorm znosiła z jękiem łódź,
Gdyż śmierć tu nocną godziną
Czyhała pośród szarych Mórz,
Gdy znowu na zachód płynął.
Przez Wieczną Noc go znosił prąd
Wśród ryku wściekłego morza -
Z daleka omijając brzeg,
Gdzie nigdy nie świeci zorza.
Nareszcie u perłowych plaż,
O które łodzią się otarł,
Ujrzał błyszczące pośród pian
Bryły klejnotów i złota.
Ujrzał, jak Góra rośnie wzwyż,
Gdzie zmierzch wieczorny kona -
A w dole Eldamaru twarz
Ku morzu wciąż obrócona.
Wędrowiec nocnych uszedł mgieł,
Zawinął w spokojną przystań,
Gdzie elfów stał zielony dom,
Gdzie woda lśniła przeźroczysta -
I gdzie Ilmarinu Wzgórz
Jak złotem skrzące się kruszce
W Tirionie lśniły szczyty wież
Odbite w jeziora lustrze. Þ
Włóczęgi dość miał Earendil,
Elfy uczyło go pieśni -
A mędrcy brzęcząc w struny harf
Cudów, o których nie śnił.
I w elfią go ubrano biel,
I świateł wiodło go siedem,
Kiedy w ukryty oczom kraj
Wkraczał odważnie sam jeden.
I w progi wszedł ogromnych sal,
Gdzie potok lat wartko płynie
I gdzie panuje Wieczny Król
Na górze w Ilmarinie.
I wiele powiedziano słów
O elfach i ludziach z ziemi,
I ukazano wiele zjaw
(Znają je wtajemniczeni).
Z mithrilu łódź zrobiono dlań
(Drugą mi taką pokażcie !),
Nie maiła wioseł, ani z lnu
Żagli na srebrnym maszcie.
Latarnią był jej Silmaril,
A żywy płomień sztandarem,
Który zatknęła Elbereth.
Dla łodzi również jej darem
Były podniebne skrzydła dwa
I czaru moc, sprawiająca,
Że mógł się łodzią wzbić do nieb
Za Księżyc i tarczę Słońca.
Z Wiecznego Mroku ciemnych wzgórz,
Gdzie mżą fontanny szklane,
Niosły go skrzydła - lotny blask
Za Góry potężną ścianę.
U kresu świata skręcił ster
I po podniebnych jazdach
Zapragnął znowu wrócić w dom ...
Już jak paląca się gwiazda
Wysoko wzbił się ponad mgły - Þ
Herold słonecznej urody -
I błysnął nim płomienny świt,
Zapalił Norlandu wody.
*** środkiem ziemi mknęła łódź
Świecąca i skrzydlata -
Usłyszał wreszcie elfów płacz
W dawnych, minionych latach.
Lecz srogi na nim ciążył czar:
Nim księżyc zblednie - w biegu
Omijać gwiazdy ziemskiej glob
I nigdy nie tknąć jaj brzegu.
I nowych celów szukać wciąż,
I nigdy już nie odpocząć,
I wciąż pochodnię blasków nieść -
Płomieniec na podobłoczu!